Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Η ΒΟΥΛΙΜΙΑ ΤΟΥ ΝΕΟΕΛΛΗΝΑ

Πριν από μερικά χρόνια είχα την ευκαιρία - ως προϊστάμενος σε γραφείο Δημοσιών Σχέσεων του Επαρχείου Κάτω Δρόπολης - να συμμετέχω σε συνεδρίαση Δικτύου  Ελλήνων Αιρετών Αυτοδιοίκησης της Ευρώπης, που διεξήχθηκε σ’ αίθουσα πολυτελέστατου ξενοδοχείου στην Αθήνα.

Εκεί συζητήθηκε η ανταλλαγή προηγμένης πείρας μεταξύ αυτών των αιρετών.

Πρωτότυπη ήταν η πρόταση το Φιλανδού αιρετού, σχετικά με την εικονική κατασκευή μιας πλατείας.

Με καθορισμένες διαστάσεις, με φωτισμό, με αυτόματο πότισμα πρασίνου, με παιδική χαρά, με διαδρόμους, κλπ, κλπ.

Το κονδύλιο - για την αποπεράτωση του έργου - είναι συγκεκριμένο.

Περίεργο... Κανένας, μα κανένας ... με τ’ ανάλογο χρηματικό ποσό, δεν μπόρεσε να «φτιάξει» την πλατεία.

Όλοι οι αιρετοί απέτυχαν παταγωδώς…

Πρώτος, μετά από λεπτομερείς υπολογισμούς, έφερε αντίρρηση ο Έλληνας.

Είπε:

«Με τρίματα δεν γίνεται έργο».  

Στο τέλος εκφράστηκε ο Φιλανδός - ο πρωτεργάτης - εμπνευστής της ιδέας.

Δεν μίλησε…

Έβγαλε από την τσάντα του ένα CD, το έβαλε σε DVD, πάτησε το κουμπί κι άρχισε σε μεγάλη οθόνη να παίζει η πλατεία.

Ότι δεν μπόρεσαν - όλοι οι συμμετέχοντες στη συνεδρίαση - να φτιάξουν θεωρητικά, το είδαν να είναι κιόλας έτοιμο.

Ολοκληρωμένο. 

Η πλατεία είχε ήδη τεθεί σε χρήση, σε ξεχωριστό πανέμορφο σημείο της ιδιαίτερης και δυναμικής πρωτεύουσας ... Στο Ελσίνκι.

Κατασκευάστηκε η συγκεκριμένη πλατεία, επειδή αποφεύχθηκαν οι καταχρήσεις. Μηδενίστηκαν οι σπατάλες…

Όσοι εργάστηκαν - για την αποπεράτωση του έργου - ανταμείφθηκαν λογικά.

Ο Έλληνας αντιρρησίας, αν οι άλλοι συνάδελφοί του «επιχείρησαν» να φάνε με το κουτάλι - από τη βουλιμία - παλιά συνήθεια - νοοτροπία - θέλησε να φάει με την κουτάλα.

Τον περίδρομο…

Χωρίς να υπολογίσει καν τη βαρυστομαχιά…


Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ
18/04/2015   

Σχόλια

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΠΩΣ ΠΑΡΕΜΕΙΝΕ Η ΝΤΙΝΑ ΣΤΗΝ ΚΟΡΥΦΗ !

Ήταν το 1978. Μετά από πολυήμερες δοκιμές, νυχτο - ξημερώματα πάνω στο χορό, ο όμιλος γυναικών της Δρόπολης ενόψει του Φολκλορικού Φεστιβάλ τ’ Αργυροκάστρου, ήταν έτοιμος, ν’ ανέβει στη σκηνή. Ασφαλώς, με την αδιαμφισβήτητη επιτυχία. Με την τέλεια προετοιμασία του, τη δεξιοτεχνία του, θα ενθουσίαζε, στο αρχαίο κάστρο, τους θαυμαστές. Θα τους έκοβε για πολλοστή φορά, ξανά μόνο για λίγο την ανάσα. Ήταν η Ντίνα του Μήλου στην κορυφή. Η καλύτερη επιλογή - πρώτο μπόι, ευλύγιστο σώμα - με προσόντα καλλονής. Η λάμψη όλη πάνω της ... ! Αυτή καθόρισαν οι ειδικοί , αποκλειστικά, να σύρει το δροπολίτικο χορό. Ενώ, όλα ήταν έτοιμα και μετά από λίγες ώρες θα ξεκινούσε η εκδήλωση, ανώτατα κομματικά στελέχη έφεραν αντίρρηση. Παρενέβησαν στο φολκλόρ. Το ανέμισμα του μαντιλιού, δεν το εμπιστευόταν στην Ντίνα. Ως μέλος θιγμένης οικογένειας, δεν άρμοζε να είναι η Νίνα στην κορυφή. Να την έβγαζαν από το χορό; Ήταν πλέον αργά. Να την έβαζαν στο τέλος; Θα φαινόταν ξανά.  Σκέφτηκαν
Δημοσίευση σχολίου
Διαβάστε περισσότερα

«ΟΜΟΡΦΟΣ ΝΕΚΡΟΣ»

(Κοινωνικό θέμα) Φέρνω στο νου μου δύο συγκινητικές στιγμές, που σχετίζονται με το μοιραίο. Με το θάνατο. Τη μία την αποτύπωσα σε συζήτηση με τον οφθαλμίατρο, Χρηστάκη Τζούμπη. Λέει ο φίλος μου: «Δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά τον τάφο. Το παράχωμα. Το χώμα που ρίχνει πάνω στο νεκρό ο νεκροθάφτης. Απ’ αυτό πανικοβάλομε. Κι η μάνα μου δεν φοβόταν το θάνατο. Εσένα, αγόρι μου, πονώ, μου έλεγε πριν φύγει. Σε σκέφτομαι στεναχωρημένο με το δάκρυ στο μάτι, να κάθεσαι πάνω από το στολισμένο φέρετρό μου στη μέση του οντά και θλίβομαι». Ο Χρηστάκης καταλήγει:  «Ακόμα και στα τελευταία της, η καλή μου μάνα, είχε όμορφη ψυχή!»      Η δεύτερη στιγμή: Μου έχει συμβεί να ακούω, συνήθως γυναίκες, βγαίνοντας από παρηγοριά, από οικογένεια που έχασε αγαπημένο πρόσωπο, ανάμεσα στα διάφορα, να λένε: «Όμορφος νεκρός. Σαν να κοιμόταν. Σαν να ήταν ζωντανός. Έτοιμος να σου μιλήσει … !». Σε μέρα βαθιού πόνου, πένθους γίνεται η συζήτηση. Με τι να σχετίζεται τάχ
Δημοσίευση σχολίου
Διαβάστε περισσότερα

ΑΝΟΙΓΟΥΝ ΤΟΝ ΤΑΦΟ ΤΟΥΣ

(Κοινωνικό θέμα) Δεν μπορώ να καταλάβω την πράξη ορισμένων υπερηλίκων σε χωριά της Πάνω Δρόπολης, που καλούν μάστορα κι ετοιμάζει, στα «δυο μέτρα» τους στο νεκροταφείο, τον τάφο τους. Αποφασίζουν, κιόλας οι ίδιοι, να γίνει με γρανίτη ή με μάρμαρο... Για να έχει αντοχή και να μην λερώνεται... Εκτός από τον τάφο, από τις οικονομίες τους καλύπτουν-όταν έρχεται η ώρα-και τα έξοδα της κηδείας τους. Προσπαθώ να μπω στον κόσμο αυτών των ανθρώπων. Στην ψυχολογία τους, στο σκεπτικό τους, στο συναίσθημά τους κι αδυνατώ πραγματικά να συλλάβω την τόλμη τους, τη δύναμή τους. Φαίνεται, το γεγονός που τους αναγκάζει να κάνουν την πράξη αυτή, που τους οδηγεί να φτάσουν στο σημείο αυτό, είναι η ασθένεια της εποχής, που σε μεγάλο ποσοστό το παιδί παρατάει το γονιό. Κι όντας μόνος του, ο γέροντας, έχει χάσει την ελπίδα. Κι έχει αποκτήσει πλέον άλλη αντίληψη για τη ζωή του. Περιμένει χωρίς φόβο, χωρίς άγχος, ήρεμα, φυσιολογικά το θάνατό του. Ετοιμάζει και τον τάφο του.
Δημοσίευση σχολίου
Διαβάστε περισσότερα