Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

«ΠΟΣΟ ΔΙΚΙΟ ΕΙΧΕ Ο ΚΑΗΜΕΝΟΣ…!!!»

Ένα κείμενο γραμμένο με ειλικρίνεια, με περίσσια ευαισθησία και πάθος, που σου λέει την πραγματικότητα, την πικρή αλήθεια, βασισμένο σε χειροπιαστά στοιχεία, δεν μπορεί να μην σε πειράξει.

Σου ξύνει νωπή πληγή.

Σου προκαλεί συγκίνηση, σε βάζει σε συλλογισμό.

Ο Demetrios Tsoumbanos, διαβάζοντας την περιγραφή για τα χαμένα χωριά μας σε καιρό κιόλας δημοκρατίας, «Δεν έχουμε ποιος να μας θάψει τους νεκρούς»,  έφερε για μια στιγμή στη μνήμη του τη διορατικότητα ενός παθιασμένου Μητροπολίτη, που έκλαιγε η ψυχή του για τ’ Άγια χώματα πέρα απ’ το σύνορο κι έκανε ένα γλαφυρό σχόλιο…

Το οποίο, για να μην περάσει απαρατήρητο - για να του δώσω την έμφαση που του αρμόζει - επέλεξα να κάνω ξεχωριστή ανάρτηση.

Προσέξτε πόσο δυνατά τα λέει ο φίλος μας, ο Demetrios, από τη Βοστόνη:

«Αγαπητέ μου Γιώργο!

Με αυτό το κείμενο μου θύμησες τον Μακαριότατο Μητροπολίτη Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανής και Κονίτσης, τον αξέχαστο Σεβαστιανό, που όταν ο Ραμίζ Αλίαϊ άνοιξε τα σύνορα το 1991, μου τηλεφώνησε και μου είπε:

«Demetri, σήμερα χάσαμε για καλά τη Βόρεια Ήπειρο. Ο Ραμίζ Αλίαϊ είναι πιο έξυπνος από το Χότζα.

Άνοιξε τα σύνορα και φοβάμαι ότι θα αδειάσει η Βόρειος Ήπειρός, αλλά και όλη η Αλβανία από τους δικούς  μας, αλλά και από κακούς Αλβανούς από τις φυλακές, που θα έρθουνε στην Ελλάδα για να δουλέψουνε.

Πρέπει όλοι μας να βοηθήσουμε, να κρατήσουμε τους νέους κοντά στα σύνορα, για να μπορούν να γυρίζουν στα χωριά τους, να τα κρατήσουμε ζωντανά!

Η Βόρειος Ήπειρος χωρίς κόσμο και νεολαία, είναι πεθαμένη!!!»

Πόσο δίκιο είχε ο καημένος…».


Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ

18/03/2015

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

«ΟΜΟΡΦΟΣ ΝΕΚΡΟΣ»

(Κοινωνικό θέμα) Φέρνω στο νου μου δύο συγκινητικές στιγμές, που σχετίζονται με το μοιραίο. Με το θάνατο. Τη μία την αποτύπωσα σε συζήτηση με τον οφθαλμίατρο, Χρηστάκη Τζούμπη. Λέει ο φίλος μου: «Δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά τον τάφο. Το παράχωμα. Το χώμα που ρίχνει πάνω στο νεκρό ο νεκροθάφτης. Απ’ αυτό πανικοβάλομε. Κι η μάνα μου δεν φοβόταν το θάνατο. Εσένα, αγόρι μου, πονώ, μου έλεγε πριν φύγει. Σε σκέφτομαι στεναχωρημένο με το δάκρυ στο μάτι, να κάθεσαι πάνω από το στολισμένο φέρετρό μου στη μέση του οντά και θλίβομαι». Ο Χρηστάκης καταλήγει:  «Ακόμα και στα τελευταία της, η καλή μου μάνα, είχε όμορφη ψυχή!»      Η δεύτερη στιγμή: Μου έχει συμβεί να ακούω, συνήθως γυναίκες, βγαίνοντας από παρηγοριά, από οικογένεια που έχασε αγαπημένο πρόσωπο, ανάμεσα στα διάφορα, να λένε: «Όμορφος νεκρός. Σαν να κοιμόταν. Σαν να ήταν ζωντανός. Έτοιμος να σου μιλήσει … !». Σε μέρα βαθιού πόνου, πένθους γίνεται η συζήτηση. ...

ΠΡΟΒΟΛΗ

Αν ...  χορός, τραγούδι και στολή βάζαν ψηλά τον πήχη. Θα 'ταν τεράστια η προβολή,  του τόπου στον πλανήτη. Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ  27/09/2017

ΓΡΑΜΜΕΝΟ ΜΕ ΠΟΝΟ ΨΥΧΗΣ

Είναι έργο ζωής το βιβλίο «Ο ΤΟΠΟΣ ΜΑΣ, Η ΛΑΤΡΕΙΑ ΜΑΣ», του Βασίλη ΛΑΧΑΝΑ. Βαρύ σε περιεχόμενο, αλλά και σε όγκο. Βαραίνουν στο χέρι σου, ακόμα κι ως χάρτινο υλικό, οι 321 σελίδες. (Προσθέτεις εδώ και τις 259 ασπρόμαυρες και έγχρωμες φωτογραφίες που συμπεριλαμβάνονται στο έργο και του ανεβάζουν περισσότερο την αξία). Είναι άφθονα, αλλά και σωστά τεκμηριωμένα όλα τα στοιχεία. Στο σφιχτοδεμένο βιβλίο νομίζεις ότι αν ακουμπήσεις ανάλαφρα πάνω στο σώμα του μύτη μαχαιριού, θα δεις να  « ρέει »  αδιάκοπα άφθονο ποιοτικό απόσταγμα. Για το μικρό Βοδίνο, ο Βασίλης, το τέκνο του, μίλησε μέσω τού γραπτού του λόγου, με πόνο ψυχής. Η σωστή συντακτική και ορθογραφική επιμέλεια των Αλκιβιάδη Σ. ΓΚΑΖΙΚΑ και Μάρθας ΤΣΙΟΥΡΗ - ΘΑΝΑΣΗ, προσέθεσαν ομορφιά στις πολύτιμες σελίδες τού βιβλίου. Όταν τελείωσα τη σύνταξη όλου του υλικού, κατέληξα ενθουσιασμένος στο εύλογο συμπέρασμα: ότι από μικρή βατιά, βγήκε μεγάλος λαγός. Σε κάθε σειρά συναντάς την τεράστια υπομονή τ...