Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Ο ΜΥΛΟΠΕΤΡΑΣ

Είναι σκληρή η δουλειά του μυλοπετρά.

Μάλιστα κι αντί υγιεινή.

Η σκόνη του στελαριού (στουρναριού) καταστρέφει τους πνεύμονες…
 
Η διαδικασία να ρίξεις μυλόπετρα: για νερόμυλο, για ανεμόμυλο είτε για μύλο με μοτέρ, ξεκινάει με την επιλογή στο μαντέμι της ποιοτικής στουρναρόπετρας.

(Για να ‘ναι σκληρή, πρέπει να την εξάγεις από τα έγκατα της γης. Η μαζεμένη απ’ την επιφάνεια, γίνεται θρύψαλα.

Αφού την έχει κάψει ο ήλιος).  

Σε συνέχεια γίνεται το πελέκισμα της στουρναρόπετρας, με ειδικό τροχισμένο σφυρί.

Σε μορφή, ώστε τα πελεκισμένα κομματάκια στουρναριού, ν’ ακολουθούν τον χαραγμένο κύκλο σε ξύλινο μπάγκο.

Στο κέντρο του κύκλου διατηρείς το κενό (την τρύπα), που θα μπει ο κύλινδρος.

Οι πελεκισμένες στουρναρόπετρες τοποθετούνται μία - μία, με τη σειρά, σε στρογγυλή φόρμα και τσιμεντώνονται.

Αυτό το προτσές, στη γλώσσα του ειδικού, λέγετε «ρίξιμο μυλόπετρας».

Όταν στεγνώσει το μπετό, τραβιέται η φόρμα, σηκώνετε η μυλόπετρα. Τη γυρίζεις και της περνάς τα στεφάνια (τα τουρκιά).

Μετά τη στρώνεις.

Σκαλίζεις με μεράκι την επιφάνεια κάθε στελαριού. Ανοίγεις και τ’ ανάλογα κανάλια.

Μόνο τότε είναι έτοιμη η μυλόπετρα να τοποθετηθεί σε μύλο.

Για ν’ αλέσει σιτηρά.

Από το Μηνά Ντόντο, έμαθε ο συγχωρεμένος ο πατέρας μου, την τέχνη του μυλοπετρά.

Μετά την έδωσε κι αυτός - δεν την κράτησε μυστικό - σ’ άλλους πολλούς:

Στο Σπύρο Ντάκο, τον Ηλία Διαμάντη, το Χρήστο Λιάτση, το Γιάννη Μπεκιάρη, το Γιώργο Κύρο, το Μήτρο Μπαρούτα, το Χρήστο Μπαρούτα, το Βαγγέλη Μύτιλη, το Χρήστο Κότρο, το Θοδωρή Ράιδο…

Σε ολόκληρη στρατιά…, για να τρώγανε κι άλλοι ψωμί.

Ήταν αυστηρός, απαιτητικός στη δουλειά.

Ζητούσε ποιότητα.

Τόσο που το παράκανε

Συμβούλευε τους μαθητευομένους:

«Προσοχή στην επιλογή του στουρναριού στο μαντέμι, στο δέσιμο της μυλόπετρας στο μπάγκο και στο μπετονάρισμα…

Όλα συνδέονται με την ποιότητα…

Γιατί αν κάτι δεν πάει καλά, πρόκειται πάνω στη δουλειά, ν’ ανοίξει η μυλόπετρα και να σκοτώσει κόσμο...!

Κι αλίμονό μας μετά…!» 


Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ
26/10/2013


(Η φωτογραφία είναι από το προσωπικό μου αρχείο. Από αριστερά προς δεξιά βλέπετε το Σπύρο Ντάκο, το Θέμο Ντάκο (Ντάρο) και τον πατέρα μου, Δημήτριο Μύτιλη).

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

«ΟΜΟΡΦΟΣ ΝΕΚΡΟΣ»

(Κοινωνικό θέμα) Φέρνω στο νου μου δύο συγκινητικές στιγμές, που σχετίζονται με το μοιραίο. Με το θάνατο. Τη μία την αποτύπωσα σε συζήτηση με τον οφθαλμίατρο, Χρηστάκη Τζούμπη. Λέει ο φίλος μου: «Δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά τον τάφο. Το παράχωμα. Το χώμα που ρίχνει πάνω στο νεκρό ο νεκροθάφτης. Απ’ αυτό πανικοβάλομε. Κι η μάνα μου δεν φοβόταν το θάνατο. Εσένα, αγόρι μου, πονώ, μου έλεγε πριν φύγει. Σε σκέφτομαι στεναχωρημένο με το δάκρυ στο μάτι, να κάθεσαι πάνω από το στολισμένο φέρετρό μου στη μέση του οντά και θλίβομαι». Ο Χρηστάκης καταλήγει:  «Ακόμα και στα τελευταία της, η καλή μου μάνα, είχε όμορφη ψυχή!»      Η δεύτερη στιγμή: Μου έχει συμβεί να ακούω, συνήθως γυναίκες, βγαίνοντας από παρηγοριά, από οικογένεια που έχασε αγαπημένο πρόσωπο, ανάμεσα στα διάφορα, να λένε: «Όμορφος νεκρός. Σαν να κοιμόταν. Σαν να ήταν ζωντανός. Έτοιμος να σου μιλήσει … !». Σε μέρα βαθιού πόνου, πένθους γίνεται η συζήτηση. ...

ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ

Το 1958, ο 18χρονος Σπύρος ΚΟΥΜΠΟΥΛΗΣ μπαίνει στη φυλακή. Μόλις είχε τελειώσει τη διετή τεχνική σχολή, κι εκείνη την περίοδο, ως βοηθός τραχτερίστα, μέσα στη σκόνη και στο λιοπύρι όργωνε τα χωράφια της κρατικής επιχείρησης. Με τον Γιώργο ΛΕΖΟ από τη Λεσινίτσα και τον Παναγιώτη ΜΠΟΥΖΟΥΚΑ από το Βελιάχοβο, οι τρεις πυροστιά, αγανακτισμένοι, πήραν πάνω στους σβόλους, μια κοινή απόφαση: Να δραπετεύσουν απ’ τη χώρα αυτή, που σου στερούσε την ελευθερία. Είχαν συγκεκριμένο σχέδιο. Οι δύο να περνούσαν στην Ελλάδα, να οργανώνονταν και να γύριζαν ενισχυμένοι πίσω. Με στόχο: να ενώσουν με αγώνα τον τόπο με τον εθνικό κορμό, με την Πατρίδα τους. Ο Σπύρος, που θα έμενε στο Δέλβινο, για να παρακολουθήσει την κατάσταση, μετά τη δραπέτευσή τους, υποσχέθηκε να τους εξοπλίσει με κόκκινες ιταλικές χειροβομβίδες, απομεινάρια πολέμου, που τις έβρισκε στα καλύβια του χωριού του. Οι δύο: Γιώργος και Παναγιώτης, Χριστούγεννα του '57 βρέθηκαν στους Φιλιάτες. Ο ένας μετά τον ά...

ΠΡΟΒΟΛΗ

Αν ...  χορός, τραγούδι και στολή βάζαν ψηλά τον πήχη. Θα 'ταν τεράστια η προβολή,  του τόπου στον πλανήτη. Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ  27/09/2017