Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΤΟ ΠΟΡΤΡΕΤΟ ΤΟΥ ΘΕΙΟΥ - ΤΕΛΗ




  (Σκίτσο από τη μικρούλα, Καλλιρρόη Διαμάντη)

Είδα και τις δύο Καλλιρρόες, να  κατευθύνονται προς το μαγαζί:

Την ευκίνητη μικρούλα - φωτιά - που δεν αφήνει πέτρα απανωτή, να τρέχει μπροστά ασταμάτητα.

Και την ηλικιωμένη γιαγιά, πίσω της, να την ακολουθεί λαχανιασμένη και να μην μπορεί να την φτάσει…

Με τη λαχτάρα μην σκοντάψει, πέσει και χτυπήσει η μικρή...

Μακραίνουν συνέχεια τα πόδια της εγγονής, της γιαγιάς κονταίνουν…

Η γιαγιά - Καλλιρρόη, ψάχνει στα ράφια του παντοπωλείου να βρει τα τρόφιμα, που της λείπουν.

Η πανέξυπνη μικρούλα - που δεν έχει ποιανού να μοιάσει - το «επικίνδυνο» ζωύφιο, το ζουλάπι, το ζωντόβολο, όπως αποκαλούν χαϊδευτικά τα σημερινά μικρά οι γιαγιάδες - ξυράφι από το στόμα, δεν την ξεγελάς με τίποτε - αρπάζει ένα στυλό κι ανέμελα φτιάχνει κύκλους σε τεφτέρι πάνω στο τραπέζι…

Κάτω από τους λογαριασμούς της Βέφης…

Μπαίνοντας σε μαγαζί, αντί να ορμίσει με μανία στις σοκολάτες, στα μπισκοτάκια, στις καραμέλιες… σαν να την έβαλε κανείς, σχεδιάζει στο πι και φι ένα πορτρέτο.

Φτιάχνει πρώτα το κεφάλι. Έπειτα με τη σειρά: Τ’ αυτιά, τα μαλλιά, τα μάτια, τη μύτη, το στόμα… Επιμένει περισσότερο στο μούσι…

Κρατάει το στυλό σαν να είναι μεγάλη. Κι όχι σαν μικρούλα 2 ετών..

Σε μεγαλύτερη ηλικία ζωγράφισε κάποτε και η γιαγιά της, τον Κόλη Στέργιο με το ψαρί μουστάκι του.

Καβάλα στον πεταλωμένο γάιδαρο, φορτωμένο με τους ματαράδες, να μεταφέρει γάλα στην πόλη για πώληση.

Τη ρωτάει η καλή γιαγιά όλο περιέργεια:

«Μάτια μου, για πες μου, ποιον ζωγράφισες έτσι;».   

Απαντάει η μικρούλα όλο χαρά:

«Το θείο - Τέλη».

Εννοεί τον κουμπάρο που έχει το μαγαζί.

Και γελάει δυνατά…

Σου μοιάζει  ότι από τώρα η μικρή Καλλιρρόη «ψάχνει» το μυστικό κλειδί της ζωγραφικής. 

Μ’ αυτό αργότερα - όταν με το καλό μεγαλώσει - ν’ ανοίξει την πόρτα της ζωής.

Να ενταχθεί στην μεγάλη στρατιά των ζωγράφων.

Τα καταπληκτικά γνωστά πινέλα του χώρου μας, όπως ο Γιώργος Μήτσης, ο Γιώργος Τζούμπας, ο Οδυσσέας Σέλλειος, ο Σπύρος Διαμάντης, ο Μάνθιος Μπωζιόρης, ο Θοδωρής Ράιδος, ο Ορφέας Σέλλειος…, βλέποντας κι εκτιμώντας το «έργο» της μικρής Καλλιρρόης, θα εκπλαγούν…

Αλλά και θα «ζηλέψουν»…, επόμενο είναι.

Γιατί από τόση μικροί ηλικία, αυτοί δεν διακρίθηκαν…!!!


Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ
05/03/2015




Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

«ΟΜΟΡΦΟΣ ΝΕΚΡΟΣ»

(Κοινωνικό θέμα) Φέρνω στο νου μου δύο συγκινητικές στιγμές, που σχετίζονται με το μοιραίο. Με το θάνατο. Τη μία την αποτύπωσα σε συζήτηση με τον οφθαλμίατρο, Χρηστάκη Τζούμπη. Λέει ο φίλος μου: «Δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά τον τάφο. Το παράχωμα. Το χώμα που ρίχνει πάνω στο νεκρό ο νεκροθάφτης. Απ’ αυτό πανικοβάλομε. Κι η μάνα μου δεν φοβόταν το θάνατο. Εσένα, αγόρι μου, πονώ, μου έλεγε πριν φύγει. Σε σκέφτομαι στεναχωρημένο με το δάκρυ στο μάτι, να κάθεσαι πάνω από το στολισμένο φέρετρό μου στη μέση του οντά και θλίβομαι». Ο Χρηστάκης καταλήγει:  «Ακόμα και στα τελευταία της, η καλή μου μάνα, είχε όμορφη ψυχή!»      Η δεύτερη στιγμή: Μου έχει συμβεί να ακούω, συνήθως γυναίκες, βγαίνοντας από παρηγοριά, από οικογένεια που έχασε αγαπημένο πρόσωπο, ανάμεσα στα διάφορα, να λένε: «Όμορφος νεκρός. Σαν να κοιμόταν. Σαν να ήταν ζωντανός. Έτοιμος να σου μιλήσει … !». Σε μέρα βαθιού πόνου, πένθους γίνεται η συζήτηση. ...

ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ

Το 1958, ο 18χρονος Σπύρος ΚΟΥΜΠΟΥΛΗΣ μπαίνει στη φυλακή. Μόλις είχε τελειώσει τη διετή τεχνική σχολή, κι εκείνη την περίοδο, ως βοηθός τραχτερίστα, μέσα στη σκόνη και στο λιοπύρι όργωνε τα χωράφια της κρατικής επιχείρησης. Με τον Γιώργο ΛΕΖΟ από τη Λεσινίτσα και τον Παναγιώτη ΜΠΟΥΖΟΥΚΑ από το Βελιάχοβο, οι τρεις πυροστιά, αγανακτισμένοι, πήραν πάνω στους σβόλους, μια κοινή απόφαση: Να δραπετεύσουν απ’ τη χώρα αυτή, που σου στερούσε την ελευθερία. Είχαν συγκεκριμένο σχέδιο. Οι δύο να περνούσαν στην Ελλάδα, να οργανώνονταν και να γύριζαν ενισχυμένοι πίσω. Με στόχο: να ενώσουν με αγώνα τον τόπο με τον εθνικό κορμό, με την Πατρίδα τους. Ο Σπύρος, που θα έμενε στο Δέλβινο, για να παρακολουθήσει την κατάσταση, μετά τη δραπέτευσή τους, υποσχέθηκε να τους εξοπλίσει με κόκκινες ιταλικές χειροβομβίδες, απομεινάρια πολέμου, που τις έβρισκε στα καλύβια του χωριού του. Οι δύο: Γιώργος και Παναγιώτης, Χριστούγεννα του '57 βρέθηκαν στους Φιλιάτες. Ο ένας μετά τον ά...

ΠΡΟΒΟΛΗ

Αν ...  χορός, τραγούδι και στολή βάζαν ψηλά τον πήχη. Θα 'ταν τεράστια η προβολή,  του τόπου στον πλανήτη. Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ  27/09/2017