(Μεγάλες κουβέντες παρήλικων)
Δεν θα προσηλωθώ στο:
Αν ο μπάρμπα Ηλίας Κορκάρης υπηρέτησε ένα φεγγάρι τον
Ελληνικό Στρατό, παρατώντας την Κωνσταντινούπολη…
Αν ήταν μετρημένος ή αυστηρός σύζυγος με τη φρόνιμη, εργατική,
γλυκομίλητη και υπομονετική Μάρθα…
Αν ήταν πετυχημένος τυροκόμος…
Αν κατέβαζε και κανένα περίσσιο ποτήρι.
(Άνδρας ήταν κι από τη τσέπη του το έπινε. Σε κανέναν δεν έπεφτε
χαβαλέ…)
Θα σταθώ μόνο σ’ έναν απλό - σύντομο διάλογο, που έγινε μπροστά
στα μάτια μου, μεταξύ του μπάρμπα Ηλία και της μάνας μου.
Στο σοκάκι, μπροστά στο σπίτι μου.
Αυτός ήταν όρθιος με τα χέρια δεμένα πίσω του κι η μάνα μου
καθισμένη στο σουφά της εξώπορτας.
Να καθαρίζει με το κοφτερό γυρτό ψαλιδάκι της τα νήματα από το
κοφτό κέντημα στη μηχανή…
Του λέει η μάνα μου:
«Ηλία, που παραπονιέται ο Βαγγέλης, όσες φορές περνάει από
δω, γι’ ανυπόφορο πονοκέφαλο.
Πάρε το παιδί και πήγαινέ το σε γιατρό!».
Ο μπάρμπα Ηλίας, με ύφος κάπως βαρύ, κοιτώντας μόνιμα χάμω - όπως το ‘χε αυτός - γυρίζει και της
λέει:
- Σ’ άκουσα προσεκτικά, αλλά άκουσέ με τώρα κι εσύ:
«Ο γιος μου δεν είναι μικρός. Είναι μαντράχαλος, για
παντρειά. Στην ηλικία του εγώ έτρεφα ταρτάνα, σκεφτόμουν και για άλλους. Γι’
αυτό να προσέξει μόνος του το κεφάλι του, την υγεία του.
Ο καθένας μας - μέσα στην οικογένεια - άμα θα προσέχει τον
εαυτό του, τότε όλοι θα είμαστε καλά».
Τα είπε τόσο απλά ο μπάρμπα Ηλίας και τράβηξε σιγά - σιγά το
δρόμο του.
Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ
07/02/2015
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου