Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΜΙΑ ΜΕΓΑΛΗ ΑΓΚΑΛΙΑ ΠΟΥ ΝΑ ΣΑΣ ΧΩΡΑΕΙ ΟΛΟΥΣ

(Αφορμή η Ημέρα των Γενεθλίων μου)

Δύο βασικά συναισθήματα, που συνοδοιπορούν, με κρατάν σε ομηρία σήμερα.

Την Ημέρα των Γενεθλίων μου:

Το ένα είναι αυτό που εγώ ζω, προχωρώ κι αγωνίζομαι…

Έγινα 58 ετών και δέχομαι με απερίγραπτη χαρά τις θερμές ευχές, τα πολλά λουλούδια και τη μεγάλη αγάπη των καλών μου φίλων.

Τους τις ανταποδίδω απλόχερα, ολόψυχα κι εγώ...

Το άλλο συναίσθημα - φυσιολογικό κι αυτό - είναι η ανεξέλεγκτη μελαγχολία που με κατακτά, χωρίς να το θέλω.

Τέτοιος τύπος είμαι εγώ.

Που μου την προκαλούν τα χρόνια που περνούν - διαβαίνουν και δεν γυρίζουν καθόλου κεφάλι πίσω.

Που μεγαλώνω διαρκώς.

Που κατρακυλώ...

Μου επιβάλλουν την μελαγχολία και τα όσα συμβαίνουν γύρω μου…

Αυτή είναι η ζωή.

Όμορφη, ωραία, αλλά που έχει τέλος.

Το δίδαγμα είναι:

Ως το τέλος μας να είμαστε ωφέλιμοι.

Χρήσιμοι..

Αγαθοί.

Δεν χάνουμε τίποτε.

Μόνο κερδίζουμε… σε τούτη σύντομη ζωή.


Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ     
02/03/2015

  

Σχόλια

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

«ΟΜΟΡΦΟΣ ΝΕΚΡΟΣ»

(Κοινωνικό θέμα) Φέρνω στο νου μου δύο συγκινητικές στιγμές, που σχετίζονται με το μοιραίο. Με το θάνατο. Τη μία την αποτύπωσα σε συζήτηση με τον οφθαλμίατρο, Χρηστάκη Τζούμπη. Λέει ο φίλος μου: «Δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά τον τάφο. Το παράχωμα. Το χώμα που ρίχνει πάνω στο νεκρό ο νεκροθάφτης. Απ’ αυτό πανικοβάλομε. Κι η μάνα μου δεν φοβόταν το θάνατο. Εσένα, αγόρι μου, πονώ, μου έλεγε πριν φύγει. Σε σκέφτομαι στεναχωρημένο με το δάκρυ στο μάτι, να κάθεσαι πάνω από το στολισμένο φέρετρό μου στη μέση του οντά και θλίβομαι». Ο Χρηστάκης καταλήγει:  «Ακόμα και στα τελευταία της, η καλή μου μάνα, είχε όμορφη ψυχή!»      Η δεύτερη στιγμή: Μου έχει συμβεί να ακούω, συνήθως γυναίκες, βγαίνοντας από παρηγοριά, από οικογένεια που έχασε αγαπημένο πρόσωπο, ανάμεσα στα διάφορα, να λένε: «Όμορφος νεκρός. Σαν να κοιμόταν. Σαν να ήταν ζωντανός. Έτοιμος να σου μιλήσει … !». Σε μέρα βαθιού πόνου, πένθους γίνεται η συζήτηση. ...
Δημοσίευση σχολίου
Διαβάστε περισσότερα

ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ

Το 1958, ο 18χρονος Σπύρος ΚΟΥΜΠΟΥΛΗΣ μπαίνει στη φυλακή. Μόλις είχε τελειώσει τη διετή τεχνική σχολή, κι εκείνη την περίοδο, ως βοηθός τραχτερίστα, μέσα στη σκόνη και στο λιοπύρι όργωνε τα χωράφια της κρατικής επιχείρησης. Με τον Γιώργο ΛΕΖΟ από τη Λεσινίτσα και τον Παναγιώτη ΜΠΟΥΖΟΥΚΑ από το Βελιάχοβο, οι τρεις πυροστιά, αγανακτισμένοι, πήραν πάνω στους σβόλους, μια κοινή απόφαση: Να δραπετεύσουν απ’ τη χώρα αυτή, που σου στερούσε την ελευθερία. Είχαν συγκεκριμένο σχέδιο. Οι δύο να περνούσαν στην Ελλάδα, να οργανώνονταν και να γύριζαν ενισχυμένοι πίσω. Με στόχο: να ενώσουν με αγώνα τον τόπο με τον εθνικό κορμό, με την Πατρίδα τους. Ο Σπύρος, που θα έμενε στο Δέλβινο, για να παρακολουθήσει την κατάσταση, μετά τη δραπέτευσή τους, υποσχέθηκε να τους εξοπλίσει με κόκκινες ιταλικές χειροβομβίδες, απομεινάρια πολέμου, που τις έβρισκε στα καλύβια του χωριού του. Οι δύο: Γιώργος και Παναγιώτης, Χριστούγεννα του '57 βρέθηκαν στους Φιλιάτες. Ο ένας μετά τον ά...
Δημοσίευση σχολίου
Διαβάστε περισσότερα

ΠΡΟΒΟΛΗ

Αν ...  χορός, τραγούδι και στολή βάζαν ψηλά τον πήχη. Θα 'ταν τεράστια η προβολή,  του τόπου στον πλανήτη. Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ  27/09/2017
Διαβάστε περισσότερα