Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΓΙΑΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΓΚΑΤΑΣΤΑΘΕΙ ΤΟ ΔΗΜΑΡΧΕΙΟΥ ΣΤΑ ΣΩΦΡΑΤΙΚΑ

(Να παραμείνει σε ισχύ η πρώτη απόφαση)

Ας δούμε κατάματα, ελεύθερα, χωρίς προκαταλήψεις και συμφέροντα, το ζήτημα της εκτόπισης του κέντρου του Δήμου της περιοχής μας από τα Σωφράτικα στο Γεωργουτσάτι.

Να τ’ αναλύσουμε ψύχραιμα και ορθολογικά.

Προτού, όμως, δούμε ποια είναι η ευνοϊκή λύση, πρώτα να δεχτούμε μια πραγματικότητα.

Μια συγκεκριμένη κατάσταση, που είναι δυσάρεστη, απαράδεκτη απ’ όλους μας:

Να δούμε τον τόπο μας πώς συρρικνώνεται, ερημώνει διαρκώς ακόμα και σήμερα.

Αφού στα 24 χρόνια δεν έγινε καμιά σοβαρή επένδυση για τη βελτίωση των συνθηκών διαβίωσης.     

Έτσι όπως το πάμε, θα ‘ρθει πολύ νωρίς η ώρα, ώστε η περιοχή να ‘χει ανάγκη μόνο για γραφείο τελετών…

Καθόλου για Δημαρχείο.

Ν’ αναφέρω έναν - έναν τους λόγους γιατί επιμένω να εγκατασταθεί στα Σωφράτικα το Δημαρχείο.

Γιατί πληρεί μια σειρά από όρους και προϋποθέσεις.

Σε σύγκριση με την Άνω Δρόπολη, που πρέπει να διασχίσεις τρία χωριά για να βρεις τρεις ανθρώπους, η Κάτω Δρόπολη, θέλουμε ή μη, ολοένα θα είναι πιο «πυκνοκατοικημένη».

Αφού (πρώτον) έχει καλύτερη υποδομή και (δεύτερον) βρίσκεται πιο κοντά στην πόλη.

Το Πωγώνι, καλύτερα βολεύεται, με το κέντρο στα Σωφράτικα, παρά στο Γεωργουτσάτι, που βρίσκεται πιο μακριά κι ανάποδα.

Η Ρίζα, από τότε που ξεκόπηκε από το Λιμπόχοβο, ολοένα τα Σωφράτικα είχε παραδοσιακά ως κέντρο εξυπηρέτησης.

Τα Σωφράστικα έχουν έτοιμη και την υποδομή. Τα σύγχρονα γραφεία, η ανέγερση των οποίων, πριν από 5-6 χρόνια κόστισε περίπου 130 εκατομμύρια λεκ (παλιά).

Και κάτι άλλο, που πρέπει να το λάβουμε υπόψη:

Βλέποντας την κίνηση του κόσμου στον κόμβο αυτό, δικοί μας άνθρωποι επένδυσαν. Άνοιξαν τις δικές τους δουλειές, κυρίως καφενεία - μεζεδοπωλεία… κι εξασφαλίζουν το κομμάτι τους.

Κρατιούνται, με νύχια και με δόντια, στον τόπο τους.

- Το Δημαρχείο, σαφώς, θα εξυπηρετήσει κόσμο κι όχι τόπο –

Λοιπόν, ως καλύτερος λειτουργικός κόμβος, είναι τα Σωφράτικα.

Η δεύτερη απόφαση, ψηφισμένη μόνο από 85 εγκλωβισμένους βουλευτές από τον Τάβο, κι αποδεχτή από ορισμένους δημογέροντες της περιοχής μας, που υπέγραψαν και σφράγισαν κείμενο χωρίς καν να ρωτήσουν τα χωριά, πρέπει να ακυρωθεί. 

Οι κακές γλώσσες λένε:

- Έτσι όπως το πάει ο Τάβος, φόβος να μεταφέρει, στο Γεωργουτσάτι - το χωριό του - κάποιο τροπάρι και τη Μητρόπολη…    


Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ
26/12/2014









Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΠΩΣ ΠΑΡΕΜΕΙΝΕ Η ΝΤΙΝΑ ΣΤΗΝ ΚΟΡΥΦΗ !

Ήταν το 1978. Μετά από πολυήμερες δοκιμές, νυχτο - ξημερώματα πάνω στο χορό, ο όμιλος γυναικών της Δρόπολης ενόψει του Φολκλορικού Φεστιβάλ τ’ Αργυροκάστρου, ήταν έτοιμος, ν’ ανέβει στη σκηνή. Ασφαλώς, με την αδιαμφισβήτητη επιτυχία. Με την τέλεια προετοιμασία του, τη δεξιοτεχνία του, θα ενθουσίαζε, στο αρχαίο κάστρο, τους θαυμαστές. Θα τους έκοβε για πολλοστή φορά, ξανά μόνο για λίγο την ανάσα. Ήταν η Ντίνα του Μήλου στην κορυφή. Η καλύτερη επιλογή - πρώτο μπόι, ευλύγιστο σώμα - με προσόντα καλλονής. Η λάμψη όλη πάνω της ... ! Αυτή καθόρισαν οι ειδικοί , αποκλειστικά, να σύρει το δροπολίτικο χορό. Ενώ, όλα ήταν έτοιμα και μετά από λίγες ώρες θα ξεκινούσε η εκδήλωση, ανώτατα κομματικά στελέχη έφεραν αντίρρηση. Παρενέβησαν στο φολκλόρ. Το ανέμισμα του μαντιλιού, δεν το εμπιστευόταν στην Ντίνα. Ως μέλος θιγμένης οικογένειας, δεν άρμοζε να είναι η Νίνα στην κορυφή. Να την έβγαζαν από το χορό; Ήταν πλέον αργά. Να την έβαζαν στο τέλος; Θα φαινόταν ξανά.  Σκέφτηκαν

«ΟΜΟΡΦΟΣ ΝΕΚΡΟΣ»

(Κοινωνικό θέμα) Φέρνω στο νου μου δύο συγκινητικές στιγμές, που σχετίζονται με το μοιραίο. Με το θάνατο. Τη μία την αποτύπωσα σε συζήτηση με τον οφθαλμίατρο, Χρηστάκη Τζούμπη. Λέει ο φίλος μου: «Δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά τον τάφο. Το παράχωμα. Το χώμα που ρίχνει πάνω στο νεκρό ο νεκροθάφτης. Απ’ αυτό πανικοβάλομε. Κι η μάνα μου δεν φοβόταν το θάνατο. Εσένα, αγόρι μου, πονώ, μου έλεγε πριν φύγει. Σε σκέφτομαι στεναχωρημένο με το δάκρυ στο μάτι, να κάθεσαι πάνω από το στολισμένο φέρετρό μου στη μέση του οντά και θλίβομαι». Ο Χρηστάκης καταλήγει:  «Ακόμα και στα τελευταία της, η καλή μου μάνα, είχε όμορφη ψυχή!»      Η δεύτερη στιγμή: Μου έχει συμβεί να ακούω, συνήθως γυναίκες, βγαίνοντας από παρηγοριά, από οικογένεια που έχασε αγαπημένο πρόσωπο, ανάμεσα στα διάφορα, να λένε: «Όμορφος νεκρός. Σαν να κοιμόταν. Σαν να ήταν ζωντανός. Έτοιμος να σου μιλήσει … !». Σε μέρα βαθιού πόνου, πένθους γίνεται η συζήτηση. Με τι να σχετίζεται τάχ

ΑΝΟΙΓΟΥΝ ΤΟΝ ΤΑΦΟ ΤΟΥΣ

(Κοινωνικό θέμα) Δεν μπορώ να καταλάβω την πράξη ορισμένων υπερηλίκων σε χωριά της Πάνω Δρόπολης, που καλούν μάστορα κι ετοιμάζει, στα «δυο μέτρα» τους στο νεκροταφείο, τον τάφο τους. Αποφασίζουν, κιόλας οι ίδιοι, να γίνει με γρανίτη ή με μάρμαρο... Για να έχει αντοχή και να μην λερώνεται... Εκτός από τον τάφο, από τις οικονομίες τους καλύπτουν-όταν έρχεται η ώρα-και τα έξοδα της κηδείας τους. Προσπαθώ να μπω στον κόσμο αυτών των ανθρώπων. Στην ψυχολογία τους, στο σκεπτικό τους, στο συναίσθημά τους κι αδυνατώ πραγματικά να συλλάβω την τόλμη τους, τη δύναμή τους. Φαίνεται, το γεγονός που τους αναγκάζει να κάνουν την πράξη αυτή, που τους οδηγεί να φτάσουν στο σημείο αυτό, είναι η ασθένεια της εποχής, που σε μεγάλο ποσοστό το παιδί παρατάει το γονιό. Κι όντας μόνος του, ο γέροντας, έχει χάσει την ελπίδα. Κι έχει αποκτήσει πλέον άλλη αντίληψη για τη ζωή του. Περιμένει χωρίς φόβο, χωρίς άγχος, ήρεμα, φυσιολογικά το θάνατό του. Ετοιμάζει και τον τάφο του.