Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΓΙΑΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΓΚΑΤΑΣΤΑΘΕΙ ΤΟ ΔΗΜΑΡΧΕΙΟΥ ΣΤΑ ΣΩΦΡΑΤΙΚΑ

(Να παραμείνει σε ισχύ η πρώτη απόφαση)

Ας δούμε κατάματα, ελεύθερα, χωρίς προκαταλήψεις και συμφέροντα, το ζήτημα της εκτόπισης του κέντρου του Δήμου της περιοχής μας από τα Σωφράτικα στο Γεωργουτσάτι.

Να τ’ αναλύσουμε ψύχραιμα και ορθολογικά.

Προτού, όμως, δούμε ποια είναι η ευνοϊκή λύση, πρώτα να δεχτούμε μια πραγματικότητα.

Μια συγκεκριμένη κατάσταση, που είναι δυσάρεστη, απαράδεκτη απ’ όλους μας:

Να δούμε τον τόπο μας πώς συρρικνώνεται, ερημώνει διαρκώς ακόμα και σήμερα.

Αφού στα 24 χρόνια δεν έγινε καμιά σοβαρή επένδυση για τη βελτίωση των συνθηκών διαβίωσης.     

Έτσι όπως το πάμε, θα ‘ρθει πολύ νωρίς η ώρα, ώστε η περιοχή να ‘χει ανάγκη μόνο για γραφείο τελετών…

Καθόλου για Δημαρχείο.

Ν’ αναφέρω έναν - έναν τους λόγους γιατί επιμένω να εγκατασταθεί στα Σωφράτικα το Δημαρχείο.

Γιατί πληρεί μια σειρά από όρους και προϋποθέσεις.

Σε σύγκριση με την Άνω Δρόπολη, που πρέπει να διασχίσεις τρία χωριά για να βρεις τρεις ανθρώπους, η Κάτω Δρόπολη, θέλουμε ή μη, ολοένα θα είναι πιο «πυκνοκατοικημένη».

Αφού (πρώτον) έχει καλύτερη υποδομή και (δεύτερον) βρίσκεται πιο κοντά στην πόλη.

Το Πωγώνι, καλύτερα βολεύεται, με το κέντρο στα Σωφράτικα, παρά στο Γεωργουτσάτι, που βρίσκεται πιο μακριά κι ανάποδα.

Η Ρίζα, από τότε που ξεκόπηκε από το Λιμπόχοβο, ολοένα τα Σωφράτικα είχε παραδοσιακά ως κέντρο εξυπηρέτησης.

Τα Σωφράστικα έχουν έτοιμη και την υποδομή. Τα σύγχρονα γραφεία, η ανέγερση των οποίων, πριν από 5-6 χρόνια κόστισε περίπου 130 εκατομμύρια λεκ (παλιά).

Και κάτι άλλο, που πρέπει να το λάβουμε υπόψη:

Βλέποντας την κίνηση του κόσμου στον κόμβο αυτό, δικοί μας άνθρωποι επένδυσαν. Άνοιξαν τις δικές τους δουλειές, κυρίως καφενεία - μεζεδοπωλεία… κι εξασφαλίζουν το κομμάτι τους.

Κρατιούνται, με νύχια και με δόντια, στον τόπο τους.

- Το Δημαρχείο, σαφώς, θα εξυπηρετήσει κόσμο κι όχι τόπο –

Λοιπόν, ως καλύτερος λειτουργικός κόμβος, είναι τα Σωφράτικα.

Η δεύτερη απόφαση, ψηφισμένη μόνο από 85 εγκλωβισμένους βουλευτές από τον Τάβο, κι αποδεχτή από ορισμένους δημογέροντες της περιοχής μας, που υπέγραψαν και σφράγισαν κείμενο χωρίς καν να ρωτήσουν τα χωριά, πρέπει να ακυρωθεί. 

Οι κακές γλώσσες λένε:

- Έτσι όπως το πάει ο Τάβος, φόβος να μεταφέρει, στο Γεωργουτσάτι - το χωριό του - κάποιο τροπάρι και τη Μητρόπολη…    


Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ
26/12/2014









Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

«ΟΜΟΡΦΟΣ ΝΕΚΡΟΣ»

(Κοινωνικό θέμα) Φέρνω στο νου μου δύο συγκινητικές στιγμές, που σχετίζονται με το μοιραίο. Με το θάνατο. Τη μία την αποτύπωσα σε συζήτηση με τον οφθαλμίατρο, Χρηστάκη Τζούμπη. Λέει ο φίλος μου: «Δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά τον τάφο. Το παράχωμα. Το χώμα που ρίχνει πάνω στο νεκρό ο νεκροθάφτης. Απ’ αυτό πανικοβάλομε. Κι η μάνα μου δεν φοβόταν το θάνατο. Εσένα, αγόρι μου, πονώ, μου έλεγε πριν φύγει. Σε σκέφτομαι στεναχωρημένο με το δάκρυ στο μάτι, να κάθεσαι πάνω από το στολισμένο φέρετρό μου στη μέση του οντά και θλίβομαι». Ο Χρηστάκης καταλήγει:  «Ακόμα και στα τελευταία της, η καλή μου μάνα, είχε όμορφη ψυχή!»      Η δεύτερη στιγμή: Μου έχει συμβεί να ακούω, συνήθως γυναίκες, βγαίνοντας από παρηγοριά, από οικογένεια που έχασε αγαπημένο πρόσωπο, ανάμεσα στα διάφορα, να λένε: «Όμορφος νεκρός. Σαν να κοιμόταν. Σαν να ήταν ζωντανός. Έτοιμος να σου μιλήσει … !». Σε μέρα βαθιού πόνου, πένθους γίνεται η συζήτηση. ...

ΠΡΟΒΟΛΗ

Αν ...  χορός, τραγούδι και στολή βάζαν ψηλά τον πήχη. Θα 'ταν τεράστια η προβολή,  του τόπου στον πλανήτη. Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ  27/09/2017

ΓΡΑΜΜΕΝΟ ΜΕ ΠΟΝΟ ΨΥΧΗΣ

Είναι έργο ζωής το βιβλίο «Ο ΤΟΠΟΣ ΜΑΣ, Η ΛΑΤΡΕΙΑ ΜΑΣ», του Βασίλη ΛΑΧΑΝΑ. Βαρύ σε περιεχόμενο, αλλά και σε όγκο. Βαραίνουν στο χέρι σου, ακόμα κι ως χάρτινο υλικό, οι 321 σελίδες. (Προσθέτεις εδώ και τις 259 ασπρόμαυρες και έγχρωμες φωτογραφίες που συμπεριλαμβάνονται στο έργο και του ανεβάζουν περισσότερο την αξία). Είναι άφθονα, αλλά και σωστά τεκμηριωμένα όλα τα στοιχεία. Στο σφιχτοδεμένο βιβλίο νομίζεις ότι αν ακουμπήσεις ανάλαφρα πάνω στο σώμα του μύτη μαχαιριού, θα δεις να  « ρέει »  αδιάκοπα άφθονο ποιοτικό απόσταγμα. Για το μικρό Βοδίνο, ο Βασίλης, το τέκνο του, μίλησε μέσω τού γραπτού του λόγου, με πόνο ψυχής. Η σωστή συντακτική και ορθογραφική επιμέλεια των Αλκιβιάδη Σ. ΓΚΑΖΙΚΑ και Μάρθας ΤΣΙΟΥΡΗ - ΘΑΝΑΣΗ, προσέθεσαν ομορφιά στις πολύτιμες σελίδες τού βιβλίου. Όταν τελείωσα τη σύνταξη όλου του υλικού, κατέληξα ενθουσιασμένος στο εύλογο συμπέρασμα: ότι από μικρή βατιά, βγήκε μεγάλος λαγός. Σε κάθε σειρά συναντάς την τεράστια υπομονή τ...