Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΤΟ ΠΟΡΤΡΕΤΟ ΤΟΥ ΘΕΙΟΥ - ΤΕΛΗ




  (Σκίτσο από τη μικρούλα, Καλλιρρόη Διαμάντη)

Είδα και τις δύο Καλλιρρόες, να  κατευθύνονται προς το μαγαζί:

Την ευκίνητη μικρούλα - φωτιά - που δεν αφήνει πέτρα απανωτή, να τρέχει μπροστά ασταμάτητα.

Και την ηλικιωμένη γιαγιά, πίσω της, να την ακολουθεί λαχανιασμένη και να μην μπορεί να την φτάσει…

Με τη λαχτάρα μην σκοντάψει, πέσει και χτυπήσει η μικρή...

Μακραίνουν συνέχεια τα πόδια της εγγονής, της γιαγιάς κονταίνουν…

Η γιαγιά - Καλλιρρόη, ψάχνει στα ράφια του παντοπωλείου να βρει τα τρόφιμα, που της λείπουν.

Η πανέξυπνη μικρούλα - που δεν έχει ποιανού να μοιάσει - το «επικίνδυνο» ζωύφιο, το ζουλάπι, το ζωντόβολο, όπως αποκαλούν χαϊδευτικά τα σημερινά μικρά οι γιαγιάδες - ξυράφι από το στόμα, δεν την ξεγελάς με τίποτε - αρπάζει ένα στυλό κι ανέμελα φτιάχνει κύκλους σε τεφτέρι πάνω στο τραπέζι…

Κάτω από τους λογαριασμούς της Βέφης…

Μπαίνοντας σε μαγαζί, αντί να ορμίσει με μανία στις σοκολάτες, στα μπισκοτάκια, στις καραμέλιες… σαν να την έβαλε κανείς, σχεδιάζει στο πι και φι ένα πορτρέτο.

Φτιάχνει πρώτα το κεφάλι. Έπειτα με τη σειρά: Τ’ αυτιά, τα μαλλιά, τα μάτια, τη μύτη, το στόμα… Επιμένει περισσότερο στο μούσι…

Κρατάει το στυλό σαν να είναι μεγάλη. Κι όχι σαν μικρούλα 2 ετών..

Σε μεγαλύτερη ηλικία ζωγράφισε κάποτε και η γιαγιά της, τον Κόλη Στέργιο με το ψαρί μουστάκι του.

Καβάλα στον πεταλωμένο γάιδαρο, φορτωμένο με τους ματαράδες, να μεταφέρει γάλα στην πόλη για πώληση.

Τη ρωτάει η καλή γιαγιά όλο περιέργεια:

«Μάτια μου, για πες μου, ποιον ζωγράφισες έτσι;».   

Απαντάει η μικρούλα όλο χαρά:

«Το θείο - Τέλη».

Εννοεί τον κουμπάρο που έχει το μαγαζί.

Και γελάει δυνατά…

Σου μοιάζει  ότι από τώρα η μικρή Καλλιρρόη «ψάχνει» το μυστικό κλειδί της ζωγραφικής. 

Μ’ αυτό αργότερα - όταν με το καλό μεγαλώσει - ν’ ανοίξει την πόρτα της ζωής.

Να ενταχθεί στην μεγάλη στρατιά των ζωγράφων.

Τα καταπληκτικά γνωστά πινέλα του χώρου μας, όπως ο Γιώργος Μήτσης, ο Γιώργος Τζούμπας, ο Οδυσσέας Σέλλειος, ο Σπύρος Διαμάντης, ο Μάνθιος Μπωζιόρης, ο Θοδωρής Ράιδος, ο Ορφέας Σέλλειος…, βλέποντας κι εκτιμώντας το «έργο» της μικρής Καλλιρρόης, θα εκπλαγούν…

Αλλά και θα «ζηλέψουν»…, επόμενο είναι.

Γιατί από τόση μικροί ηλικία, αυτοί δεν διακρίθηκαν…!!!


Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ
05/03/2015




Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΠΩΣ ΠΑΡΕΜΕΙΝΕ Η ΝΤΙΝΑ ΣΤΗΝ ΚΟΡΥΦΗ !

Ήταν το 1978. Μετά από πολυήμερες δοκιμές, νυχτο - ξημερώματα πάνω στο χορό, ο όμιλος γυναικών της Δρόπολης ενόψει του Φολκλορικού Φεστιβάλ τ’ Αργυροκάστρου, ήταν έτοιμος, ν’ ανέβει στη σκηνή. Ασφαλώς, με την αδιαμφισβήτητη επιτυχία. Με την τέλεια προετοιμασία του, τη δεξιοτεχνία του, θα ενθουσίαζε, στο αρχαίο κάστρο, τους θαυμαστές. Θα τους έκοβε για πολλοστή φορά, ξανά μόνο για λίγο την ανάσα. Ήταν η Ντίνα του Μήλου στην κορυφή. Η καλύτερη επιλογή - πρώτο μπόι, ευλύγιστο σώμα - με προσόντα καλλονής. Η λάμψη όλη πάνω της ... ! Αυτή καθόρισαν οι ειδικοί , αποκλειστικά, να σύρει το δροπολίτικο χορό. Ενώ, όλα ήταν έτοιμα και μετά από λίγες ώρες θα ξεκινούσε η εκδήλωση, ανώτατα κομματικά στελέχη έφεραν αντίρρηση. Παρενέβησαν στο φολκλόρ. Το ανέμισμα του μαντιλιού, δεν το εμπιστευόταν στην Ντίνα. Ως μέλος θιγμένης οικογένειας, δεν άρμοζε να είναι η Νίνα στην κορυφή. Να την έβγαζαν από το χορό; Ήταν πλέον αργά. Να την έβαζαν στο τέλος; Θα φαινόταν ξανά.  Σκέφτηκαν

«ΟΜΟΡΦΟΣ ΝΕΚΡΟΣ»

(Κοινωνικό θέμα) Φέρνω στο νου μου δύο συγκινητικές στιγμές, που σχετίζονται με το μοιραίο. Με το θάνατο. Τη μία την αποτύπωσα σε συζήτηση με τον οφθαλμίατρο, Χρηστάκη Τζούμπη. Λέει ο φίλος μου: «Δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά τον τάφο. Το παράχωμα. Το χώμα που ρίχνει πάνω στο νεκρό ο νεκροθάφτης. Απ’ αυτό πανικοβάλομε. Κι η μάνα μου δεν φοβόταν το θάνατο. Εσένα, αγόρι μου, πονώ, μου έλεγε πριν φύγει. Σε σκέφτομαι στεναχωρημένο με το δάκρυ στο μάτι, να κάθεσαι πάνω από το στολισμένο φέρετρό μου στη μέση του οντά και θλίβομαι». Ο Χρηστάκης καταλήγει:  «Ακόμα και στα τελευταία της, η καλή μου μάνα, είχε όμορφη ψυχή!»      Η δεύτερη στιγμή: Μου έχει συμβεί να ακούω, συνήθως γυναίκες, βγαίνοντας από παρηγοριά, από οικογένεια που έχασε αγαπημένο πρόσωπο, ανάμεσα στα διάφορα, να λένε: «Όμορφος νεκρός. Σαν να κοιμόταν. Σαν να ήταν ζωντανός. Έτοιμος να σου μιλήσει … !». Σε μέρα βαθιού πόνου, πένθους γίνεται η συζήτηση. Με τι να σχετίζεται τάχ

ΑΝΟΙΓΟΥΝ ΤΟΝ ΤΑΦΟ ΤΟΥΣ

(Κοινωνικό θέμα) Δεν μπορώ να καταλάβω την πράξη ορισμένων υπερηλίκων σε χωριά της Πάνω Δρόπολης, που καλούν μάστορα κι ετοιμάζει, στα «δυο μέτρα» τους στο νεκροταφείο, τον τάφο τους. Αποφασίζουν, κιόλας οι ίδιοι, να γίνει με γρανίτη ή με μάρμαρο... Για να έχει αντοχή και να μην λερώνεται... Εκτός από τον τάφο, από τις οικονομίες τους καλύπτουν-όταν έρχεται η ώρα-και τα έξοδα της κηδείας τους. Προσπαθώ να μπω στον κόσμο αυτών των ανθρώπων. Στην ψυχολογία τους, στο σκεπτικό τους, στο συναίσθημά τους κι αδυνατώ πραγματικά να συλλάβω την τόλμη τους, τη δύναμή τους. Φαίνεται, το γεγονός που τους αναγκάζει να κάνουν την πράξη αυτή, που τους οδηγεί να φτάσουν στο σημείο αυτό, είναι η ασθένεια της εποχής, που σε μεγάλο ποσοστό το παιδί παρατάει το γονιό. Κι όντας μόνος του, ο γέροντας, έχει χάσει την ελπίδα. Κι έχει αποκτήσει πλέον άλλη αντίληψη για τη ζωή του. Περιμένει χωρίς φόβο, χωρίς άγχος, ήρεμα, φυσιολογικά το θάνατό του. Ετοιμάζει και τον τάφο του.