ΕΤΣΙ ΕΙΝΑΙ ΠΛΑΣΜΕΝΗ Η ΑΤΙΜΗ ΖΩΗ

(Κοινωνικό θέμα)

Ενώ … το φτυάρι του νεκροθάφτη σκεπάζει το φέρετρο, στο νεκροταφείο πέφτει σιωπή τάφου.

Σε μιαν άκρη ακούς μια φωνή να λέει σιγανά:  

«Εδώ έκλεισε μιαν ιστορία…Είμαστε αέρας, μια ιδέα, περαστικοί, μιαν ανάμνηση. 

Ένα τίποτα …

Καταντάμε μια χούφτα χώμα και γνώμη δεν βάζουμε, δεν αλλάζουμε…»

Συνεχίζεται μέσα μου, χωρίς να το θέλω, αυθόρμητα, ο ακόλουθος συλλογισμός:

- Όλ’ αυτά… ζώντας πάνω στη γη… δεν τα διανοείς… Δεν τους δίνεις σημασία… Ούτε καν προσπαθείς να δεις ποια είναι η ουσία. Στην κοινωνία που ζούμε, δυστυχώς, περισσεύει η κακία…

Από φόβο..., από πόνο…, από ένα σωρό πράγματα ..., μόνο όταν συνοδεύεις νεκρό αισθάνεσαι κάπως άνθρωπος...     

Όμως, μόλις το πόδι σου βγει έξω απ' το νεκροταφείο, ας ενταφίασες ακόμα και δικό σου άνθρωπο, ξεχνάς το θάνατο. Νομίζεις ότι εσύ γλίτωσες κι ότι είσαι αθάνατος ...

Δεν υπολογίζεις… ότι κάποια στιγμή ο χάρος … θα σε βρει, θα χτυπήσει  και την πόρτα σου.

…. Και δώστου ξανά απ’ την αρχή. Παλεύουμε σαν τ’ αγρίμια, να φάμε  ο ένας τον άλλο ζωντανό ...  

…Κονταρομαχούμε, καυγαδίζουμε άσκοπα, σκοτωνόμαστε μεταξύ μας: χωριανοί, γείτονες, ακόμα και αγαπημένα αδέλφια.

Για μια σπιθαμή γη, για έναν τοίχο, για τα σταλάματα… Πάνω στη μοιρασιά… γινόμαστε ρεζίλι.

Γιατί να είναι πλασμένη έτσι η άτιμη ζωή (;!) 

… Και πότε τάχα πρόκειται ν’ αλλάξει (;!)

Μπορεί να μου πει κανείς (;!)

Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ

05/03/2015