Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

«ΠΟΣΟ ΔΙΚΙΟ ΕΙΧΕ Ο ΚΑΗΜΕΝΟΣ…!!!»

Ένα κείμενο γραμμένο με ειλικρίνεια, με περίσσια ευαισθησία και πάθος, που σου λέει την πραγματικότητα, την πικρή αλήθεια, βασισμένο σε χειροπιαστά στοιχεία, δεν μπορεί να μην σε πειράξει.

Σου ξύνει νωπή πληγή.

Σου προκαλεί συγκίνηση, σε βάζει σε συλλογισμό.

Ο Demetrios Tsoumbanos, διαβάζοντας την περιγραφή για τα χαμένα χωριά μας σε καιρό κιόλας δημοκρατίας, «Δεν έχουμε ποιος να μας θάψει τους νεκρούς»,  έφερε για μια στιγμή στη μνήμη του τη διορατικότητα ενός παθιασμένου Μητροπολίτη, που έκλαιγε η ψυχή του για τ’ Άγια χώματα πέρα απ’ το σύνορο κι έκανε ένα γλαφυρό σχόλιο…

Το οποίο, για να μην περάσει απαρατήρητο - για να του δώσω την έμφαση που του αρμόζει - επέλεξα να κάνω ξεχωριστή ανάρτηση.

Προσέξτε πόσο δυνατά τα λέει ο φίλος μας, ο Demetrios, από τη Βοστόνη:

«Αγαπητέ μου Γιώργο!

Με αυτό το κείμενο μου θύμησες τον Μακαριότατο Μητροπολίτη Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανής και Κονίτσης, τον αξέχαστο Σεβαστιανό, που όταν ο Ραμίζ Αλίαϊ άνοιξε τα σύνορα το 1991, μου τηλεφώνησε και μου είπε:

«Demetri, σήμερα χάσαμε για καλά τη Βόρεια Ήπειρο. Ο Ραμίζ Αλίαϊ είναι πιο έξυπνος από το Χότζα.

Άνοιξε τα σύνορα και φοβάμαι ότι θα αδειάσει η Βόρειος Ήπειρός, αλλά και όλη η Αλβανία από τους δικούς  μας, αλλά και από κακούς Αλβανούς από τις φυλακές, που θα έρθουνε στην Ελλάδα για να δουλέψουνε.

Πρέπει όλοι μας να βοηθήσουμε, να κρατήσουμε τους νέους κοντά στα σύνορα, για να μπορούν να γυρίζουν στα χωριά τους, να τα κρατήσουμε ζωντανά!

Η Βόρειος Ήπειρος χωρίς κόσμο και νεολαία, είναι πεθαμένη!!!»

Πόσο δίκιο είχε ο καημένος…».


Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ

18/03/2015

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

«ΟΜΟΡΦΟΣ ΝΕΚΡΟΣ»

(Κοινωνικό θέμα) Φέρνω στο νου μου δύο συγκινητικές στιγμές, που σχετίζονται με το μοιραίο. Με το θάνατο. Τη μία την αποτύπωσα σε συζήτηση με τον οφθαλμίατρο, Χρηστάκη Τζούμπη. Λέει ο φίλος μου: «Δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά τον τάφο. Το παράχωμα. Το χώμα που ρίχνει πάνω στο νεκρό ο νεκροθάφτης. Απ’ αυτό πανικοβάλομε. Κι η μάνα μου δεν φοβόταν το θάνατο. Εσένα, αγόρι μου, πονώ, μου έλεγε πριν φύγει. Σε σκέφτομαι στεναχωρημένο με το δάκρυ στο μάτι, να κάθεσαι πάνω από το στολισμένο φέρετρό μου στη μέση του οντά και θλίβομαι». Ο Χρηστάκης καταλήγει:  «Ακόμα και στα τελευταία της, η καλή μου μάνα, είχε όμορφη ψυχή!»      Η δεύτερη στιγμή: Μου έχει συμβεί να ακούω, συνήθως γυναίκες, βγαίνοντας από παρηγοριά, από οικογένεια που έχασε αγαπημένο πρόσωπο, ανάμεσα στα διάφορα, να λένε: «Όμορφος νεκρός. Σαν να κοιμόταν. Σαν να ήταν ζωντανός. Έτοιμος να σου μιλήσει … !». Σε μέρα βαθιού πόνου, πένθους γίνεται η συζήτηση. ...

ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ

Το 1958, ο 18χρονος Σπύρος ΚΟΥΜΠΟΥΛΗΣ μπαίνει στη φυλακή. Μόλις είχε τελειώσει τη διετή τεχνική σχολή, κι εκείνη την περίοδο, ως βοηθός τραχτερίστα, μέσα στη σκόνη και στο λιοπύρι όργωνε τα χωράφια της κρατικής επιχείρησης. Με τον Γιώργο ΛΕΖΟ από τη Λεσινίτσα και τον Παναγιώτη ΜΠΟΥΖΟΥΚΑ από το Βελιάχοβο, οι τρεις πυροστιά, αγανακτισμένοι, πήραν πάνω στους σβόλους, μια κοινή απόφαση: Να δραπετεύσουν απ’ τη χώρα αυτή, που σου στερούσε την ελευθερία. Είχαν συγκεκριμένο σχέδιο. Οι δύο να περνούσαν στην Ελλάδα, να οργανώνονταν και να γύριζαν ενισχυμένοι πίσω. Με στόχο: να ενώσουν με αγώνα τον τόπο με τον εθνικό κορμό, με την Πατρίδα τους. Ο Σπύρος, που θα έμενε στο Δέλβινο, για να παρακολουθήσει την κατάσταση, μετά τη δραπέτευσή τους, υποσχέθηκε να τους εξοπλίσει με κόκκινες ιταλικές χειροβομβίδες, απομεινάρια πολέμου, που τις έβρισκε στα καλύβια του χωριού του. Οι δύο: Γιώργος και Παναγιώτης, Χριστούγεννα του '57 βρέθηκαν στους Φιλιάτες. Ο ένας μετά τον ά...

ΠΡΟΒΟΛΗ

Αν ...  χορός, τραγούδι και στολή βάζαν ψηλά τον πήχη. Θα 'ταν τεράστια η προβολή,  του τόπου στον πλανήτη. Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ  27/09/2017