Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

«ΟΤΙ ΔΕΝ ΕΚΑΝΕ Ο ΕΝΒΕΡ ΧΟΤΖΑ…»

(Μια καταγγελία, από επίσημο μεταφραστή, το Λευτέρη Δράζιο, που δεν πρέπει να περάσει απαρατήρητη… 

Είναι αυτόπτης μάρτυρας, γνωρίζει στο βάθος το πρόβλημα, αντιμετωπίζει ο ίδιος την πίεση. 

Χτυπάει με γροθιά δίκοχο και μυτερό μαχαίρι. 

Τα βάζει με την Υπηρεσία που τρώει ψωμί...)

Το ‘χουν πάρει απάνω τους - εργολαβικά- να μας τελειώσουν: 

Με την ταλαιπωρία στην Κακαβιά που συνεχίζεται, με την απόδοση της Ελληνικής Ιθαγένειας, που θέλει ένα τσουβάλι χαρτιά, με τη διακοπή της σύνταξης του ΟΓΑ, με την μηδαμινή βοήθεια προς τον τόπο, που στενεύει…

… Με τάση να χαθεί…

Αυτή  τη στιγμή μας δίνουν κι ένα άλλο θανατηφόρο χτύπημα.

«Ό,τι δεν έκανε ο Ενβέρ Χότζα στην Αλβανία τότε, γράφει ο μεταφραστής, το κάνει σήμερα η Μεταφραστική Υπηρεσία του Υπουργείου Εξωτερικών της Ελλάδας.

Καταργεί το δικαίωμα όσων ομογενών δεν έχουν ακόμη αποκτήσει ελληνική ταυτότητα ή ταυτότητα ομογενούς, να αυτοπροσδιορίζονται με την εξελληνισμένη μορφή των ονοματεπωνύμων τους και επιβάλλει να γράφονται τα ονοματεπώνυμα με την εξαλβανισμένη μορφή τους…»
  
Οι Ελλαδίτες ποτέ δεν θέλησαν ή δεν προσπάθησαν - να μας ξεχωρίσουν από τους Αλβανούς.

Να μας μπερδέψουν, το επιχείρησαν συχνότατα.

Πιο σωστά - για να είμαστε μέσα στα πράγματα - αυτό το επιχείρησε κάλλιστα η κάθε  Ελληνική Κυβέρνηση, που… με τις αφηρημάδες… την Ελλάδα - πνεύμα παν να την εξαφανίσουν…!!!    

Στα κιτάπια τους θέλουν - για ποιο λόγο μόνο αυτοί ξέρουν - η καταγραφή μας να είναι μπασταρδεμένη…

Στη μικρή μας Ελλάδα - κει πέρα στα χώμματά μας κι όπου αλλού πατάει το πόδι μας - είναι τ’ όνομα, η γλώσσα, το τραγούδι, ο χορός, η παράδοσή μας…

Ο στραβισμός πρέπει να τελειώσει, για να μην τελειώσουμε εμείς…

Η «νέα Ομόνοια» τι κάνει;!

Οι σύλλογοι στην Αθήνα, στην Θεσσαλονίκη, στην Πάτρα, στην Αχαΐα, στην Κύπρο, στην Αμερική…, όσοι μιλούν και αγωνίζονται για τη Βόρεια Ήπειρο…πού κρύβονται όταν ξεσπάνε οι καταιγίδες…;!   

Μόνο οι αρχηγοί όλων αυτών των φορέων με τα συμβούλια τους αν μαζευτούν, φτιάχνουν ολόκληρη στρατιά αντίστασης.

Λυπούνται οι πρόγονοί μας για τον  στρουθοκαμηλισμό μας.

Και για τη στάση μας, τη συμπεριφορά μας, που δεν κοιτάμε πέρα από τη μύτη μας…!

Την φοβερή αδιαφορία, που ξεπερνάει τα όρια της λογικής…!


Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ
22/03/2015


Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΠΩΣ ΠΑΡΕΜΕΙΝΕ Η ΝΤΙΝΑ ΣΤΗΝ ΚΟΡΥΦΗ !

Ήταν το 1978. Μετά από πολυήμερες δοκιμές, νυχτο - ξημερώματα πάνω στο χορό, ο όμιλος γυναικών της Δρόπολης ενόψει του Φολκλορικού Φεστιβάλ τ’ Αργυροκάστρου, ήταν έτοιμος, ν’ ανέβει στη σκηνή. Ασφαλώς, με την αδιαμφισβήτητη επιτυχία. Με την τέλεια προετοιμασία του, τη δεξιοτεχνία του, θα ενθουσίαζε, στο αρχαίο κάστρο, τους θαυμαστές. Θα τους έκοβε για πολλοστή φορά, ξανά μόνο για λίγο την ανάσα. Ήταν η Ντίνα του Μήλου στην κορυφή. Η καλύτερη επιλογή - πρώτο μπόι, ευλύγιστο σώμα - με προσόντα καλλονής. Η λάμψη όλη πάνω της ... ! Αυτή καθόρισαν οι ειδικοί , αποκλειστικά, να σύρει το δροπολίτικο χορό. Ενώ, όλα ήταν έτοιμα και μετά από λίγες ώρες θα ξεκινούσε η εκδήλωση, ανώτατα κομματικά στελέχη έφεραν αντίρρηση. Παρενέβησαν στο φολκλόρ. Το ανέμισμα του μαντιλιού, δεν το εμπιστευόταν στην Ντίνα. Ως μέλος θιγμένης οικογένειας, δεν άρμοζε να είναι η Νίνα στην κορυφή. Να την έβγαζαν από το χορό; Ήταν πλέον αργά. Να την έβαζαν στο τέλος; Θα φαινόταν ξανά.  Σκέφτηκαν

«ΟΜΟΡΦΟΣ ΝΕΚΡΟΣ»

(Κοινωνικό θέμα) Φέρνω στο νου μου δύο συγκινητικές στιγμές, που σχετίζονται με το μοιραίο. Με το θάνατο. Τη μία την αποτύπωσα σε συζήτηση με τον οφθαλμίατρο, Χρηστάκη Τζούμπη. Λέει ο φίλος μου: «Δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά τον τάφο. Το παράχωμα. Το χώμα που ρίχνει πάνω στο νεκρό ο νεκροθάφτης. Απ’ αυτό πανικοβάλομε. Κι η μάνα μου δεν φοβόταν το θάνατο. Εσένα, αγόρι μου, πονώ, μου έλεγε πριν φύγει. Σε σκέφτομαι στεναχωρημένο με το δάκρυ στο μάτι, να κάθεσαι πάνω από το στολισμένο φέρετρό μου στη μέση του οντά και θλίβομαι». Ο Χρηστάκης καταλήγει:  «Ακόμα και στα τελευταία της, η καλή μου μάνα, είχε όμορφη ψυχή!»      Η δεύτερη στιγμή: Μου έχει συμβεί να ακούω, συνήθως γυναίκες, βγαίνοντας από παρηγοριά, από οικογένεια που έχασε αγαπημένο πρόσωπο, ανάμεσα στα διάφορα, να λένε: «Όμορφος νεκρός. Σαν να κοιμόταν. Σαν να ήταν ζωντανός. Έτοιμος να σου μιλήσει … !». Σε μέρα βαθιού πόνου, πένθους γίνεται η συζήτηση. Με τι να σχετίζεται τάχ

ΑΝΟΙΓΟΥΝ ΤΟΝ ΤΑΦΟ ΤΟΥΣ

(Κοινωνικό θέμα) Δεν μπορώ να καταλάβω την πράξη ορισμένων υπερηλίκων σε χωριά της Πάνω Δρόπολης, που καλούν μάστορα κι ετοιμάζει, στα «δυο μέτρα» τους στο νεκροταφείο, τον τάφο τους. Αποφασίζουν, κιόλας οι ίδιοι, να γίνει με γρανίτη ή με μάρμαρο... Για να έχει αντοχή και να μην λερώνεται... Εκτός από τον τάφο, από τις οικονομίες τους καλύπτουν-όταν έρχεται η ώρα-και τα έξοδα της κηδείας τους. Προσπαθώ να μπω στον κόσμο αυτών των ανθρώπων. Στην ψυχολογία τους, στο σκεπτικό τους, στο συναίσθημά τους κι αδυνατώ πραγματικά να συλλάβω την τόλμη τους, τη δύναμή τους. Φαίνεται, το γεγονός που τους αναγκάζει να κάνουν την πράξη αυτή, που τους οδηγεί να φτάσουν στο σημείο αυτό, είναι η ασθένεια της εποχής, που σε μεγάλο ποσοστό το παιδί παρατάει το γονιό. Κι όντας μόνος του, ο γέροντας, έχει χάσει την ελπίδα. Κι έχει αποκτήσει πλέον άλλη αντίληψη για τη ζωή του. Περιμένει χωρίς φόβο, χωρίς άγχος, ήρεμα, φυσιολογικά το θάνατό του. Ετοιμάζει και τον τάφο του.