«ΟΛΑ ΤΑ ΚΑΝΕΙ Η ΠΟΥΤΑΝΑ Η ΑΜΕΡΙΚΗ»

Καθόταν το ‘35 με ‘37 - βάσει ομολογίας υπερηλίκων - ο Λιάμες Λιάτσης και η Δόξω Τσούλιου, πάνω σε ξεκομμένο βράχο, σε απανεμιά κάπου στο Σαραντινό.

… Αφού ξεκοκάλιζαν καλά - καλά όλα τα διεθνή γεγονότα: με ανακατατάξεις, καταστροφές, πολέμους κι ούτω καθεξής σ' όλη την υδρόγειο…, κατέληγαν στο κοινό συμπέρασμα:

Ότι σε όλον τον κόσμο όλα τα κακά τα κάνει η πουτάνα η Αμερική !

Αφού διαπίστωναν ότι η Αμερική είχε το πάνω χέρι σ’ όλες τις παγκόσμιες εξελίξεις. Ήταν πανταχού παρούσα. Δεν απουσίαζε από πουθενά.

Έλεγχε πάντα αυστηρά όλο τον κόσμο. Άναβε κι έσβηνε φωτιές, βάσει των δικών της συμφερόντων…

Το 2008, με το ξεκίνημα της κρίσης στην Ελλάδα, φίλος μου δικηγόρος, αγχωμένος για το μέλλον των παιδιών του, επισκέφτηκε την Αμερικανική Πρεσβεία στην Αθήνα.

Για να του παρέχει επίσημη ενημέρωση, σχετικά με τον θανόντα πατέρα του, Αμερικανό υπήκοο.

Στόχος του ήταν, να δει αν δικαιούνταν τα παιδιά του από τον παππού τους, νόμιμη διαμονή και εργασία στην Αμερική.

Για να δρομολογήσουν ομαλά, στη χώρα αυτή, την πορεία της ζωής τους.

Ταχύτατα κατέφθασε στο σπίτι του δικηγόρου το επίσημο έγγραφο. Απ’ το οποίο, καθώς του ρίχνω μια ματιά, μένω έκπληκτος.

Το πιστοποιητικό του έτους 1870 ήταν πραγματικό καλλιτέχνημα:

Έγχρωμη καλαίσθητη κορνίζα γύρω του, γραφή σχολαστική, σφραγίδες φτιαγμένες με περίσσια υπομονή…

Μέσα στο έγγραφο - ήταν όλα τα βασικά στοιχεία του Μιχάλη Βασιλειάδη - πατέρα του δικηγόρου - με διπλή υπηκοότητα:

Ελληνική και Αμερικάνικη…

Τάξη, λοιπόν και πειθαρχία στο έπακρον στην Αμερική από κείνα τα χρόνια…

Πώς να μην ελέγχει τον κόσμο και να μην επηρεάζει κάθε χώρα, τώρα στην σύγχρονη εποχή, η Υπερδύναμη;!

Αφού αγοράζει κι αξιοποιεί όλου του κόσμου τα μυαλά…;! Τα οποία τα βάζει να εργάζονται με προοπτική. Να καταρτίζουν μακρόπνοα σχέδια ...

Μακάρι να μπει δυναμικά στο παιχνίδι κι η Ρωσία.

Να υπάρχει αντίβαρο και να χάσει η πουτάνα η Αμερική - του Λιάμε και της Δόξως - την ηγεμονία …

Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ

09/01/2015

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΠΩΣ ΠΑΡΕΜΕΙΝΕ Η ΝΤΙΝΑ ΣΤΗΝ ΚΟΡΥΦΗ !

Ήταν το 1978. Μετά από πολυήμερες δοκιμές, νυχτο - ξημερώματα πάνω στο χορό, ο όμιλος γυναικών της Δρόπολης ενόψει του Φολκλορικού Φεστιβάλ τ’ Αργυροκάστρου, ήταν έτοιμος, ν’ ανέβει στη σκηνή. Ασφαλώς, με την αδιαμφισβήτητη επιτυχία. Με την τέλεια προετοιμασία του, τη δεξιοτεχνία του, θα ενθουσίαζε, στο αρχαίο κάστρο, τους θαυμαστές. Θα τους έκοβε για πολλοστή φορά, ξανά μόνο για λίγο την ανάσα. Ήταν η Ντίνα του Μήλου στην κορυφή. Η καλύτερη επιλογή - πρώτο μπόι, ευλύγιστο σώμα - με προσόντα καλλονής. Η λάμψη όλη πάνω της ... ! Αυτή καθόρισαν οι ειδικοί , αποκλειστικά, να σύρει το δροπολίτικο χορό. Ενώ, όλα ήταν έτοιμα και μετά από λίγες ώρες θα ξεκινούσε η εκδήλωση, ανώτατα κομματικά στελέχη έφεραν αντίρρηση. Παρενέβησαν στο φολκλόρ. Το ανέμισμα του μαντιλιού, δεν το εμπιστευόταν στην Ντίνα. Ως μέλος θιγμένης οικογένειας, δεν άρμοζε να είναι η Νίνα στην κορυφή. Να την έβγαζαν από το χορό; Ήταν πλέον αργά. Να την έβαζαν στο τέλος; Θα φαινόταν ξανά. Σκέφτηκαν

Διαβάστε περισσότερα

«ΟΜΟΡΦΟΣ ΝΕΚΡΟΣ»

(Κοινωνικό θέμα) Φέρνω στο νου μου δύο συγκινητικές στιγμές, που σχετίζονται με το μοιραίο. Με το θάνατο. Τη μία την αποτύπωσα σε συζήτηση με τον οφθαλμίατρο, Χρηστάκη Τζούμπη. Λέει ο φίλος μου: «Δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά τον τάφο. Το παράχωμα. Το χώμα που ρίχνει πάνω στο νεκρό ο νεκροθάφτης. Απ’ αυτό πανικοβάλομε. Κι η μάνα μου δεν φοβόταν το θάνατο. Εσένα, αγόρι μου, πονώ, μου έλεγε πριν φύγει. Σε σκέφτομαι στεναχωρημένο με το δάκρυ στο μάτι, να κάθεσαι πάνω από το στολισμένο φέρετρό μου στη μέση του οντά και θλίβομαι». Ο Χρηστάκης καταλήγει: «Ακόμα και στα τελευταία της, η καλή μου μάνα, είχε όμορφη ψυχή!» Η δεύτερη στιγμή: Μου έχει συμβεί να ακούω, συνήθως γυναίκες, βγαίνοντας από παρηγοριά, από οικογένεια που έχασε αγαπημένο πρόσωπο, ανάμεσα στα διάφορα, να λένε: «Όμορφος νεκρός. Σαν να κοιμόταν. Σαν να ήταν ζωντανός. Έτοιμος να σου μιλήσει … !». Σε μέρα βαθιού πόνου, πένθους γίνεται η συζήτηση. Με τι να σχετίζεται τάχ

Διαβάστε περισσότερα

ΑΝΟΙΓΟΥΝ ΤΟΝ ΤΑΦΟ ΤΟΥΣ

(Κοινωνικό θέμα) Δεν μπορώ να καταλάβω την πράξη ορισμένων υπερηλίκων σε χωριά της Πάνω Δρόπολης, που καλούν μάστορα κι ετοιμάζει, στα «δυο μέτρα» τους στο νεκροταφείο, τον τάφο τους. Αποφασίζουν, κιόλας οι ίδιοι, να γίνει με γρανίτη ή με μάρμαρο... Για να έχει αντοχή και να μην λερώνεται... Εκτός από τον τάφο, από τις οικονομίες τους καλύπτουν-όταν έρχεται η ώρα-και τα έξοδα της κηδείας τους. Προσπαθώ να μπω στον κόσμο αυτών των ανθρώπων. Στην ψυχολογία τους, στο σκεπτικό τους, στο συναίσθημά τους κι αδυνατώ πραγματικά να συλλάβω την τόλμη τους, τη δύναμή τους. Φαίνεται, το γεγονός που τους αναγκάζει να κάνουν την πράξη αυτή, που τους οδηγεί να φτάσουν στο σημείο αυτό, είναι η ασθένεια της εποχής, που σε μεγάλο ποσοστό το παιδί παρατάει το γονιό. Κι όντας μόνος του, ο γέροντας, έχει χάσει την ελπίδα. Κι έχει αποκτήσει πλέον άλλη αντίληψη για τη ζωή του. Περιμένει χωρίς φόβο, χωρίς άγχος, ήρεμα, φυσιολογικά το θάνατό του. Ετοιμάζει και τον τάφο του.

Διαβάστε περισσότερα

Αντίλογος

Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου