Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΤΙ ΚΙ ΑΝ ΚΑΝΕΙΣ ΑΠΟΧΗ…;!

(Πρωινή συνομιλία, για τις βουλευτικές εκλογές…)

Σήμερα, αγουροξυπνημένος ήμουν ακόμα, όταν κατέφθασε ένα μήνυμα. 

Με τις τσίμπλες στα μάτια κάθισα και το διάβασα.…

Πάνω στην κλάρα του, κοίτα τι μου έγραψε ο ανήσυχος φίλος μου:

«Κι άλλη μια φορά επιβεβαιώνουμε ότι ήμαστε σε ξένη χώρα. 

Όλο το πολιτικό σύστημα, σύσσωμο, δεν μπόρεσε απ’ όλους τους Έλληνες Βορειοηπειρώτες να επιλέξει ένα αξιόλογο άτομο, για να το βάλει στα ψηφοδέλτια του…

Κάνω μια πρόταση:

Ν’ απέχουμε από τις εκλογές! Και θέλω να μου απαντήσεις.»

Χωρίς να σκεφτώ βαθιά, να βαρέσω πολύ τη γνώμη μου - φουρκισμένος, στην τσίτα μου κι εγώ - του απαντώ:

«Φίλε μου, Μόντη! Εμείς οι Βορειοηπειρώτες, πλέον, έχουμε σκορπιστεί σαν τ’ άχυρο στ’ αλώνι.

Δεν μας ένωσε ποτέ το πρόβλημα.

Ομόνοια δεν υπάρχει.

(Αύριο στους Αγίους Σαράντα, θα σπάσουμε τα κέρατά μας, για να βγάλουμε τον Πρόεδρο).

Έντιμα πρόσωπα της θυσίας δεν έχουμε…

Όποια πρωτοβουλία κι αν πάρουμε, είναι στα χαμένα. Γιατί τα έχουμε χαμένα.

Τα έχουμε χάσει όλα προ καιρού…

Ο κόσμος μας θα ψηφίσει αυτόν που θα του πει ωραία και περισσότερα ψέματα. Γιατί του αρέσει το ψέμα…

Είναι ξεκάθαρο το θέμα μας. Συνεχίζεται αποτελεσματικά η κατρακύλα μας. Δεν τη σταματάει κανένας και με τίποτε..

Συγχωνευτήκαμε!

Χαθήκαμε!

Ούτε ο Θεός δεν μας σώζει. Όχι ο Σαμαράς κι ο Τσίπρας, που κατά περίεργο τρόπο προεκλογικά μοιράζουν, απ’ τ’ άδεια ταμεία, λεφτά.

Βρίσκονται σ’ άμιλλα μεταξύ τους, για το ποιος θα επαναφέρει πρώτος στους υπερήλικες Βορειοηπειρώτες (ψέμα με ουρά) το επίδομα του ΟΓΑ…

Φύγαμε από τον υπέροχο τόπο μας, εγκαταλείψαμε την μικρή μας Πατρίδα, για να γίνουμε υπηρέτες των άλλων…

Ακόμα και των Ελλαδιτών.

Αυτού καταντήσαμε…».

Κατά την ταπεινή μου γνώμη, δεν μπορούμε να την πετύχουμε την αποχή.

(Από τη στιγμή που έλειψε ο βοσκός, χάθηκαν τα πρόβατα. Κι έχουν μοιραστεί όλα πλέον, σ’ άλλα κοπάδια…)

Και το άλλο: 

Πες ότι θα μπορούσαμε να την κάνουμε την αποχή. Αντιλαμβάνομαι ότι τίποτε δεν θα καταφέρναμε;

Με την αποχή δεν βλάπτεις κανέναν… Απλά περνάς μήνυμα.

Μήνυμα, όμως πού;!

Σε ντουβάρια;!


Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ
10/01/2015

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΠΩΣ ΠΑΡΕΜΕΙΝΕ Η ΝΤΙΝΑ ΣΤΗΝ ΚΟΡΥΦΗ !

Ήταν το 1978. Μετά από πολυήμερες δοκιμές, νυχτο - ξημερώματα πάνω στο χορό, ο όμιλος γυναικών της Δρόπολης ενόψει του Φολκλορικού Φεστιβάλ τ’ Αργυροκάστρου, ήταν έτοιμος, ν’ ανέβει στη σκηνή. Ασφαλώς, με την αδιαμφισβήτητη επιτυχία. Με την τέλεια προετοιμασία του, τη δεξιοτεχνία του, θα ενθουσίαζε, στο αρχαίο κάστρο, τους θαυμαστές. Θα τους έκοβε για πολλοστή φορά, ξανά μόνο για λίγο την ανάσα. Ήταν η Ντίνα του Μήλου στην κορυφή. Η καλύτερη επιλογή - πρώτο μπόι, ευλύγιστο σώμα - με προσόντα καλλονής. Η λάμψη όλη πάνω της ... ! Αυτή καθόρισαν οι ειδικοί , αποκλειστικά, να σύρει το δροπολίτικο χορό. Ενώ, όλα ήταν έτοιμα και μετά από λίγες ώρες θα ξεκινούσε η εκδήλωση, ανώτατα κομματικά στελέχη έφεραν αντίρρηση. Παρενέβησαν στο φολκλόρ. Το ανέμισμα του μαντιλιού, δεν το εμπιστευόταν στην Ντίνα. Ως μέλος θιγμένης οικογένειας, δεν άρμοζε να είναι η Νίνα στην κορυφή. Να την έβγαζαν από το χορό; Ήταν πλέον αργά. Να την έβαζαν στο τέλος; Θα φαινόταν ξανά.  Σκέφτηκαν

«ΟΜΟΡΦΟΣ ΝΕΚΡΟΣ»

(Κοινωνικό θέμα) Φέρνω στο νου μου δύο συγκινητικές στιγμές, που σχετίζονται με το μοιραίο. Με το θάνατο. Τη μία την αποτύπωσα σε συζήτηση με τον οφθαλμίατρο, Χρηστάκη Τζούμπη. Λέει ο φίλος μου: «Δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά τον τάφο. Το παράχωμα. Το χώμα που ρίχνει πάνω στο νεκρό ο νεκροθάφτης. Απ’ αυτό πανικοβάλομε. Κι η μάνα μου δεν φοβόταν το θάνατο. Εσένα, αγόρι μου, πονώ, μου έλεγε πριν φύγει. Σε σκέφτομαι στεναχωρημένο με το δάκρυ στο μάτι, να κάθεσαι πάνω από το στολισμένο φέρετρό μου στη μέση του οντά και θλίβομαι». Ο Χρηστάκης καταλήγει:  «Ακόμα και στα τελευταία της, η καλή μου μάνα, είχε όμορφη ψυχή!»      Η δεύτερη στιγμή: Μου έχει συμβεί να ακούω, συνήθως γυναίκες, βγαίνοντας από παρηγοριά, από οικογένεια που έχασε αγαπημένο πρόσωπο, ανάμεσα στα διάφορα, να λένε: «Όμορφος νεκρός. Σαν να κοιμόταν. Σαν να ήταν ζωντανός. Έτοιμος να σου μιλήσει … !». Σε μέρα βαθιού πόνου, πένθους γίνεται η συζήτηση. Με τι να σχετίζεται τάχ

ΑΝΟΙΓΟΥΝ ΤΟΝ ΤΑΦΟ ΤΟΥΣ

(Κοινωνικό θέμα) Δεν μπορώ να καταλάβω την πράξη ορισμένων υπερηλίκων σε χωριά της Πάνω Δρόπολης, που καλούν μάστορα κι ετοιμάζει, στα «δυο μέτρα» τους στο νεκροταφείο, τον τάφο τους. Αποφασίζουν, κιόλας οι ίδιοι, να γίνει με γρανίτη ή με μάρμαρο... Για να έχει αντοχή και να μην λερώνεται... Εκτός από τον τάφο, από τις οικονομίες τους καλύπτουν-όταν έρχεται η ώρα-και τα έξοδα της κηδείας τους. Προσπαθώ να μπω στον κόσμο αυτών των ανθρώπων. Στην ψυχολογία τους, στο σκεπτικό τους, στο συναίσθημά τους κι αδυνατώ πραγματικά να συλλάβω την τόλμη τους, τη δύναμή τους. Φαίνεται, το γεγονός που τους αναγκάζει να κάνουν την πράξη αυτή, που τους οδηγεί να φτάσουν στο σημείο αυτό, είναι η ασθένεια της εποχής, που σε μεγάλο ποσοστό το παιδί παρατάει το γονιό. Κι όντας μόνος του, ο γέροντας, έχει χάσει την ελπίδα. Κι έχει αποκτήσει πλέον άλλη αντίληψη για τη ζωή του. Περιμένει χωρίς φόβο, χωρίς άγχος, ήρεμα, φυσιολογικά το θάνατό του. Ετοιμάζει και τον τάφο του.