«ΘΑ ΒΑΛΩ ΞΑΝΑ ΣΤΟΝ ΤΟΠΟ ΤΑ ΒΛΑΣΤΑΡΙΑ ΜΟΥ…»

(Μια συγκλονιστική περιγραφή, στηριγμένη σ’ αφήγηση της συγχωριανής μας, Αντωνέτας Δέδε).

Η Αντωνέτα, το κάποτε αδυνατούλικο τρελοκόριτσο, τώρα με διαμονή στην Αμερική, πρόσφατα μετά από αναπολήσεις στο παρελθόν, συναισθάνθηκε την ανάγκη να μοιραστεί τον πόνο της…

Μέσω τηλεφωνικής συνδιάλεξης μου αφηγήθηκε από μακριά - με τη γλώσσα της ψυχής - ένα συνταρακτικό περιστατικό που σχετίζεται με οδύνη.

Έχει μπροστά στα μάτια της, καθώς μιλάει με σπασμένη από συγκίνηση φωνή, ζωντανή την εικόνα των δύο σκοτωμένων αδελφών:

Του Γρηγόρη και του Σάββα Νίκου, που βρήκαν τραγικό θάνατο…

…Παίζοντας με χειροβομβίδα πολέμου, παρατημένη σ’ ερείπια σπιτιού.

Το χωριό τότε σπάραξε κυριολεκτικά…

Πάγωσε ολόκληρο…

Τα δύο νεκρά σώματα, τυλιγμένα σε νάιλον, για τη μεταφορά τους στο νοσοκομείο μην τυχόν και σωζόταν, είναι η πιο θλιβερή εικόνα.

Χαραγμένη βαθιά στη μνήμη όλου του χωριού.  

Ο κόσμος πικραμένος, ταραγμένος σύγκορμα… συνόδεψε δύο κόκκινα φέρετρα

- το ‘να μετά τ’ άλλο -

με δύο σωρούς αδελφών, στην τελευταία κατοικία.

Πώς άντεξε και δεν έσπασε, δεν ξεριζώθηκε από μέσα της τότε η καρδιά των απαρηγόρητων γονέων, περίεργο...!

Η Νέτα μικρούλα τότε - τρίτη Δημοτικού - καθόταν με το Γρηγόρη σε ίδιο θρανίο.

Την επόμενη, που απουσίασε το φιλαράκι της από την τάξη και συνειδητοποίησε ότι δεν θα το δει πια ποτέ, ένιωσε μέσα της να πονάει η ψυχούλα της.

Θυμάται το λόγο που κυκλοφόρησε στο χωριό, μετά απ’ το τραγικό γεγονός.

Την απόφαση της θείας - Λεύκως - νέα ακόμα σε ηλικία - ότι θα βάλει ξανά στον τόπο τα δυο βλαστάρια της που χάθηκαν.

Όπως κι έγινε…

Κι η μικρή Νέτα χάρηκε αφάνταστα, μαζί μ’ όλο το χωριό…

Όμως… εντωμεταξύ… το συγκλονιστικό περιστατικό, δεν ξεκολλάει με τίποτε απ’ το μυαλό της…

Την έχει πάρει καταπόδι,

την συνοδεύει ακόμα και στην Αμερική…

Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ

21/03/2015