Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΓΙΑΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΓΚΑΤΑΣΤΑΘΕΙ ΤΟ ΔΗΜΑΡΧΕΙΟΥ ΣΤΑ ΣΩΦΡΑΤΙΚΑ

(Να παραμείνει σε ισχύ η πρώτη απόφαση)

Ας δούμε κατάματα, ελεύθερα, χωρίς προκαταλήψεις και συμφέροντα, το ζήτημα της εκτόπισης του κέντρου του Δήμου της περιοχής μας από τα Σωφράτικα στο Γεωργουτσάτι.

Να τ’ αναλύσουμε ψύχραιμα και ορθολογικά.

Προτού, όμως, δούμε ποια είναι η ευνοϊκή λύση, πρώτα να δεχτούμε μια πραγματικότητα.

Μια συγκεκριμένη κατάσταση, που είναι δυσάρεστη, απαράδεκτη απ’ όλους μας:

Να δούμε τον τόπο μας πώς συρρικνώνεται, ερημώνει διαρκώς ακόμα και σήμερα.

Αφού στα 24 χρόνια δεν έγινε καμιά σοβαρή επένδυση για τη βελτίωση των συνθηκών διαβίωσης.     

Έτσι όπως το πάμε, θα ‘ρθει πολύ νωρίς η ώρα, ώστε η περιοχή να ‘χει ανάγκη μόνο για γραφείο τελετών…

Καθόλου για Δημαρχείο.

Ν’ αναφέρω έναν - έναν τους λόγους γιατί επιμένω να εγκατασταθεί στα Σωφράτικα το Δημαρχείο.

Γιατί πληρεί μια σειρά από όρους και προϋποθέσεις.

Σε σύγκριση με την Άνω Δρόπολη, που πρέπει να διασχίσεις τρία χωριά για να βρεις τρεις ανθρώπους, η Κάτω Δρόπολη, θέλουμε ή μη, ολοένα θα είναι πιο «πυκνοκατοικημένη».

Αφού (πρώτον) έχει καλύτερη υποδομή και (δεύτερον) βρίσκεται πιο κοντά στην πόλη.

Το Πωγώνι, καλύτερα βολεύεται, με το κέντρο στα Σωφράτικα, παρά στο Γεωργουτσάτι, που βρίσκεται πιο μακριά κι ανάποδα.

Η Ρίζα, από τότε που ξεκόπηκε από το Λιμπόχοβο, ολοένα τα Σωφράτικα είχε παραδοσιακά ως κέντρο εξυπηρέτησης.

Τα Σωφράστικα έχουν έτοιμη και την υποδομή. Τα σύγχρονα γραφεία, η ανέγερση των οποίων, πριν από 5-6 χρόνια κόστισε περίπου 130 εκατομμύρια λεκ (παλιά).

Και κάτι άλλο, που πρέπει να το λάβουμε υπόψη:

Βλέποντας την κίνηση του κόσμου στον κόμβο αυτό, δικοί μας άνθρωποι επένδυσαν. Άνοιξαν τις δικές τους δουλειές, κυρίως καφενεία - μεζεδοπωλεία… κι εξασφαλίζουν το κομμάτι τους.

Κρατιούνται, με νύχια και με δόντια, στον τόπο τους.

- Το Δημαρχείο, σαφώς, θα εξυπηρετήσει κόσμο κι όχι τόπο –

Λοιπόν, ως καλύτερος λειτουργικός κόμβος, είναι τα Σωφράτικα.

Η δεύτερη απόφαση, ψηφισμένη μόνο από 85 εγκλωβισμένους βουλευτές από τον Τάβο, κι αποδεχτή από ορισμένους δημογέροντες της περιοχής μας, που υπέγραψαν και σφράγισαν κείμενο χωρίς καν να ρωτήσουν τα χωριά, πρέπει να ακυρωθεί. 

Οι κακές γλώσσες λένε:

- Έτσι όπως το πάει ο Τάβος, φόβος να μεταφέρει, στο Γεωργουτσάτι - το χωριό του - κάποιο τροπάρι και τη Μητρόπολη…    


Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ
26/12/2014









Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

«ΟΜΟΡΦΟΣ ΝΕΚΡΟΣ»

(Κοινωνικό θέμα) Φέρνω στο νου μου δύο συγκινητικές στιγμές, που σχετίζονται με το μοιραίο. Με το θάνατο. Τη μία την αποτύπωσα σε συζήτηση με τον οφθαλμίατρο, Χρηστάκη Τζούμπη. Λέει ο φίλος μου: «Δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά τον τάφο. Το παράχωμα. Το χώμα που ρίχνει πάνω στο νεκρό ο νεκροθάφτης. Απ’ αυτό πανικοβάλομε. Κι η μάνα μου δεν φοβόταν το θάνατο. Εσένα, αγόρι μου, πονώ, μου έλεγε πριν φύγει. Σε σκέφτομαι στεναχωρημένο με το δάκρυ στο μάτι, να κάθεσαι πάνω από το στολισμένο φέρετρό μου στη μέση του οντά και θλίβομαι». Ο Χρηστάκης καταλήγει:  «Ακόμα και στα τελευταία της, η καλή μου μάνα, είχε όμορφη ψυχή!»      Η δεύτερη στιγμή: Μου έχει συμβεί να ακούω, συνήθως γυναίκες, βγαίνοντας από παρηγοριά, από οικογένεια που έχασε αγαπημένο πρόσωπο, ανάμεσα στα διάφορα, να λένε: «Όμορφος νεκρός. Σαν να κοιμόταν. Σαν να ήταν ζωντανός. Έτοιμος να σου μιλήσει … !». Σε μέρα βαθιού πόνου, πένθους γίνεται η συζήτηση. ...

ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ

Το 1958, ο 18χρονος Σπύρος ΚΟΥΜΠΟΥΛΗΣ μπαίνει στη φυλακή. Μόλις είχε τελειώσει τη διετή τεχνική σχολή, κι εκείνη την περίοδο, ως βοηθός τραχτερίστα, μέσα στη σκόνη και στο λιοπύρι όργωνε τα χωράφια της κρατικής επιχείρησης. Με τον Γιώργο ΛΕΖΟ από τη Λεσινίτσα και τον Παναγιώτη ΜΠΟΥΖΟΥΚΑ από το Βελιάχοβο, οι τρεις πυροστιά, αγανακτισμένοι, πήραν πάνω στους σβόλους, μια κοινή απόφαση: Να δραπετεύσουν απ’ τη χώρα αυτή, που σου στερούσε την ελευθερία. Είχαν συγκεκριμένο σχέδιο. Οι δύο να περνούσαν στην Ελλάδα, να οργανώνονταν και να γύριζαν ενισχυμένοι πίσω. Με στόχο: να ενώσουν με αγώνα τον τόπο με τον εθνικό κορμό, με την Πατρίδα τους. Ο Σπύρος, που θα έμενε στο Δέλβινο, για να παρακολουθήσει την κατάσταση, μετά τη δραπέτευσή τους, υποσχέθηκε να τους εξοπλίσει με κόκκινες ιταλικές χειροβομβίδες, απομεινάρια πολέμου, που τις έβρισκε στα καλύβια του χωριού του. Οι δύο: Γιώργος και Παναγιώτης, Χριστούγεννα του '57 βρέθηκαν στους Φιλιάτες. Ο ένας μετά τον ά...

ΠΡΟΒΟΛΗ

Αν ...  χορός, τραγούδι και στολή βάζαν ψηλά τον πήχη. Θα 'ταν τεράστια η προβολή,  του τόπου στον πλανήτη. Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ  27/09/2017