Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Ο ΚΑΥΓΑΣ ΣΤΗΝ ΟΜΟΝΟΙΑ, ΔΕΝ ΞΕΣΠΑΣΕ ΓΙΑ ΤΟΥ ΤΣΕΛΙΟΥ ΤΟ ΜΟΥΣΤΑΚΙ…

Στο παρά πέντε να πέσουν μπουνιές…

Να γίνουμε ρεζίλι...

Ρόμπα ξεκούμπωτη…

Κουρέλι…

Θα διέρρεε αυτομάτως, θα έκανε τεράστιο κρότο στα ΜΜΕ η δυσάρεστη είδηση.

Με τον προκλητικό τίτλο:

«Αδελφοσπαραγμός σ’ αίθουσα εκλογικής αναμέτρησης».

Σε στιγμή απερίγραπτης χαράς, ενθουσιασμού ιστορικής σημασίας.

Ανάδειξης νέου Πρόεδρου ΟΜΟΝΟΙΑΣ, του Λεωνίδα. 

Που μας έφερε πολύ κοντά την ονειρεμένη, εδώ και πολύ καιρό, χαμένη Ελπίδα…

Υποψήφια δύο καλά νέα παιδιά: Ο Κάγιος κι ο Παππάς!

Για το κοινό μας ολόιδια και τα δύο. Χωρίς, απολύτως, καμιά διαφορά…

Από παράνομη - παράλογη πράξη, φωτογράφηση ενός ψηφοδελτίου από εκλέκτορα - υπάλληλο επαρχείου, για απόδειξη στον έπαρχο - αφεντικό που αμφέβαλλε, ξέσπασε ο καυγάς.

Δημιουργήθηκε όλη αυτή η άνοστη, παράλογη ιστορία.

Ο σκυλοκαυγάς, δεν ξέσπασε για του Τσέλιου το μουστάκι. Δεν είναι καθόλου αθώος.

Τα αίματα δεν άναψαν στα χαμένα.

Οι αίτιοι τον προκάλεσαν μ’ ένα συγκεκριμένο σκοπό.

Πρώτα για τη γενική τους επιβίωση. Κι έπειτα με το νου και το βλέμμα στραμμένο στο θήραμα.

Στο Δημαρχείο.

Στο Δήμαρχο, που θ’ αναδείξουν οι επόμενες τοπικές εκλογές.

Οι οποίες θα δώσουν τη δυνατότητα και την ευκαιρία στον εκλεκτό, να διαχειριστεί Χρυσοχοείο…


Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ

12/01/2015

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

«ΟΜΟΡΦΟΣ ΝΕΚΡΟΣ»

(Κοινωνικό θέμα) Φέρνω στο νου μου δύο συγκινητικές στιγμές, που σχετίζονται με το μοιραίο. Με το θάνατο. Τη μία την αποτύπωσα σε συζήτηση με τον οφθαλμίατρο, Χρηστάκη Τζούμπη. Λέει ο φίλος μου: «Δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά τον τάφο. Το παράχωμα. Το χώμα που ρίχνει πάνω στο νεκρό ο νεκροθάφτης. Απ’ αυτό πανικοβάλομε. Κι η μάνα μου δεν φοβόταν το θάνατο. Εσένα, αγόρι μου, πονώ, μου έλεγε πριν φύγει. Σε σκέφτομαι στεναχωρημένο με το δάκρυ στο μάτι, να κάθεσαι πάνω από το στολισμένο φέρετρό μου στη μέση του οντά και θλίβομαι». Ο Χρηστάκης καταλήγει:  «Ακόμα και στα τελευταία της, η καλή μου μάνα, είχε όμορφη ψυχή!»      Η δεύτερη στιγμή: Μου έχει συμβεί να ακούω, συνήθως γυναίκες, βγαίνοντας από παρηγοριά, από οικογένεια που έχασε αγαπημένο πρόσωπο, ανάμεσα στα διάφορα, να λένε: «Όμορφος νεκρός. Σαν να κοιμόταν. Σαν να ήταν ζωντανός. Έτοιμος να σου μιλήσει … !». Σε μέρα βαθιού πόνου, πένθους γίνεται η συζήτηση. ...

ΠΡΟΒΟΛΗ

Αν ...  χορός, τραγούδι και στολή βάζαν ψηλά τον πήχη. Θα 'ταν τεράστια η προβολή,  του τόπου στον πλανήτη. Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ  27/09/2017

ΓΡΑΜΜΕΝΟ ΜΕ ΠΟΝΟ ΨΥΧΗΣ

Είναι έργο ζωής το βιβλίο «Ο ΤΟΠΟΣ ΜΑΣ, Η ΛΑΤΡΕΙΑ ΜΑΣ», του Βασίλη ΛΑΧΑΝΑ. Βαρύ σε περιεχόμενο, αλλά και σε όγκο. Βαραίνουν στο χέρι σου, ακόμα κι ως χάρτινο υλικό, οι 321 σελίδες. (Προσθέτεις εδώ και τις 259 ασπρόμαυρες και έγχρωμες φωτογραφίες που συμπεριλαμβάνονται στο έργο και του ανεβάζουν περισσότερο την αξία). Είναι άφθονα, αλλά και σωστά τεκμηριωμένα όλα τα στοιχεία. Στο σφιχτοδεμένο βιβλίο νομίζεις ότι αν ακουμπήσεις ανάλαφρα πάνω στο σώμα του μύτη μαχαιριού, θα δεις να  « ρέει »  αδιάκοπα άφθονο ποιοτικό απόσταγμα. Για το μικρό Βοδίνο, ο Βασίλης, το τέκνο του, μίλησε μέσω τού γραπτού του λόγου, με πόνο ψυχής. Η σωστή συντακτική και ορθογραφική επιμέλεια των Αλκιβιάδη Σ. ΓΚΑΖΙΚΑ και Μάρθας ΤΣΙΟΥΡΗ - ΘΑΝΑΣΗ, προσέθεσαν ομορφιά στις πολύτιμες σελίδες τού βιβλίου. Όταν τελείωσα τη σύνταξη όλου του υλικού, κατέληξα ενθουσιασμένος στο εύλογο συμπέρασμα: ότι από μικρή βατιά, βγήκε μεγάλος λαγός. Σε κάθε σειρά συναντάς την τεράστια υπομονή τ...