ΣΦΡΑΓΙΔΑ ΔΙΑΦΑΝΕΙΑΣ

Όταν λες σε συμπατριώτη σου ότι για τη διοργάνωση ενός συλλαλητηρίου, χρειάζονται κάποια χρήματα:

Για να ενοικιάσεις αίθουσα σύσκεψης, να παραγγείλεις πανό, να εκτυπώσεις φυλλάδια, να αγοράσεις σημαίες …

... σε κοιτάει καχύποπτα και κατσουφιασμένος, στα ρίχνει κατάμουτρα:

- Τόσες φορές ανταποκρίθηκα σε πρωτοβουλίες με λεφτά, αλλά τα μάτια μου δεν είδαν έργο.

Όσο ειλικρινής, δραστήριος… κι αν είναι κανείς, δυσκολεύεται τώρα πια να φέρει τον κόσμο στα νερά του.

Έχει δίκιο κι άδικο συνάμα, ο πολίτης, που δεν ακολουθεί. Που δεν στηρίζει ...

Δίκιο, διότι προσέχει να μην εξαπατηθεί ξανά.

Άδικο, διότι τους ενασχολούμενους με τα κοινά, δεν πρέπει να τους βάζει όλους στο ίδιο τσουβάλι.

Οι παλιοί ήταν πολύ προσεκτικοί. Προπάντων όταν διαχειρίζονταν χρηματικά ποσά.

Θ' αναφερθώ σ' ένα παλιό γεγονός, που σχετίζεται με την ενασχόληση με τα κοινά, που είναι αξιοθαύμαστο και παράδειγμα προς μίμηση από όλους μας και στις μέρες μας:

Η δημογεροντία της Καλογοραντζής είχε κανόνες, πειθαρχία. Στους κόλπους της είχε πάντα εκλεκτά, μυαλωμένα πρόσωπα, με κύρος.

Σε τρία πιο σοβαρά μέλη, η επιτροπή εμπιστευόταν από ένα τεμάχιο, χωρισμένης σφραγίδας στα τρία.

Στο βιβλίο του Αθανασίου Καμπέρη «Στον τόπο μας από αρχαιοτάτους χρόνους», για την εν λόγο σφραγίδα του 1820, διαβάζουμε:

«Το κάθε μέλος κρατούσε το κομμάτι του.

Μόνον όταν τα τρία μέλη συμφωνούσαν, ένωναν τα κομμάτια και μ’ ολόκληρη τη σφραγίδα σφράγιζαν την κοινή απόφαση.

Διαφορετικά, οποιαδήποτε απόφαση, ήταν άκυρη».

Τίθεται καθήκον να μιμηθούμε εκείνη την παλιά σφραγίδα - δικλείδα ασφαλείας. Όμως…, με διαφορετικό, σύγχρονο τρόπο, πλέον.

Για να πετύχουμε, μέσω αυστηρού ελέγχου και απόλυτης διαφάνειας, την εμπιστοσύνη του κόσμου.

Ώστε να επιστρέψει πίσω ο κόσμος και να προσφέρει ηθική και υλική βοήθεια.

Όπως πρώτα.

Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ

04/12/2014