Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΜΕ ΕΝΑ ΕΥΡΩ ΚΤΙΖΕΙΣ ΧΩΡΙΟ

Για να δράσει αποτελεσματικά η Αδελφότητα, ο Σύλλογος, η Ομοσπονδία…, ένας οποιοσδήποτε Πολιτικός ή Κοινωνικός Φορές, το έχω ξαναπεί:

Πρέπει να διαθέτει, να διαχειρίζεσαι λεφτά.

Γι’ αυτό το σκοπό κάθε μέλος έχει καταστατική υποχρέωση να πληρώνει συνδρομή.

Αλλά και το δικαίωμα, ασφαλώς, ελέγχου των χρημάτων που προσφέρει.

Όμως, αυτό - το σημαντικό σημείο - παραβιάζετε…   

… Το ένα ευρώ, ένας λιγότερος καφές το μήνα, είναι χρυσός, όταν το αξιοποιείς σωστά.

Για να καταλάβουμε καλύτερα τι θέλω να πω, παίρνω ένα παράδειγμα. Αυτό των συνταξιούχων, που είναι νωπή πληγή. Που πονάει πολύ.

Ζήτημα, το οποίο το βλέπω σαν ιδέα αλλά και σαν υποχρέωση: 

Αν ο κάθε συνταξιούχος μας - όταν έπαιρνε τα χρήματα - θα εκταμίευε όλα αυτά τα χρόνια, σε κοινό τραπεζικό λογαριασμό μόνο ένα ευρώ το μήνα, στο ταμείο ο σύλλογός τους θα είχε κάποια στιγμή ικανοποιητικό ποσό λεφτών, καλό κομπόδεμα.

(Βάλτε τη μύτη του μολυβιού κάτω και υπολογίστε … ! Θα εκπλαγείτε απ' τον αριθμό που θα προκύψει ... ).

Αν θα διέθεταν αυτά τα λεφτά, οι συνταξιούχοι, θα μπορούσαν να αγωνιστούν αποτελεσματικά με όλα τα δημοκρατικά μέσα.

Μέσω δίκαιου αγώνα θα είχαν αποκαταστήσει την αδικία, που τους έγινε. Θα είχαν δικαιωθεί ηθικά  και χρηματικά.  

Το ένα ευρώ το μήνα, είναι ένα ασήμαντο ποσό για τη τσέπη του καθενός, αλλά σημαντικότατο ποσό αν το εκταμιεύομαι κανονικά για κοινόχρηστες λύσεις.

Να γίνει πλέον συνήθεια, συνείδηση, κανόνας… στην Αδελφότητα, στην Κοινότητα, στο Σύλλογο, στην Ομοσπονδία… η πράξη αυτή.

Η μηνιαία κατάθεση σε κοινό τραπεζικό λογαριασμό του ενός ευρώ, από κάθε ικανό εργαζόμενο μέλος, είναι πολλά ευρώ σε κάποιο χρονικό διάστημα.

Είναι κανονική λειτουργία του φορέα, αγώνας, δύναμη, έργο…

Μ’ ένα ευρώ κτίζεις χωριό. Σώζεις από μόνος σου πραγματικά - χωρίς καμιά υπερβολή - τη Μειονότητα…

Όλη η ιδέα, είναι μόνο θέμα διαχείρισης…


Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ
16/04/2015




Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

«ΟΜΟΡΦΟΣ ΝΕΚΡΟΣ»

(Κοινωνικό θέμα) Φέρνω στο νου μου δύο συγκινητικές στιγμές, που σχετίζονται με το μοιραίο. Με το θάνατο. Τη μία την αποτύπωσα σε συζήτηση με τον οφθαλμίατρο, Χρηστάκη Τζούμπη. Λέει ο φίλος μου: «Δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά τον τάφο. Το παράχωμα. Το χώμα που ρίχνει πάνω στο νεκρό ο νεκροθάφτης. Απ’ αυτό πανικοβάλομε. Κι η μάνα μου δεν φοβόταν το θάνατο. Εσένα, αγόρι μου, πονώ, μου έλεγε πριν φύγει. Σε σκέφτομαι στεναχωρημένο με το δάκρυ στο μάτι, να κάθεσαι πάνω από το στολισμένο φέρετρό μου στη μέση του οντά και θλίβομαι». Ο Χρηστάκης καταλήγει:  «Ακόμα και στα τελευταία της, η καλή μου μάνα, είχε όμορφη ψυχή!»      Η δεύτερη στιγμή: Μου έχει συμβεί να ακούω, συνήθως γυναίκες, βγαίνοντας από παρηγοριά, από οικογένεια που έχασε αγαπημένο πρόσωπο, ανάμεσα στα διάφορα, να λένε: «Όμορφος νεκρός. Σαν να κοιμόταν. Σαν να ήταν ζωντανός. Έτοιμος να σου μιλήσει … !». Σε μέρα βαθιού πόνου, πένθους γίνεται η συζήτηση. ...

ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ

Το 1958, ο 18χρονος Σπύρος ΚΟΥΜΠΟΥΛΗΣ μπαίνει στη φυλακή. Μόλις είχε τελειώσει τη διετή τεχνική σχολή, κι εκείνη την περίοδο, ως βοηθός τραχτερίστα, μέσα στη σκόνη και στο λιοπύρι όργωνε τα χωράφια της κρατικής επιχείρησης. Με τον Γιώργο ΛΕΖΟ από τη Λεσινίτσα και τον Παναγιώτη ΜΠΟΥΖΟΥΚΑ από το Βελιάχοβο, οι τρεις πυροστιά, αγανακτισμένοι, πήραν πάνω στους σβόλους, μια κοινή απόφαση: Να δραπετεύσουν απ’ τη χώρα αυτή, που σου στερούσε την ελευθερία. Είχαν συγκεκριμένο σχέδιο. Οι δύο να περνούσαν στην Ελλάδα, να οργανώνονταν και να γύριζαν ενισχυμένοι πίσω. Με στόχο: να ενώσουν με αγώνα τον τόπο με τον εθνικό κορμό, με την Πατρίδα τους. Ο Σπύρος, που θα έμενε στο Δέλβινο, για να παρακολουθήσει την κατάσταση, μετά τη δραπέτευσή τους, υποσχέθηκε να τους εξοπλίσει με κόκκινες ιταλικές χειροβομβίδες, απομεινάρια πολέμου, που τις έβρισκε στα καλύβια του χωριού του. Οι δύο: Γιώργος και Παναγιώτης, Χριστούγεννα του '57 βρέθηκαν στους Φιλιάτες. Ο ένας μετά τον ά...

ΠΡΟΒΟΛΗ

Αν ...  χορός, τραγούδι και στολή βάζαν ψηλά τον πήχη. Θα 'ταν τεράστια η προβολή,  του τόπου στον πλανήτη. Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ  27/09/2017