Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΜΕ ΕΝΑ ΕΥΡΩ ΚΤΙΖΕΙΣ ΧΩΡΙΟ

Για να δράσει αποτελεσματικά η Αδελφότητα, ο Σύλλογος, η Ομοσπονδία…, ένας οποιοσδήποτε Πολιτικός ή Κοινωνικός Φορές, το έχω ξαναπεί:

Πρέπει να διαθέτει, να διαχειρίζεσαι λεφτά.

Γι’ αυτό το σκοπό κάθε μέλος έχει καταστατική υποχρέωση να πληρώνει συνδρομή.

Αλλά και το δικαίωμα, ασφαλώς, ελέγχου των χρημάτων που προσφέρει.

Όμως, αυτό - το σημαντικό σημείο - παραβιάζετε…   

… Το ένα ευρώ, ένας λιγότερος καφές το μήνα, είναι χρυσός, όταν το αξιοποιείς σωστά.

Για να καταλάβουμε καλύτερα τι θέλω να πω, παίρνω ένα παράδειγμα. Αυτό των συνταξιούχων, που είναι νωπή πληγή. Που πονάει πολύ.

Ζήτημα, το οποίο το βλέπω σαν ιδέα αλλά και σαν υποχρέωση: 

Αν ο κάθε συνταξιούχος μας - όταν έπαιρνε τα χρήματα - θα εκταμίευε όλα αυτά τα χρόνια, σε κοινό τραπεζικό λογαριασμό μόνο ένα ευρώ το μήνα, στο ταμείο ο σύλλογός τους θα είχε κάποια στιγμή ικανοποιητικό ποσό λεφτών, καλό κομπόδεμα.

(Βάλτε τη μύτη του μολυβιού κάτω και υπολογίστε … ! Θα εκπλαγείτε απ' τον αριθμό που θα προκύψει ... ).

Αν θα διέθεταν αυτά τα λεφτά, οι συνταξιούχοι, θα μπορούσαν να αγωνιστούν αποτελεσματικά με όλα τα δημοκρατικά μέσα.

Μέσω δίκαιου αγώνα θα είχαν αποκαταστήσει την αδικία, που τους έγινε. Θα είχαν δικαιωθεί ηθικά  και χρηματικά.  

Το ένα ευρώ το μήνα, είναι ένα ασήμαντο ποσό για τη τσέπη του καθενός, αλλά σημαντικότατο ποσό αν το εκταμιεύομαι κανονικά για κοινόχρηστες λύσεις.

Να γίνει πλέον συνήθεια, συνείδηση, κανόνας… στην Αδελφότητα, στην Κοινότητα, στο Σύλλογο, στην Ομοσπονδία… η πράξη αυτή.

Η μηνιαία κατάθεση σε κοινό τραπεζικό λογαριασμό του ενός ευρώ, από κάθε ικανό εργαζόμενο μέλος, είναι πολλά ευρώ σε κάποιο χρονικό διάστημα.

Είναι κανονική λειτουργία του φορέα, αγώνας, δύναμη, έργο…

Μ’ ένα ευρώ κτίζεις χωριό. Σώζεις από μόνος σου πραγματικά - χωρίς καμιά υπερβολή - τη Μειονότητα…

Όλη η ιδέα, είναι μόνο θέμα διαχείρισης…


Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ
16/04/2015




Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

«ΟΜΟΡΦΟΣ ΝΕΚΡΟΣ»

(Κοινωνικό θέμα) Φέρνω στο νου μου δύο συγκινητικές στιγμές, που σχετίζονται με το μοιραίο. Με το θάνατο. Τη μία την αποτύπωσα σε συζήτηση με τον οφθαλμίατρο, Χρηστάκη Τζούμπη. Λέει ο φίλος μου: «Δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά τον τάφο. Το παράχωμα. Το χώμα που ρίχνει πάνω στο νεκρό ο νεκροθάφτης. Απ’ αυτό πανικοβάλομε. Κι η μάνα μου δεν φοβόταν το θάνατο. Εσένα, αγόρι μου, πονώ, μου έλεγε πριν φύγει. Σε σκέφτομαι στεναχωρημένο με το δάκρυ στο μάτι, να κάθεσαι πάνω από το στολισμένο φέρετρό μου στη μέση του οντά και θλίβομαι». Ο Χρηστάκης καταλήγει:  «Ακόμα και στα τελευταία της, η καλή μου μάνα, είχε όμορφη ψυχή!»      Η δεύτερη στιγμή: Μου έχει συμβεί να ακούω, συνήθως γυναίκες, βγαίνοντας από παρηγοριά, από οικογένεια που έχασε αγαπημένο πρόσωπο, ανάμεσα στα διάφορα, να λένε: «Όμορφος νεκρός. Σαν να κοιμόταν. Σαν να ήταν ζωντανός. Έτοιμος να σου μιλήσει … !». Σε μέρα βαθιού πόνου, πένθους γίνεται η συζήτηση. ...

ΠΡΟΒΟΛΗ

Αν ...  χορός, τραγούδι και στολή βάζαν ψηλά τον πήχη. Θα 'ταν τεράστια η προβολή,  του τόπου στον πλανήτη. Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ  27/09/2017

ΓΡΑΜΜΕΝΟ ΜΕ ΠΟΝΟ ΨΥΧΗΣ

Είναι έργο ζωής το βιβλίο «Ο ΤΟΠΟΣ ΜΑΣ, Η ΛΑΤΡΕΙΑ ΜΑΣ», του Βασίλη ΛΑΧΑΝΑ. Βαρύ σε περιεχόμενο, αλλά και σε όγκο. Βαραίνουν στο χέρι σου, ακόμα κι ως χάρτινο υλικό, οι 321 σελίδες. (Προσθέτεις εδώ και τις 259 ασπρόμαυρες και έγχρωμες φωτογραφίες που συμπεριλαμβάνονται στο έργο και του ανεβάζουν περισσότερο την αξία). Είναι άφθονα, αλλά και σωστά τεκμηριωμένα όλα τα στοιχεία. Στο σφιχτοδεμένο βιβλίο νομίζεις ότι αν ακουμπήσεις ανάλαφρα πάνω στο σώμα του μύτη μαχαιριού, θα δεις να  « ρέει »  αδιάκοπα άφθονο ποιοτικό απόσταγμα. Για το μικρό Βοδίνο, ο Βασίλης, το τέκνο του, μίλησε μέσω τού γραπτού του λόγου, με πόνο ψυχής. Η σωστή συντακτική και ορθογραφική επιμέλεια των Αλκιβιάδη Σ. ΓΚΑΖΙΚΑ και Μάρθας ΤΣΙΟΥΡΗ - ΘΑΝΑΣΗ, προσέθεσαν ομορφιά στις πολύτιμες σελίδες τού βιβλίου. Όταν τελείωσα τη σύνταξη όλου του υλικού, κατέληξα ενθουσιασμένος στο εύλογο συμπέρασμα: ότι από μικρή βατιά, βγήκε μεγάλος λαγός. Σε κάθε σειρά συναντάς την τεράστια υπομονή τ...