Ο άλλος μου εαυτός δεν υπάρχει
πια.
Καιρό τώρα τον ψάχνω μέσα μου και
δεν τον βρίσκω πουθενά…
Εξαφανίστηκε τελείως από την
επιφάνεια της γης…
Μετά από τριβές, ρήξεις,
καθημερινό εσωτερικό πόλεμο, διαφωνήσαμε και χωρίσαμε οριστικά.
Τον έκανα πέρα τον άλλο μου εαυτό…!!!
Αυτός με τις παλιές αμαρτίες
έμεινε κολλημένος στο χθες, εγώ υποστηριχτής του μέλλοντος, διαρκώς
μεταμορφώνουμε.
Άλλαξα ριζικά.
Ο τρόπος σκέψης μου, όλη η δράση
μου προχωράνε.
Αγκαλιάζουν τη σύγχρονη εποχή, το
εξελιγμένο…
Η πλύση εγκεφάλου, που μου έγινε
χρόνια στη σειρά από το πρώην καθεστώς, δεν ισχύει πια…
Εγώ απελευθερώθηκα
ολοκληρωτικά;…
Κι απορώ μ’ ορισμένους, που
προσποιούνται τον προοδευτικό, πώς έχουν ακόμα αντικείμενο αντιπαράθεσης, μετά
από δυόμισι δεκαετίες, τον παλιό κομμουνιστή…;!
Ποιος πολύ ποιος ολίγο, να το λέμε
αυτό συνειδητά, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, αφού κανένας δεν προέβλεπε με
τίποτε, δεν έλπιζε την ανατροπή του πρώην συστήματος, ήμασταν άλλοι φανατικοί
κι άλλοι εκφοβισμένοι υπηρέτες του…
Τυφλά εργαλεία του…, κομισάριοι
του φωτός…
Ένα προσωπικό παράδειγμα, πάνω
στην ίδια λογική:
Εγώ, σαν δημοσιογράφος, έγραφα ότι
μου υπαγόρευε το σύστημα.
Αν δεν υπάκουε, δεν πειθαρχούσε η
πένα μου στη γραμμή του κόμματος, που ευτυχώς έγραφε ελληνικά, θα μου
αφαιρούνταν η καρέκλα.
Θα μου έκοβαν το ψωμί…
Θα με τιμωρούσαν παραδειγματικά…
Όποιος σήμερα παριστάνει τον
παλικαρά, τον αντιστασιακό, τον ήρωα του χθες.
Αλλού να τα πουλήσει αυτά…!!!
Άμα φωλιάζει μέσα σου το χθες - με
τα δεινά και τους εφιάλτες - κι έχεις σε μόνιμη βάση γυρισμένο το κεφάλι, το
βλέμμα σου προς τα πίσω, δεν τρέχεις προς το μέλλον σταθερά.
Συνέχεια χάνεις χρόνο...
Ας τρέχει η μονάδα, το άτομο. Το
σύνολό μας, δυστυχώς, κάνει σημειωτών…!
Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ
03/02/2015
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου