Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΕΜΕΙΝΑ «ΦΤΩΧΟΣ» ΓΙΑ ΝΑ ΛΕΩ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ

Πήρα από φίλο μου - αμέσως μετά την πρόσφατη ανάρτηση - το εγκωμιαστικό αλλά… συνάμα και προκλητικό μήνυμα που ακολουθεί,:

«Ν’ αγιάσει η κοφτερή πένα σας! Να τη χαίρεστε!

Μην σταματάτε να γράφετε, γιατί ο κόσμος μας έχει ανάγκη από τέτοιου είδους κείμενα, που του διδάσκουν την τόλμη, την αλήθεια, την πίστη... 

Τη λεβεντιά!   

Πραγματικά σας θαυμάζω…!

Όμως, για το ψεσινό κείμενο που διάβασα, έχω τις επιφυλάξεις μου, τις αντιρρήσεις μου…

Είμαι της γνώμης ότι «Ο ΜΑΝΤΕΛΑ ΤΟΥ ΤΟΠΟΥ ΜΑΣ» δεν είναι μόνο ο Σταύρος Γκούτζος, αλλά κι άλλοι πολλοί φυλακισθέντες μας.

Στο πρώην δικτατορικό σύστημα όλοι τους - στα κάτεργα των φυλακών του Σπάτσι - υπέφεραν τα ίδια δεινά …»

Απαντάω, με πλήρης κατανόηση και σεβασμό, στον αγαπητό μου φίλο:

«Συμφωνώ απολύτως με την άποψή σας, όμως μάθετε ακριβώς τι συνέβηκε, πώς στέκουν τα πράγματα! 

Ποια είναι όλη η αλήθεια, όχι η μισή:

- Με το θάρρος την παλικαριά, την αντίσταση, την πρωτοφανή ανδρεία, τη θυσία μέσα στο κελί, ο Σταύρος Γκούτζος πρωτοστάτησε…

Διακρίθηκε.

Βγήκε πάνω απ’ όλους τους άλλους φυλακισθέντες.

Όλη η παρέα του μετά.., σιωπηλά τον δέχτηκε σαν το καμάρι της.

Για Αρχηγό της.  

Σχετικά με το «ελάττωμά» μου, να γράφω άφοβα, ατόφια την αλήθεια, διευκρινίζω:

-Τολμώ, γιατί προσωπικά, δεν περιμένω τίποτε κι από κανέναν καρχαρία της πολιτικής.  

Ανέχομαι το παράλογο - παράνομο βόλεμα και τις συναλλαγές.

Βασικά... την φτηνή εξαγορά ηλιθίων...

Δεν υποκύπτω σε τίποτε και με τίποτε ώστε… να μετατραπώ σ’ εξάρτημα, σε μοχλό, σε γρανάζι… έναντι πληρωμής, προβολής κι οφίκιων.   

Δεν ζητάω δουλειά - κομμάτι ψωμί, με την καλοπροαίρετη κριτική που ασκώ.

Σιχαίνομαι το γλείψιμο ορισμένων κοντυλοφόρων της πεντάρας, το απλωμένο χέρι, την εξάρτηση, την υποδούλωση…  

Θέλω να είμαι περήφανος. Και είμαι περήφανος. 

Θέλω την ελευθερία μου. Και είμαι ελεύθερος.

Τη ζωή μου την έχω ζαλώσει στην πλάτη μου. Την κουβαλάω, χρόνια τώρα, με τις ανεξάρτητες δυνάμεις μου.

Και την πάω όπου επιθυμώ…

Δεν χρωστάω τίποτε και σε κανέναν.

Μόνο μου χρωστάνε…

Έμεινα «φτωχός», για να λέω την αλήθεια. 

Για να μην γίνω υπηρέτης της ψευτιάς.

Κανενός.


Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ

28/02/2015

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΠΩΣ ΠΑΡΕΜΕΙΝΕ Η ΝΤΙΝΑ ΣΤΗΝ ΚΟΡΥΦΗ !

Ήταν το 1978. Μετά από πολυήμερες δοκιμές, νυχτο - ξημερώματα πάνω στο χορό, ο όμιλος γυναικών της Δρόπολης ενόψει του Φολκλορικού Φεστιβάλ τ’ Αργυροκάστρου, ήταν έτοιμος, ν’ ανέβει στη σκηνή. Ασφαλώς, με την αδιαμφισβήτητη επιτυχία. Με την τέλεια προετοιμασία του, τη δεξιοτεχνία του, θα ενθουσίαζε, στο αρχαίο κάστρο, τους θαυμαστές. Θα τους έκοβε για πολλοστή φορά, ξανά μόνο για λίγο την ανάσα. Ήταν η Ντίνα του Μήλου στην κορυφή. Η καλύτερη επιλογή - πρώτο μπόι, ευλύγιστο σώμα - με προσόντα καλλονής. Η λάμψη όλη πάνω της ... ! Αυτή καθόρισαν οι ειδικοί , αποκλειστικά, να σύρει το δροπολίτικο χορό. Ενώ, όλα ήταν έτοιμα και μετά από λίγες ώρες θα ξεκινούσε η εκδήλωση, ανώτατα κομματικά στελέχη έφεραν αντίρρηση. Παρενέβησαν στο φολκλόρ. Το ανέμισμα του μαντιλιού, δεν το εμπιστευόταν στην Ντίνα. Ως μέλος θιγμένης οικογένειας, δεν άρμοζε να είναι η Νίνα στην κορυφή. Να την έβγαζαν από το χορό; Ήταν πλέον αργά. Να την έβαζαν στο τέλος; Θα φαινόταν ξανά.  Σκέφτηκαν

«ΟΜΟΡΦΟΣ ΝΕΚΡΟΣ»

(Κοινωνικό θέμα) Φέρνω στο νου μου δύο συγκινητικές στιγμές, που σχετίζονται με το μοιραίο. Με το θάνατο. Τη μία την αποτύπωσα σε συζήτηση με τον οφθαλμίατρο, Χρηστάκη Τζούμπη. Λέει ο φίλος μου: «Δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά τον τάφο. Το παράχωμα. Το χώμα που ρίχνει πάνω στο νεκρό ο νεκροθάφτης. Απ’ αυτό πανικοβάλομε. Κι η μάνα μου δεν φοβόταν το θάνατο. Εσένα, αγόρι μου, πονώ, μου έλεγε πριν φύγει. Σε σκέφτομαι στεναχωρημένο με το δάκρυ στο μάτι, να κάθεσαι πάνω από το στολισμένο φέρετρό μου στη μέση του οντά και θλίβομαι». Ο Χρηστάκης καταλήγει:  «Ακόμα και στα τελευταία της, η καλή μου μάνα, είχε όμορφη ψυχή!»      Η δεύτερη στιγμή: Μου έχει συμβεί να ακούω, συνήθως γυναίκες, βγαίνοντας από παρηγοριά, από οικογένεια που έχασε αγαπημένο πρόσωπο, ανάμεσα στα διάφορα, να λένε: «Όμορφος νεκρός. Σαν να κοιμόταν. Σαν να ήταν ζωντανός. Έτοιμος να σου μιλήσει … !». Σε μέρα βαθιού πόνου, πένθους γίνεται η συζήτηση. Με τι να σχετίζεται τάχ

ΑΝΟΙΓΟΥΝ ΤΟΝ ΤΑΦΟ ΤΟΥΣ

(Κοινωνικό θέμα) Δεν μπορώ να καταλάβω την πράξη ορισμένων υπερηλίκων σε χωριά της Πάνω Δρόπολης, που καλούν μάστορα κι ετοιμάζει, στα «δυο μέτρα» τους στο νεκροταφείο, τον τάφο τους. Αποφασίζουν, κιόλας οι ίδιοι, να γίνει με γρανίτη ή με μάρμαρο... Για να έχει αντοχή και να μην λερώνεται... Εκτός από τον τάφο, από τις οικονομίες τους καλύπτουν-όταν έρχεται η ώρα-και τα έξοδα της κηδείας τους. Προσπαθώ να μπω στον κόσμο αυτών των ανθρώπων. Στην ψυχολογία τους, στο σκεπτικό τους, στο συναίσθημά τους κι αδυνατώ πραγματικά να συλλάβω την τόλμη τους, τη δύναμή τους. Φαίνεται, το γεγονός που τους αναγκάζει να κάνουν την πράξη αυτή, που τους οδηγεί να φτάσουν στο σημείο αυτό, είναι η ασθένεια της εποχής, που σε μεγάλο ποσοστό το παιδί παρατάει το γονιό. Κι όντας μόνος του, ο γέροντας, έχει χάσει την ελπίδα. Κι έχει αποκτήσει πλέον άλλη αντίληψη για τη ζωή του. Περιμένει χωρίς φόβο, χωρίς άγχος, ήρεμα, φυσιολογικά το θάνατό του. Ετοιμάζει και τον τάφο του.