Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΑΡΙΣΤΟ ΚΙ ΟΧΙ ΑΡΕΣΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΓΙΑ ΔΗΜΑΡΧΟ!

…Ασφαλώς κι είναι ιστορικό το γεγονός. 

Αφού για πρώτη φορά, θα έχουμε Δήμαρχο στον τόπο μας…

Θ’ αναφερόμαστε στο γεγονός αυτό με περηφάνια αργότερα.

Αν εκλέξουμε ασφαλώς μ’ ελεύθερο, ξάστερο μυαλό ευρωπαίου πολίτη…για δήμαρχο το κατάλληλο πρόσωπο.

Τον άριστο.

Όχι τον αρεστό του στενού περιβάλλοντος που σκέφτεται στενά. Και προδικάζει προκατειλημμένα, συμφεροντολογικά, ανώμαλα…

Η θέση του Δήμαρχου δεν είναι για μισθό, για βόλεμα.

Για εξασφάλιση μεροκάματου σ’ άνεργο φούρναρη, σε κουρασμένο μυλωνά, σ’ άτομα ξεκομμένα απ’ την κοινωνία μας…

Είναι θέση για προσφορά - οχυρό αγωνιστή, για να δώσει σκληρή μάχη…  

Για να είμαι συγκεκριμένος - δεν συνηθίζω να περιττολογώ - θα σας πω τι έχω στο νου μου ως πρότυπο.

Φαντάζομε το Δήμαρχο μ’ ανάστημα, Άλκη Πούλη.

Μ’ αρετές:

Να είναι πατριώτης, ικανός επιστήμονας, αντιστασιακός, ρήτορας, με άποψη, οραματιστής που να ξέρει πού σε πάει…

Με βασικό προτέρημα:

Να μην σε πουλάει…, να ξεπουλάει φτηνά τον τόπο σου...

Αλλά… τους Άλκηδες η Παρέα της Άρπας, δεν θέλει να τους δει ούτε ζωγραφιστούς. 

Τους τρέμει, γιατί της βγάζουν στα φόρα τα λερωμένα τ’ άπλυτα…   

Ακούμε για τις ζυμώσεις από ΚΕΑΔ και L.S.I., που παλεύουν από κοινού να «επιλέξουν» πρόσωπα κοινής αποδοχής και μας πιάνει πανικός.

Ο «πατριώτης» Ντούλες, από τη μια μεριά κι ο «προδότης»  Τάβος από την άλλη - οι διασπαστές του κόσμου μας, του τόπου μας - κάθονται τώρα, είναι να γελάς - σ’ ένα τραπέζι και συνεργάζονται.

Πάνω σε ποια βάση στηρίζουν την σημερινή συνεργασία τους; Τι τάχα  άλλαξε από πριν;

Άλλαξαν μόνο τα συμφέροντά τους.  Άλλαξε, όμως προς το χειρότερο, φοβερά και η κατάσταση στον τόπο μας.

Που δυστυχώς, συνέβαλαν με την πολιτική τους συμπεριφορά και οι δύο.

Η πλειοψηφία του εκλογικού σώματος, που αποφασίζει - βγάζει Βουλευτή, Δήμαρχο… - είμαστε εμείς του εξωτερικού.

Ανενημέρωτοι, ξεγελασμένοι… κατεβαίνουμε και ψηφίζουμε ανεύθυνα μια Κυριακή…και φεύγουμε…

Παρατούμε την ίδια μέρα το χωριό…

Μετά με ποιο δικαίωμα και ποιανού ζητάμε υπεύθυνη στάση, αν καθ’ όλη τη διάρκεια της βουλευτικής θητείας, δεν ανταποκρίνεται ο εκλεκτός μας στις υποχρεώσεις του;!

Ακούω και αγαναχτώ, γίνομε έξαλλος ότι…βρέξει - χιονίσει και σ’ αυτές τις εκλογές, θα έχουμε σίγουρα αντάρτες.

Από τη νομή των πρώην έπαρχων…

Ο ένας με βέτο άρχοντα κι άλλος με τα ξερά μυαλά που κουβαλάει…

Έπονται εξελίξεις, που θα γελάσει και το παρδαλό κατσίκι…
 

Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ
15/03/2015




  

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΠΩΣ ΠΑΡΕΜΕΙΝΕ Η ΝΤΙΝΑ ΣΤΗΝ ΚΟΡΥΦΗ !

Ήταν το 1978. Μετά από πολυήμερες δοκιμές, νυχτο - ξημερώματα πάνω στο χορό, ο όμιλος γυναικών της Δρόπολης ενόψει του Φολκλορικού Φεστιβάλ τ’ Αργυροκάστρου, ήταν έτοιμος, ν’ ανέβει στη σκηνή. Ασφαλώς, με την αδιαμφισβήτητη επιτυχία. Με την τέλεια προετοιμασία του, τη δεξιοτεχνία του, θα ενθουσίαζε, στο αρχαίο κάστρο, τους θαυμαστές. Θα τους έκοβε για πολλοστή φορά, ξανά μόνο για λίγο την ανάσα. Ήταν η Ντίνα του Μήλου στην κορυφή. Η καλύτερη επιλογή - πρώτο μπόι, ευλύγιστο σώμα - με προσόντα καλλονής. Η λάμψη όλη πάνω της ... ! Αυτή καθόρισαν οι ειδικοί , αποκλειστικά, να σύρει το δροπολίτικο χορό. Ενώ, όλα ήταν έτοιμα και μετά από λίγες ώρες θα ξεκινούσε η εκδήλωση, ανώτατα κομματικά στελέχη έφεραν αντίρρηση. Παρενέβησαν στο φολκλόρ. Το ανέμισμα του μαντιλιού, δεν το εμπιστευόταν στην Ντίνα. Ως μέλος θιγμένης οικογένειας, δεν άρμοζε να είναι η Νίνα στην κορυφή. Να την έβγαζαν από το χορό; Ήταν πλέον αργά. Να την έβαζαν στο τέλος; Θα φαινόταν ξανά.  Σκέφτηκαν

«ΟΜΟΡΦΟΣ ΝΕΚΡΟΣ»

(Κοινωνικό θέμα) Φέρνω στο νου μου δύο συγκινητικές στιγμές, που σχετίζονται με το μοιραίο. Με το θάνατο. Τη μία την αποτύπωσα σε συζήτηση με τον οφθαλμίατρο, Χρηστάκη Τζούμπη. Λέει ο φίλος μου: «Δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά τον τάφο. Το παράχωμα. Το χώμα που ρίχνει πάνω στο νεκρό ο νεκροθάφτης. Απ’ αυτό πανικοβάλομε. Κι η μάνα μου δεν φοβόταν το θάνατο. Εσένα, αγόρι μου, πονώ, μου έλεγε πριν φύγει. Σε σκέφτομαι στεναχωρημένο με το δάκρυ στο μάτι, να κάθεσαι πάνω από το στολισμένο φέρετρό μου στη μέση του οντά και θλίβομαι». Ο Χρηστάκης καταλήγει:  «Ακόμα και στα τελευταία της, η καλή μου μάνα, είχε όμορφη ψυχή!»      Η δεύτερη στιγμή: Μου έχει συμβεί να ακούω, συνήθως γυναίκες, βγαίνοντας από παρηγοριά, από οικογένεια που έχασε αγαπημένο πρόσωπο, ανάμεσα στα διάφορα, να λένε: «Όμορφος νεκρός. Σαν να κοιμόταν. Σαν να ήταν ζωντανός. Έτοιμος να σου μιλήσει … !». Σε μέρα βαθιού πόνου, πένθους γίνεται η συζήτηση. Με τι να σχετίζεται τάχ

ΑΝΟΙΓΟΥΝ ΤΟΝ ΤΑΦΟ ΤΟΥΣ

(Κοινωνικό θέμα) Δεν μπορώ να καταλάβω την πράξη ορισμένων υπερηλίκων σε χωριά της Πάνω Δρόπολης, που καλούν μάστορα κι ετοιμάζει, στα «δυο μέτρα» τους στο νεκροταφείο, τον τάφο τους. Αποφασίζουν, κιόλας οι ίδιοι, να γίνει με γρανίτη ή με μάρμαρο... Για να έχει αντοχή και να μην λερώνεται... Εκτός από τον τάφο, από τις οικονομίες τους καλύπτουν-όταν έρχεται η ώρα-και τα έξοδα της κηδείας τους. Προσπαθώ να μπω στον κόσμο αυτών των ανθρώπων. Στην ψυχολογία τους, στο σκεπτικό τους, στο συναίσθημά τους κι αδυνατώ πραγματικά να συλλάβω την τόλμη τους, τη δύναμή τους. Φαίνεται, το γεγονός που τους αναγκάζει να κάνουν την πράξη αυτή, που τους οδηγεί να φτάσουν στο σημείο αυτό, είναι η ασθένεια της εποχής, που σε μεγάλο ποσοστό το παιδί παρατάει το γονιό. Κι όντας μόνος του, ο γέροντας, έχει χάσει την ελπίδα. Κι έχει αποκτήσει πλέον άλλη αντίληψη για τη ζωή του. Περιμένει χωρίς φόβο, χωρίς άγχος, ήρεμα, φυσιολογικά το θάνατό του. Ετοιμάζει και τον τάφο του.