Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Ο ΚΑΥΓΑΣ ΣΤΗΝ ΟΜΟΝΟΙΑ, ΔΕΝ ΞΕΣΠΑΣΕ ΓΙΑ ΤΟΥ ΤΣΕΛΙΟΥ ΤΟ ΜΟΥΣΤΑΚΙ…

Στο παρά πέντε να πέσουν μπουνιές…

Να γίνουμε ρεζίλι...

Ρόμπα ξεκούμπωτη…

Κουρέλι…

Θα διέρρεε αυτομάτως, θα έκανε τεράστιο κρότο στα ΜΜΕ η δυσάρεστη είδηση.

Με τον προκλητικό τίτλο:

«Αδελφοσπαραγμός σ’ αίθουσα εκλογικής αναμέτρησης».

Σε στιγμή απερίγραπτης χαράς, ενθουσιασμού ιστορικής σημασίας.

Ανάδειξης νέου Πρόεδρου ΟΜΟΝΟΙΑΣ, του Λεωνίδα. 

Που μας έφερε πολύ κοντά την ονειρεμένη, εδώ και πολύ καιρό, χαμένη Ελπίδα…

Υποψήφια δύο καλά νέα παιδιά: Ο Κάγιος κι ο Παππάς!

Για το κοινό μας ολόιδια και τα δύο. Χωρίς, απολύτως, καμιά διαφορά…

Από παράνομη - παράλογη πράξη, φωτογράφηση ενός ψηφοδελτίου από εκλέκτορα - υπάλληλο επαρχείου, για απόδειξη στον έπαρχο - αφεντικό που αμφέβαλλε, ξέσπασε ο καυγάς.

Δημιουργήθηκε όλη αυτή η άνοστη, παράλογη ιστορία.

Ο σκυλοκαυγάς, δεν ξέσπασε για του Τσέλιου το μουστάκι. Δεν είναι καθόλου αθώος.

Τα αίματα δεν άναψαν στα χαμένα.

Οι αίτιοι τον προκάλεσαν μ’ ένα συγκεκριμένο σκοπό.

Πρώτα για τη γενική τους επιβίωση. Κι έπειτα με το νου και το βλέμμα στραμμένο στο θήραμα.

Στο Δημαρχείο.

Στο Δήμαρχο, που θ’ αναδείξουν οι επόμενες τοπικές εκλογές.

Οι οποίες θα δώσουν τη δυνατότητα και την ευκαιρία στον εκλεκτό, να διαχειριστεί Χρυσοχοείο…


Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ

12/01/2015

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

«ΟΜΟΡΦΟΣ ΝΕΚΡΟΣ»

(Κοινωνικό θέμα) Φέρνω στο νου μου δύο συγκινητικές στιγμές, που σχετίζονται με το μοιραίο. Με το θάνατο. Τη μία την αποτύπωσα σε συζήτηση με τον οφθαλμίατρο, Χρηστάκη Τζούμπη. Λέει ο φίλος μου: «Δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά τον τάφο. Το παράχωμα. Το χώμα που ρίχνει πάνω στο νεκρό ο νεκροθάφτης. Απ’ αυτό πανικοβάλομε. Κι η μάνα μου δεν φοβόταν το θάνατο. Εσένα, αγόρι μου, πονώ, μου έλεγε πριν φύγει. Σε σκέφτομαι στεναχωρημένο με το δάκρυ στο μάτι, να κάθεσαι πάνω από το στολισμένο φέρετρό μου στη μέση του οντά και θλίβομαι». Ο Χρηστάκης καταλήγει:  «Ακόμα και στα τελευταία της, η καλή μου μάνα, είχε όμορφη ψυχή!»      Η δεύτερη στιγμή: Μου έχει συμβεί να ακούω, συνήθως γυναίκες, βγαίνοντας από παρηγοριά, από οικογένεια που έχασε αγαπημένο πρόσωπο, ανάμεσα στα διάφορα, να λένε: «Όμορφος νεκρός. Σαν να κοιμόταν. Σαν να ήταν ζωντανός. Έτοιμος να σου μιλήσει … !». Σε μέρα βαθιού πόνου, πένθους γίνεται η συζήτηση. ...

ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ

Το 1958, ο 18χρονος Σπύρος ΚΟΥΜΠΟΥΛΗΣ μπαίνει στη φυλακή. Μόλις είχε τελειώσει τη διετή τεχνική σχολή, κι εκείνη την περίοδο, ως βοηθός τραχτερίστα, μέσα στη σκόνη και στο λιοπύρι όργωνε τα χωράφια της κρατικής επιχείρησης. Με τον Γιώργο ΛΕΖΟ από τη Λεσινίτσα και τον Παναγιώτη ΜΠΟΥΖΟΥΚΑ από το Βελιάχοβο, οι τρεις πυροστιά, αγανακτισμένοι, πήραν πάνω στους σβόλους, μια κοινή απόφαση: Να δραπετεύσουν απ’ τη χώρα αυτή, που σου στερούσε την ελευθερία. Είχαν συγκεκριμένο σχέδιο. Οι δύο να περνούσαν στην Ελλάδα, να οργανώνονταν και να γύριζαν ενισχυμένοι πίσω. Με στόχο: να ενώσουν με αγώνα τον τόπο με τον εθνικό κορμό, με την Πατρίδα τους. Ο Σπύρος, που θα έμενε στο Δέλβινο, για να παρακολουθήσει την κατάσταση, μετά τη δραπέτευσή τους, υποσχέθηκε να τους εξοπλίσει με κόκκινες ιταλικές χειροβομβίδες, απομεινάρια πολέμου, που τις έβρισκε στα καλύβια του χωριού του. Οι δύο: Γιώργος και Παναγιώτης, Χριστούγεννα του '57 βρέθηκαν στους Φιλιάτες. Ο ένας μετά τον ά...

ΠΡΟΒΟΛΗ

Αν ...  χορός, τραγούδι και στολή βάζαν ψηλά τον πήχη. Θα 'ταν τεράστια η προβολή,  του τόπου στον πλανήτη. Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ  27/09/2017