Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΣΤΟ ΣΦΥΡΙ ΤΟ ΤΕΛΙΚΟ ΣΙΓΜΑ

(Το κείμενο που ακολουθεί, γράφτηκε πριν από μερικά χρόνια.
Την περίοδο που οι Αλβανοί το είχαν βάλει με τη γλώσσα μας.
Τώρα, δυστυχώς, έχομε το κακό από μέσα.
Από τους Ελλαδίτες… τ’ αδέλφια μας…
Επιχειρούν τον  ψεκασμό στα ονόματά μας…) 

Το ίδιο θέμα το χειρίστηκαν κι άλλοι νωρίτερα, σε αρκετά πεζογραφήματα.

Ακόμα και σε ποίηση:

«Μας κλέψανε το σίγμα», έγραψε ο Μίνας Λέκκας...

Μοναδικός σκοπός μου  είναι να κρατήσω το θέμα ζωντανό - στην επικαιρότητα…

- Ακόμα δεν προέκυψε καμιά συγκροτημένη φωνή -.

Μην την ακούσει κανείς, τη λάβει υπόψη και μας επιστρέψει το κλεμμένο τελικό σίγμα των ονομάτων μας.

Που μας ξεχωρίζει σαν Έλληνες - λέει την καταγωγή μας.

Απλοί  δικοί μας άνθρωποι ταράζουν διαρκώς τα στεκούμενα νερά.

Σηκώνουν κύμα. 

Αντάρτικα όμως.

Από μόνοι τους.

Χωρίς καμιά υποστήριξη.

Δίνουν αγώνα για να μπει στ’ ονοματεπώνυμό τους το τελικό σίγμα.

Μερικοί τα κατάφεραν με τ’ όνομα. Με το επώνυμο τίποτε ακόμα.

Υπάρχει, λένε, κάποιο κόλλημα.

Θα ξεκολλήσει, που θα πάει.

Οι Έλληνες έπαρχοι, που τώρα πια είναι όλοι  της Ομόνοιας - και δεν τους «εμποδίζουν» οι σοσιαλιστές - αδιαφορούν για το «κουτσούρεμα» τ’ ονόματος.

Σαν να μην είναι δικό τους πρόβλημα, δική τους έγνοια. Ζουν με τον πανικό μην τυχόν τους ταρακουνηθεί  τίποτε η καρέκλα…

Είναι υποκρισία με το τσουβάλι  να μιλάς για σεβασμό ανθρωπίνων και μειονοτικών δικαιωμάτων, για εφαρμογή Σύμβασης Πλαισίου και ως Έλληνας βουλευτής στο Αλβανικό Κοινοβούλιο, να δέχεσαι να σου προφέρουν το ελληνικό ονοματεπώνυμο σου χωρίς τελικό σίγμα:

Βαγγέλ Ντούλε, Σπύρο Πέτση, Βαγγέλ Τάβο...

Σαν να μην σε γέννησε και σε βύζαξε Ελληνίδα Μάνα.

Απλά αναφέρω γεγονότα.

Διατυπώνω συμπεριφορές που, θέλοντας ή μη, σ’ οδηγούν στο συμπέρασμα ότι βουλευτές κι έπαρχοι  έβγαλαν το τελικό σίγμα στο σφυρί.

Αν σκέπτονται διαφορετικά - έχουν άλλη εκδοχή - ας μας την πουν.

Καλοδεχούμενη.

Αλλά… καλύτερα ας μας την αποδείξουν έμπρακτα, με συγκεκριμένη πράξη.


Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ

 03/03/2015

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

«ΟΜΟΡΦΟΣ ΝΕΚΡΟΣ»

(Κοινωνικό θέμα) Φέρνω στο νου μου δύο συγκινητικές στιγμές, που σχετίζονται με το μοιραίο. Με το θάνατο. Τη μία την αποτύπωσα σε συζήτηση με τον οφθαλμίατρο, Χρηστάκη Τζούμπη. Λέει ο φίλος μου: «Δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά τον τάφο. Το παράχωμα. Το χώμα που ρίχνει πάνω στο νεκρό ο νεκροθάφτης. Απ’ αυτό πανικοβάλομε. Κι η μάνα μου δεν φοβόταν το θάνατο. Εσένα, αγόρι μου, πονώ, μου έλεγε πριν φύγει. Σε σκέφτομαι στεναχωρημένο με το δάκρυ στο μάτι, να κάθεσαι πάνω από το στολισμένο φέρετρό μου στη μέση του οντά και θλίβομαι». Ο Χρηστάκης καταλήγει:  «Ακόμα και στα τελευταία της, η καλή μου μάνα, είχε όμορφη ψυχή!»      Η δεύτερη στιγμή: Μου έχει συμβεί να ακούω, συνήθως γυναίκες, βγαίνοντας από παρηγοριά, από οικογένεια που έχασε αγαπημένο πρόσωπο, ανάμεσα στα διάφορα, να λένε: «Όμορφος νεκρός. Σαν να κοιμόταν. Σαν να ήταν ζωντανός. Έτοιμος να σου μιλήσει … !». Σε μέρα βαθιού πόνου, πένθους γίνεται η συζήτηση. ...

ΠΡΟΒΟΛΗ

Αν ...  χορός, τραγούδι και στολή βάζαν ψηλά τον πήχη. Θα 'ταν τεράστια η προβολή,  του τόπου στον πλανήτη. Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ  27/09/2017

ΓΡΑΜΜΕΝΟ ΜΕ ΠΟΝΟ ΨΥΧΗΣ

Είναι έργο ζωής το βιβλίο «Ο ΤΟΠΟΣ ΜΑΣ, Η ΛΑΤΡΕΙΑ ΜΑΣ», του Βασίλη ΛΑΧΑΝΑ. Βαρύ σε περιεχόμενο, αλλά και σε όγκο. Βαραίνουν στο χέρι σου, ακόμα κι ως χάρτινο υλικό, οι 321 σελίδες. (Προσθέτεις εδώ και τις 259 ασπρόμαυρες και έγχρωμες φωτογραφίες που συμπεριλαμβάνονται στο έργο και του ανεβάζουν περισσότερο την αξία). Είναι άφθονα, αλλά και σωστά τεκμηριωμένα όλα τα στοιχεία. Στο σφιχτοδεμένο βιβλίο νομίζεις ότι αν ακουμπήσεις ανάλαφρα πάνω στο σώμα του μύτη μαχαιριού, θα δεις να  « ρέει »  αδιάκοπα άφθονο ποιοτικό απόσταγμα. Για το μικρό Βοδίνο, ο Βασίλης, το τέκνο του, μίλησε μέσω τού γραπτού του λόγου, με πόνο ψυχής. Η σωστή συντακτική και ορθογραφική επιμέλεια των Αλκιβιάδη Σ. ΓΚΑΖΙΚΑ και Μάρθας ΤΣΙΟΥΡΗ - ΘΑΝΑΣΗ, προσέθεσαν ομορφιά στις πολύτιμες σελίδες τού βιβλίου. Όταν τελείωσα τη σύνταξη όλου του υλικού, κατέληξα ενθουσιασμένος στο εύλογο συμπέρασμα: ότι από μικρή βατιά, βγήκε μεγάλος λαγός. Σε κάθε σειρά συναντάς την τεράστια υπομονή τ...