Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΣΚΟΡΠΟΧΩΡΙ… ΟΙ ΒΟΡΕΙΟΗΠΕΙΡΩΤΕΣ ΚΑΙ Σ’ ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ

(Μετεκλογική διαπίστωση και δίδαγμα)

Οι πιο κρίσιμες βουλευτικές εκλογές στην ιστορία του ελληνικού έθνους επισφράγισαν τη βαθιά ήττα του Σαμαρά και τη σαρωτική νίκη του Τσίπρα.

Έπεσαν οι δεξιοί και ορθοπόδησαν οι αριστεροί…

Μ’ άλλα λόγια:

Στην Ελλάδα απέτυχε ο φόβος - επένδυση της Νέας Δημοκρατίας για να κρατηθεί στην εξουσία και να βαθύνει τη λιτότητα και πέτυχε η «ελπίδα που έρχεται» του ΣΥ.ΡΙ.ΖΑ., που έχει πλέον την ευκαιρία να κυβερνήσει τον τόπο.

Να φέρει την «πρόοδο». Ν’ «αλλάξει» κυριολεκτικά τη ζωή τ’ απλού πολίτη.

Αυτή είναι τουλάχιστον η προεκλογική δέσμευση…

Εμείς οι Βορειοηπειρώτες, όμως, που συμμετείχαμε σ’ αυτό το Βατερλό, με περισσότερες δυνάμεις από ποτέ, χάσαμε παταγωδώς.

Κι αποδείξαμε άλλη μια φορά τον κακό μας εαυτό. Κι ότι είμαστε σκορποχώρι.

Πανταχαμένοι:

Από πατρίδα…

Από ιδεολογία.

Από ηγέτες…

Ακόμα… κι από ιστορία…

Λοιπόν, είμαστε τελειωμένοι…

Αποδείξαμε έμπρακτα ότι λειτουργούμε προσωπικά. Χωρίς αρχές και κανόνες… Όταν ο κόσμος, πλέον, στηρίζεται πάνω σε ιδέα ενότητας και σε μηχανισμό.

Όλα τα εξυπνάκια, να μην τ’ αραδιάσω μ’ ονοματεπώνυμο, γιατί δεν μου έρχεται καλά κι ούτε το αξίζουν, δήθεν δυνατά και γρήγορα άλογα, ν’ αποκλειστούν.

Αφού οι προσωπικές πρωτοβουλίες - άρρωστες φιλοδοξίες τους, μας βλάπτουν συνολικά.

Μας κάνουν ρεζίλι…

Οι υποψήφιοι μας επανειλημμένα αγνοούν θεσμό και κοινό. Δύο βασικά στοιχεία, πάνω στα οποία στηρίζεσαι εξαναγκαστικά, για να βγεις βουλευτής.

Έριξα μια ιδέα προ καιρού για δημιουργία νέου φορέα με ρόλο Συντονιστικής Επιτροπής Αγώνα. Τάραξα τα στεκούμενα νερά…

Είναι η στιγμή, μετά την ανατροπή, την υπέρβαση στην Ομόνοια, ο νέος πρόεδρός της, Λεωνίδας Παπάς, να δει κατάματα τους προβληματισμούς μας και ν’ αναλάβει έγκαιρα την πρωτοβουλία.

Να μας βάλει όλους κάτω από την ίδια σκεπή κι ας είμαστε διαφορετικοί… Αφού μας ενώνουν τα κοινά προβλήματα…

Αποκλειστικά και μόνο απ’ αυτό το ενωτικό σχήμα να βγαίνει μετά ο κάθε υποψήφιος.  


Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ
28/01/2015




   

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

«ΟΜΟΡΦΟΣ ΝΕΚΡΟΣ»

(Κοινωνικό θέμα) Φέρνω στο νου μου δύο συγκινητικές στιγμές, που σχετίζονται με το μοιραίο. Με το θάνατο. Τη μία την αποτύπωσα σε συζήτηση με τον οφθαλμίατρο, Χρηστάκη Τζούμπη. Λέει ο φίλος μου: «Δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά τον τάφο. Το παράχωμα. Το χώμα που ρίχνει πάνω στο νεκρό ο νεκροθάφτης. Απ’ αυτό πανικοβάλομε. Κι η μάνα μου δεν φοβόταν το θάνατο. Εσένα, αγόρι μου, πονώ, μου έλεγε πριν φύγει. Σε σκέφτομαι στεναχωρημένο με το δάκρυ στο μάτι, να κάθεσαι πάνω από το στολισμένο φέρετρό μου στη μέση του οντά και θλίβομαι». Ο Χρηστάκης καταλήγει:  «Ακόμα και στα τελευταία της, η καλή μου μάνα, είχε όμορφη ψυχή!»      Η δεύτερη στιγμή: Μου έχει συμβεί να ακούω, συνήθως γυναίκες, βγαίνοντας από παρηγοριά, από οικογένεια που έχασε αγαπημένο πρόσωπο, ανάμεσα στα διάφορα, να λένε: «Όμορφος νεκρός. Σαν να κοιμόταν. Σαν να ήταν ζωντανός. Έτοιμος να σου μιλήσει … !». Σε μέρα βαθιού πόνου, πένθους γίνεται η συζήτηση. ...

ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ

Το 1958, ο 18χρονος Σπύρος ΚΟΥΜΠΟΥΛΗΣ μπαίνει στη φυλακή. Μόλις είχε τελειώσει τη διετή τεχνική σχολή, κι εκείνη την περίοδο, ως βοηθός τραχτερίστα, μέσα στη σκόνη και στο λιοπύρι όργωνε τα χωράφια της κρατικής επιχείρησης. Με τον Γιώργο ΛΕΖΟ από τη Λεσινίτσα και τον Παναγιώτη ΜΠΟΥΖΟΥΚΑ από το Βελιάχοβο, οι τρεις πυροστιά, αγανακτισμένοι, πήραν πάνω στους σβόλους, μια κοινή απόφαση: Να δραπετεύσουν απ’ τη χώρα αυτή, που σου στερούσε την ελευθερία. Είχαν συγκεκριμένο σχέδιο. Οι δύο να περνούσαν στην Ελλάδα, να οργανώνονταν και να γύριζαν ενισχυμένοι πίσω. Με στόχο: να ενώσουν με αγώνα τον τόπο με τον εθνικό κορμό, με την Πατρίδα τους. Ο Σπύρος, που θα έμενε στο Δέλβινο, για να παρακολουθήσει την κατάσταση, μετά τη δραπέτευσή τους, υποσχέθηκε να τους εξοπλίσει με κόκκινες ιταλικές χειροβομβίδες, απομεινάρια πολέμου, που τις έβρισκε στα καλύβια του χωριού του. Οι δύο: Γιώργος και Παναγιώτης, Χριστούγεννα του '57 βρέθηκαν στους Φιλιάτες. Ο ένας μετά τον ά...

ΠΡΟΒΟΛΗ

Αν ...  χορός, τραγούδι και στολή βάζαν ψηλά τον πήχη. Θα 'ταν τεράστια η προβολή,  του τόπου στον πλανήτη. Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ  27/09/2017