Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΚΟΠΕΙ ΠΡΟΩΡΑ ΚΙ ΑΛΛΟ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟ…

(Στο αδικοχαμένο παλικάρι, Βαγγέλη ΓΙΑΚΟΥΜΑΚΗ)

Σκοτωμένη η μέρα σήμερα απ’ τα χαράματα...

Έτοιμη να δακρύσει, για το κομμένο τριαντάφυλλο κι αυτή .  

Όχι άλλος θρήνος, όχι άλλο δάκρυ …!

Ευαισθησία θέλουμε … Η πολιτεία, η κοινωνία να ξυπνήσει! Η δικαιοσύνη να τιμωρεί, που δεν τιμωρεί.

Ν’ αφοπλίζει χέρι δολοφόνου! Να προλαβαίνει το κακό…!

… Για να μην κοπεί πρόωρα και μαραθεί κι άλλο τριαντάφυλλο.

Όλοι μας, ποιος ολίγο ποιος πολύ, είμαστε συνένοχοι στο έγκλημα, με τη σιωπή μπροστά στ’ απάνθρωπα φαινόμενα.

Δεν τ’ αντικρούμε…

Οδηγούμαστε στη ζωή από την λανθασμένη προκατάληψη:

«Δεν ξέρω, δεν είδα, δεν άκουσα…».

Όλοι μας αδιαφορούμε…

Ενώ το τριαντάφυλλο μαράθηκε, το παλικάρι έφυγε… δεν άντεξε…βρέθηκε νεκρό μέσα σε βάτα…, εκ των υστέρων … σκεπτόμαστε «αν μπορούσε να σωθεί».

Θεσμικές απαντήσεις... δεν θα υπάρχουν. Αφετηρία γι’ αλλαγή... δεν βλέπω πουθενά….  η πολιτεία ν’ ανασυνταχθεί… δεν το πιστεύω…

Ετούτο το σύστημα αδιαφορεί για το θάνατο. Αφού το ίδιο προκαλεί το θάνατο...

Λείπει η παραδειγματική τιμωρία..., παροτρύνεται διαρκώς ο φόβος που σκοτώνει…,

Η συμμορία των δολοφόνων, που στέλνει Βαγγέληδες στον άλλο κόσμο, που κόβει, μαδάει και πετάει τριαντάφυλλα..., είναι ελεύθερη και μεγαλώνει…

Τα θετικά παραδείγματα έχουν εκλείψει.

Η κοινωνία αποκτάει αρνητικά φαινόμενα, συμμορίες που προκαλούν εφιάλτη, με περίεργη ταχύτητα. Όσο θα παραμένει βουβή, θα υποφέρει…

Ως πότε η ψυχραιμία απέναντι της βίας;!

Είναι περίεργο…, αν δεν μπορείς, σε βοηθάνε ν’ αυτοκτονήσεις…

Δεν βλέπεται τι γίνεται… πάνω στην κρίση;! Ψυχοσωματικός εκφοβισμός από ένα ολόκληρο σάπιο σύστημα, σ’ έναν ολόκληρο αθώο λαό …

… Θα φύγουν κι άλλοι Βαγγέληδες, δυστυχώς…, θα κοπούν κι άλλα νήματα ζωής, θα κοπούν κι άλλα τριαντάφυλλα…

... Αλίμονο ποιος έχει τη σειρά…!!!


Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ
17/03/2015

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΠΩΣ ΠΑΡΕΜΕΙΝΕ Η ΝΤΙΝΑ ΣΤΗΝ ΚΟΡΥΦΗ !

Ήταν το 1978. Μετά από πολυήμερες δοκιμές, νυχτο - ξημερώματα πάνω στο χορό, ο όμιλος γυναικών της Δρόπολης ενόψει του Φολκλορικού Φεστιβάλ τ’ Αργυροκάστρου, ήταν έτοιμος, ν’ ανέβει στη σκηνή. Ασφαλώς, με την αδιαμφισβήτητη επιτυχία. Με την τέλεια προετοιμασία του, τη δεξιοτεχνία του, θα ενθουσίαζε, στο αρχαίο κάστρο, τους θαυμαστές. Θα τους έκοβε για πολλοστή φορά, ξανά μόνο για λίγο την ανάσα. Ήταν η Ντίνα του Μήλου στην κορυφή. Η καλύτερη επιλογή - πρώτο μπόι, ευλύγιστο σώμα - με προσόντα καλλονής. Η λάμψη όλη πάνω της ... ! Αυτή καθόρισαν οι ειδικοί , αποκλειστικά, να σύρει το δροπολίτικο χορό. Ενώ, όλα ήταν έτοιμα και μετά από λίγες ώρες θα ξεκινούσε η εκδήλωση, ανώτατα κομματικά στελέχη έφεραν αντίρρηση. Παρενέβησαν στο φολκλόρ. Το ανέμισμα του μαντιλιού, δεν το εμπιστευόταν στην Ντίνα. Ως μέλος θιγμένης οικογένειας, δεν άρμοζε να είναι η Νίνα στην κορυφή. Να την έβγαζαν από το χορό; Ήταν πλέον αργά. Να την έβαζαν στο τέλος; Θα φαινόταν ξανά.  Σκέφτηκαν

«ΟΜΟΡΦΟΣ ΝΕΚΡΟΣ»

(Κοινωνικό θέμα) Φέρνω στο νου μου δύο συγκινητικές στιγμές, που σχετίζονται με το μοιραίο. Με το θάνατο. Τη μία την αποτύπωσα σε συζήτηση με τον οφθαλμίατρο, Χρηστάκη Τζούμπη. Λέει ο φίλος μου: «Δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά τον τάφο. Το παράχωμα. Το χώμα που ρίχνει πάνω στο νεκρό ο νεκροθάφτης. Απ’ αυτό πανικοβάλομε. Κι η μάνα μου δεν φοβόταν το θάνατο. Εσένα, αγόρι μου, πονώ, μου έλεγε πριν φύγει. Σε σκέφτομαι στεναχωρημένο με το δάκρυ στο μάτι, να κάθεσαι πάνω από το στολισμένο φέρετρό μου στη μέση του οντά και θλίβομαι». Ο Χρηστάκης καταλήγει:  «Ακόμα και στα τελευταία της, η καλή μου μάνα, είχε όμορφη ψυχή!»      Η δεύτερη στιγμή: Μου έχει συμβεί να ακούω, συνήθως γυναίκες, βγαίνοντας από παρηγοριά, από οικογένεια που έχασε αγαπημένο πρόσωπο, ανάμεσα στα διάφορα, να λένε: «Όμορφος νεκρός. Σαν να κοιμόταν. Σαν να ήταν ζωντανός. Έτοιμος να σου μιλήσει … !». Σε μέρα βαθιού πόνου, πένθους γίνεται η συζήτηση. Με τι να σχετίζεται τάχ

ΑΝΟΙΓΟΥΝ ΤΟΝ ΤΑΦΟ ΤΟΥΣ

(Κοινωνικό θέμα) Δεν μπορώ να καταλάβω την πράξη ορισμένων υπερηλίκων σε χωριά της Πάνω Δρόπολης, που καλούν μάστορα κι ετοιμάζει, στα «δυο μέτρα» τους στο νεκροταφείο, τον τάφο τους. Αποφασίζουν, κιόλας οι ίδιοι, να γίνει με γρανίτη ή με μάρμαρο... Για να έχει αντοχή και να μην λερώνεται... Εκτός από τον τάφο, από τις οικονομίες τους καλύπτουν-όταν έρχεται η ώρα-και τα έξοδα της κηδείας τους. Προσπαθώ να μπω στον κόσμο αυτών των ανθρώπων. Στην ψυχολογία τους, στο σκεπτικό τους, στο συναίσθημά τους κι αδυνατώ πραγματικά να συλλάβω την τόλμη τους, τη δύναμή τους. Φαίνεται, το γεγονός που τους αναγκάζει να κάνουν την πράξη αυτή, που τους οδηγεί να φτάσουν στο σημείο αυτό, είναι η ασθένεια της εποχής, που σε μεγάλο ποσοστό το παιδί παρατάει το γονιό. Κι όντας μόνος του, ο γέροντας, έχει χάσει την ελπίδα. Κι έχει αποκτήσει πλέον άλλη αντίληψη για τη ζωή του. Περιμένει χωρίς φόβο, χωρίς άγχος, ήρεμα, φυσιολογικά το θάνατό του. Ετοιμάζει και τον τάφο του.