Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ ΣΕ ΑΠΑΝΘΡΩΠΗ ΚΡΙΣΗ

- Έφυγα για να γλιτώσω από τον πόλεμο. Θέλω να ζήσω - λέει Σύριος μετανάστης μπροστά σε κάμερα.

Το δάκρυ του κυλάει στο μάτι μου.

Στον τόπο του, από τη μια μεριά είναι ο πόλεμος, το τουφέκι…, που τον έχει πάρει κατά πόδι,

που του απειλεί τη ζωή.

Κι αυτός όλο τρέχει για να σωθεί.

Από την άλλη μεριά είναι η θάλασσα. Απέραντη, θυμωμένη, βαθιά. Φοβερή. Έτοιμη να τον καταπιεί…

Ανάμεσα σε δύο κακά: το τουφέκι που σου αφαιρεί τη ζωή και τη θάλασσα, που υπάρχει μεγάλη ελπίδα ζωής, το ανθρώπινο ένστικτο της επιβίωσης οδηγεί το μετανάστη να επιλέξει τα βαθιά νερά. 

Βουτάει για να βγει σ’ άλλη ακτή. Χωρίς να ξέρει, πέρα στην άλλη άγνωστη άκρη, τι τάχα τον περιμένει ...

Τα κύματα τον βγάζουν σε στερεά. Κάπου σ' ένα απόμακρο ελληνικό νησί …

Η χώρα μας, παρόλο που βρίσκεται σε παρατεταμένη ανθρωπιστική κρίση, παλεύει με τα κύματα και  σώζει ζωές.

Αυτό είναι το μεγαλείο του ΕΛΛΗΝΑ σε ταραγμένη εποχή με φοβερή ανασφάλεια, να το λέμε.  Η ευαίσθητη Ελληνική Ψυχή!


Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ

17/04/2015

Σχόλια

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

«ΟΜΟΡΦΟΣ ΝΕΚΡΟΣ»

(Κοινωνικό θέμα) Φέρνω στο νου μου δύο συγκινητικές στιγμές, που σχετίζονται με το μοιραίο. Με το θάνατο. Τη μία την αποτύπωσα σε συζήτηση με τον οφθαλμίατρο, Χρηστάκη Τζούμπη. Λέει ο φίλος μου: «Δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά τον τάφο. Το παράχωμα. Το χώμα που ρίχνει πάνω στο νεκρό ο νεκροθάφτης. Απ’ αυτό πανικοβάλομε. Κι η μάνα μου δεν φοβόταν το θάνατο. Εσένα, αγόρι μου, πονώ, μου έλεγε πριν φύγει. Σε σκέφτομαι στεναχωρημένο με το δάκρυ στο μάτι, να κάθεσαι πάνω από το στολισμένο φέρετρό μου στη μέση του οντά και θλίβομαι». Ο Χρηστάκης καταλήγει:  «Ακόμα και στα τελευταία της, η καλή μου μάνα, είχε όμορφη ψυχή!»      Η δεύτερη στιγμή: Μου έχει συμβεί να ακούω, συνήθως γυναίκες, βγαίνοντας από παρηγοριά, από οικογένεια που έχασε αγαπημένο πρόσωπο, ανάμεσα στα διάφορα, να λένε: «Όμορφος νεκρός. Σαν να κοιμόταν. Σαν να ήταν ζωντανός. Έτοιμος να σου μιλήσει … !». Σε μέρα βαθιού πόνου, πένθους γίνεται η συζήτηση. ...
Δημοσίευση σχολίου
Διαβάστε περισσότερα

ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ

Το 1958, ο 18χρονος Σπύρος ΚΟΥΜΠΟΥΛΗΣ μπαίνει στη φυλακή. Μόλις είχε τελειώσει τη διετή τεχνική σχολή, κι εκείνη την περίοδο, ως βοηθός τραχτερίστα, μέσα στη σκόνη και στο λιοπύρι όργωνε τα χωράφια της κρατικής επιχείρησης. Με τον Γιώργο ΛΕΖΟ από τη Λεσινίτσα και τον Παναγιώτη ΜΠΟΥΖΟΥΚΑ από το Βελιάχοβο, οι τρεις πυροστιά, αγανακτισμένοι, πήραν πάνω στους σβόλους, μια κοινή απόφαση: Να δραπετεύσουν απ’ τη χώρα αυτή, που σου στερούσε την ελευθερία. Είχαν συγκεκριμένο σχέδιο. Οι δύο να περνούσαν στην Ελλάδα, να οργανώνονταν και να γύριζαν ενισχυμένοι πίσω. Με στόχο: να ενώσουν με αγώνα τον τόπο με τον εθνικό κορμό, με την Πατρίδα τους. Ο Σπύρος, που θα έμενε στο Δέλβινο, για να παρακολουθήσει την κατάσταση, μετά τη δραπέτευσή τους, υποσχέθηκε να τους εξοπλίσει με κόκκινες ιταλικές χειροβομβίδες, απομεινάρια πολέμου, που τις έβρισκε στα καλύβια του χωριού του. Οι δύο: Γιώργος και Παναγιώτης, Χριστούγεννα του '57 βρέθηκαν στους Φιλιάτες. Ο ένας μετά τον ά...
Δημοσίευση σχολίου
Διαβάστε περισσότερα

ΠΡΟΒΟΛΗ

Αν ...  χορός, τραγούδι και στολή βάζαν ψηλά τον πήχη. Θα 'ταν τεράστια η προβολή,  του τόπου στον πλανήτη. Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ  27/09/2017
Διαβάστε περισσότερα