Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΠΙΣΤΟΣ ΥΠΗΡΕΤΗΣ ΤΩΝ ΣΥΝΟΛΙΚΩΝ ΙΔΑΝΙΚΩΝ

«- Ο κόσμος σε διαβάζει με μανία, βλέπει τις τοποθετήσεις σου και δεν βγάζει άκρη - μου λέει ο Νίκος Μήτσης -. Δεν καταλαβαίνει που το πας με τον «Αντίλογο». Κάποια στιγμή όμως - λέει - θα βγάλεις το κεφάλι. Θ’ αποδείξεις κι εσύ ποιον εξυπηρετείς…Εγώ, όμως, σε ξέρω από την κόψη…».

Οι αναγνώστες, λογικό είναι, να έχουν το ιδεολογικό, κομματικό πιστεύω τους.

(Ο καθένας είναι διαφορετικός και δεσμευμένος…)

Όμως με θέλουν κι εμένα ν’ ανήκω στο δικό τους πολιτικό περιβάλλον.

Για να εξυπηρετώ - με την δημοσιογραφική μου ιδιότητα - τα δικά τους πιστεύω …

(Άμα τ’ αλλάζει ο καθένας, σύμφωνα με τα συμφέροντά του, το ίδιο να κάνω κι εγώ).

Να όμως, που το πιστεύω μου είναι διαφορετικό.

Κομματικά ανεξάρτητο.
 
Λειτουργεί βάσει μιας σταθερής, κάθετης λογικής. 

Ψηφίζω αντικειμενικά, γιατί διέπομαι από αρχές.

Επιλέγω καθαρά το κόμμα, το βουλευτή, το δήμαρχο, το εκλεκτό πρόσωπο, που το θεωρώ καλύτερο από τ’ άλλα.

Με την ελπίδα ότι με τις ικανότητές του, τα προσόντα του, θα προσφέρει περισσότερα στην κοινότητα, στην κοινωνία.

Επομένως… κάνω τη διαφορά…

Αξιολογώ πράξεις, χωρίς να κοιτάω δεξιά κι αριστερά…

Δεν με δεσμεύει, δεν με παρακινεί, δεν με παρασύρει κανένας φανατισμός.

Σε όσους ρωτάν να μάθουν με ποιον συνεργάζομαι, σε ποιον ανήκω...

Απαντώ ευθέως:

Ανήκω σε τόπο, με ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, που δεν επιθυμώ να τον αποκαλώ Μειονότητα, αλλά Εθνική Κοινότητα.

Σε Λαό με υψηλό διανοητικό επίπεδο και ιδανικά.

Με πλούσιο πολιτισμό και συνολικές αξίες που τον αποκαθιστούν ως Πλειονότητα.

- Δεν είναι ο αριθμός των κατοίκων, αλλά οι αξίες των, που αποκαλύπτουν ποιος είσαι.

Που λέει τ’ ανάστημά σου -.    

Η κάθε παράταξη με θεωρεί οπαδό της άλλης.

Κι όμως, δεν ανήκω σε καμιά.

Ανήκω στον εαυτό μου…

Κι εξυπηρετώ πιστά τα ιδανικά όλων μας και της μικρής υπέροχης πατρίδας που αγαπώ…!


Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ

11/04/2015 

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

«ΟΜΟΡΦΟΣ ΝΕΚΡΟΣ»

(Κοινωνικό θέμα) Φέρνω στο νου μου δύο συγκινητικές στιγμές, που σχετίζονται με το μοιραίο. Με το θάνατο. Τη μία την αποτύπωσα σε συζήτηση με τον οφθαλμίατρο, Χρηστάκη Τζούμπη. Λέει ο φίλος μου: «Δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά τον τάφο. Το παράχωμα. Το χώμα που ρίχνει πάνω στο νεκρό ο νεκροθάφτης. Απ’ αυτό πανικοβάλομε. Κι η μάνα μου δεν φοβόταν το θάνατο. Εσένα, αγόρι μου, πονώ, μου έλεγε πριν φύγει. Σε σκέφτομαι στεναχωρημένο με το δάκρυ στο μάτι, να κάθεσαι πάνω από το στολισμένο φέρετρό μου στη μέση του οντά και θλίβομαι». Ο Χρηστάκης καταλήγει:  «Ακόμα και στα τελευταία της, η καλή μου μάνα, είχε όμορφη ψυχή!»      Η δεύτερη στιγμή: Μου έχει συμβεί να ακούω, συνήθως γυναίκες, βγαίνοντας από παρηγοριά, από οικογένεια που έχασε αγαπημένο πρόσωπο, ανάμεσα στα διάφορα, να λένε: «Όμορφος νεκρός. Σαν να κοιμόταν. Σαν να ήταν ζωντανός. Έτοιμος να σου μιλήσει … !». Σε μέρα βαθιού πόνου, πένθους γίνεται η συζήτηση. ...

ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ

Το 1958, ο 18χρονος Σπύρος ΚΟΥΜΠΟΥΛΗΣ μπαίνει στη φυλακή. Μόλις είχε τελειώσει τη διετή τεχνική σχολή, κι εκείνη την περίοδο, ως βοηθός τραχτερίστα, μέσα στη σκόνη και στο λιοπύρι όργωνε τα χωράφια της κρατικής επιχείρησης. Με τον Γιώργο ΛΕΖΟ από τη Λεσινίτσα και τον Παναγιώτη ΜΠΟΥΖΟΥΚΑ από το Βελιάχοβο, οι τρεις πυροστιά, αγανακτισμένοι, πήραν πάνω στους σβόλους, μια κοινή απόφαση: Να δραπετεύσουν απ’ τη χώρα αυτή, που σου στερούσε την ελευθερία. Είχαν συγκεκριμένο σχέδιο. Οι δύο να περνούσαν στην Ελλάδα, να οργανώνονταν και να γύριζαν ενισχυμένοι πίσω. Με στόχο: να ενώσουν με αγώνα τον τόπο με τον εθνικό κορμό, με την Πατρίδα τους. Ο Σπύρος, που θα έμενε στο Δέλβινο, για να παρακολουθήσει την κατάσταση, μετά τη δραπέτευσή τους, υποσχέθηκε να τους εξοπλίσει με κόκκινες ιταλικές χειροβομβίδες, απομεινάρια πολέμου, που τις έβρισκε στα καλύβια του χωριού του. Οι δύο: Γιώργος και Παναγιώτης, Χριστούγεννα του '57 βρέθηκαν στους Φιλιάτες. Ο ένας μετά τον ά...

ΠΡΟΒΟΛΗ

Αν ...  χορός, τραγούδι και στολή βάζαν ψηλά τον πήχη. Θα 'ταν τεράστια η προβολή,  του τόπου στον πλανήτη. Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ  27/09/2017