Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΤΑ ΕΙΡΗΝΙΚΑ ΝΕΡΑ - ΥΓΡΟΣ ΤΑΦΟΣ...

(Μεσόγειος - πλημμυρίδα θανάτου).

Τα τηλεοπτικά κανάλια παρουσιάζουν αδιάκοπα εικόνες φρίκης…

Δείχνουν τους απελπισμένους μετανάστες, που παλεύουν να ξεφύγουν απ’ τον πόλεμο, απ’ τη φτώχεια και πέφτουν στα δόντια του θανάτου.

Βλέπεις την τραγωδία του 2015 και παθαίνεις σοκ.

Δεν σε κολλάει ύπνος…

Τα ειρηνικά νερά της Μεσογείου, όλες αυτές τις μέρες, μετατράπηκαν σε κόλαση.

Σε απέραντο νεκροταφείο.

Σε υγρό τάφο.

(Τα σπλάχνα των σαπιοκάραβων γέμισαν με ανθρώπινα πτώματα).

… Φαντάσου τι θα πει να πλέει πλάι - πλάι νεκρός και  ζωντανός πάνω στα νερά της θάλασσας…

Να απλώνει τα χέρια, για να πιαστεί στο σαπιοκάραβο ο μετανάστης, και να του τα κόβει ο δουλέμπορος…

Να βλέπει ο γιος πώς πνίγεται ο πατέρας.

Να βλέπει ο πατέρας πώς πνίγεται ο γιος.

…Και να μην μπορούν να κάνουν τίποτε.

Απίστευτη, ασυνήθιστη τραγωδία.

…Δήθεν ανησυχούν οι Ευρωπαίοι ηγέτες…

Μαζεύονται, συσκέπτονται για να λάβουν μέτρα…μήπως σταματήσουν την καταστροφή…!!!

Αλλά… πώς;!

Και ποιος;!

Αυτοί που..., μαζί με τις ΗΠΑ σε βομβαρδίζουν;!

Σου προκαλούν τη φτώχεια στην πάμπλουτη χώρα σου;! 

Σου κλέβουν τον υπόγειο πλούτο;!

… Το δρόμο της προσφυγιάς, της μετανάστευσης, της συνολικής σημερινής κρίσης τον ανοίγουν διάπλατα οι πόλεμοι...

Η μανία για αρπαγή, για υπέρ εμπλουτισμό…

Κατανοητά πλέον όλα - τα όσα συμβαίνουν γύρω μας - ακόμα κι από τον πιο απλό πολίτη…

Κι ας δεν τα δείχνει, κι ας δεν τα λέει όλα η τηλεόραση…


Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ

22/04.2015

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

«ΟΜΟΡΦΟΣ ΝΕΚΡΟΣ»

(Κοινωνικό θέμα) Φέρνω στο νου μου δύο συγκινητικές στιγμές, που σχετίζονται με το μοιραίο. Με το θάνατο. Τη μία την αποτύπωσα σε συζήτηση με τον οφθαλμίατρο, Χρηστάκη Τζούμπη. Λέει ο φίλος μου: «Δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά τον τάφο. Το παράχωμα. Το χώμα που ρίχνει πάνω στο νεκρό ο νεκροθάφτης. Απ’ αυτό πανικοβάλομε. Κι η μάνα μου δεν φοβόταν το θάνατο. Εσένα, αγόρι μου, πονώ, μου έλεγε πριν φύγει. Σε σκέφτομαι στεναχωρημένο με το δάκρυ στο μάτι, να κάθεσαι πάνω από το στολισμένο φέρετρό μου στη μέση του οντά και θλίβομαι». Ο Χρηστάκης καταλήγει:  «Ακόμα και στα τελευταία της, η καλή μου μάνα, είχε όμορφη ψυχή!»      Η δεύτερη στιγμή: Μου έχει συμβεί να ακούω, συνήθως γυναίκες, βγαίνοντας από παρηγοριά, από οικογένεια που έχασε αγαπημένο πρόσωπο, ανάμεσα στα διάφορα, να λένε: «Όμορφος νεκρός. Σαν να κοιμόταν. Σαν να ήταν ζωντανός. Έτοιμος να σου μιλήσει … !». Σε μέρα βαθιού πόνου, πένθους γίνεται η συζήτηση. ...

ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ

Το 1958, ο 18χρονος Σπύρος ΚΟΥΜΠΟΥΛΗΣ μπαίνει στη φυλακή. Μόλις είχε τελειώσει τη διετή τεχνική σχολή, κι εκείνη την περίοδο, ως βοηθός τραχτερίστα, μέσα στη σκόνη και στο λιοπύρι όργωνε τα χωράφια της κρατικής επιχείρησης. Με τον Γιώργο ΛΕΖΟ από τη Λεσινίτσα και τον Παναγιώτη ΜΠΟΥΖΟΥΚΑ από το Βελιάχοβο, οι τρεις πυροστιά, αγανακτισμένοι, πήραν πάνω στους σβόλους, μια κοινή απόφαση: Να δραπετεύσουν απ’ τη χώρα αυτή, που σου στερούσε την ελευθερία. Είχαν συγκεκριμένο σχέδιο. Οι δύο να περνούσαν στην Ελλάδα, να οργανώνονταν και να γύριζαν ενισχυμένοι πίσω. Με στόχο: να ενώσουν με αγώνα τον τόπο με τον εθνικό κορμό, με την Πατρίδα τους. Ο Σπύρος, που θα έμενε στο Δέλβινο, για να παρακολουθήσει την κατάσταση, μετά τη δραπέτευσή τους, υποσχέθηκε να τους εξοπλίσει με κόκκινες ιταλικές χειροβομβίδες, απομεινάρια πολέμου, που τις έβρισκε στα καλύβια του χωριού του. Οι δύο: Γιώργος και Παναγιώτης, Χριστούγεννα του '57 βρέθηκαν στους Φιλιάτες. Ο ένας μετά τον ά...

ΠΡΟΒΟΛΗ

Αν ...  χορός, τραγούδι και στολή βάζαν ψηλά τον πήχη. Θα 'ταν τεράστια η προβολή,  του τόπου στον πλανήτη. Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ  27/09/2017