Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Ο ΕΝΙΑΙΟΣ ΦΟΡΕΑΣ ΧΑΛΑΕΙ ΤΟΝ ΥΠΝΟ ΜΕΡΙΚΩΝ

Εξέφρασα σε προηγούμενο κείμενο την άποψή μου για ίδρυση ενιαίου φορέα κι έμαθα από διάφορες - γνωστές κι άγνωστες πηγές - ότι εξοργίστηκαν ορισμένα πρόσωπα.

Βασικά τους χάλασα τον ύπνο.

Επειδή η εφαρμογή στην πράξη της νέας ιδέας τους ταρακουνάει την καρέκλα.

Σπρώχνει τα κομματόσκυλα, τ’ άτομα που αρέσουν την προβολή τους, στην αφάνεια.   

Το καθήκον του ενιαίου φορέα είναι ν’ αναλάβει χρέη συντονιστή.

Δεν σκοπεύει να διαλύσει τους υπάρχοντες φορείς. Μα να τους δυναμώσει περισσότερο και να συνεργαστεί εποικοδομητικά μαζί τους.

Για να πετύχει το σκοπό, είναι απαραίτητη η ανανέωση, διαμέσου εκλογικής αναμέτρησης, όλων των φορέων.

Ξεκινώντας από τις αδελφότητες και καταλήγοντας στην Ομοσπονδία της περιοχής.

Θα είναι θετικό ν’ αναλάβουν τα ηνία νέοι με γνώσεις, αποφασιστικότητα, επιθυμία και δύναμη για δουλειά.

Ν’ απαλλαχτούν έτσι συμβούλια, επιτροπές και κουραφέξαλα…, από την αιώνια μούχλα.

Ν’ αποκλειστεί μ’ αυστηρότητα πια η ανακύκλωση παλιού κοιμώμενου προσωπικού…

Κατ’ αυτόν τον τρόπο τ’ ανύπαρκτα σωματεία - σφραγίδες, να ξυπνήσουν. Να γίνουν υπαρκτά, αγωνιστικά.

Να μπορούν να ενεργούν και βασικά να συσπειρώνουν γύρω τους κόσμο. Για να δώσουμε όλοι μαζί σε δεδομένη στιγμή αγώνα.

(Χωριά μεγάλα, όπως π.χ. η Δερβιτσάνη, χρόνια τώρα, δεν έχουν καν πρόεδρο, όχι και να λειτουργούν).

Ο ενιαίος φορέας, επόμενο είναι, θ’ αποκλείσει την ανώμαλη δράση.

Την άστοχη κίνηση ανορθόγραφων επιστολογράφων, απερίσκεπτων συνομιλητών με επίσημα πρόσωπα και κέντρα αποφάσεων, που χαλούν δουλειά του συνόλου.

Αν δεν έχουμε στην κορυφή ικανή ομάδα εκπροσώπησης, που να αποτελείται από: αξιόλογο νομικό, πετυχημένο οικονομολόγο, καλό πολιτικό, μαχητικό δημοσιογράφο…, δεν θα μπορέσουμε ποτέ να δικαιωθούμε.

Τα ζητήματα θα παραμείνουν τέμπλα. Άλυτα.

Ακούω να λένε:

-Κι άλλος φορέας θα ιδρυθεί; Πήξαμε στους φορείς, χωρίς κανένα αποτέλεσμα.

Μα αφού είναι απαραίτητος! Πώς να το κάνουμε! Ο οποίος θα παίξει ρόλο Συντονιστικής Επιτροπής Αγώνα.

Τις σκόρπιες φωνές είναι καθήκον του να τις ενώσει. Να τις κάνει μία φωνή με κατανοητό περιεχόμενο.

Να ξέρουμε, λοιπόν, τι λέμε…

Θα πεις:

-Μα αυτός ο ρόλος είναι της Ομόνοιας; Την εξουδετερώνεις την Εθνική Οργάνωση;!

Όταν η Ομόνοια δεν λειτουργεί, δεν έχει φωνή, δεν αγωνίζεται, δεν συσπειρώνει, δεν βγαίνει στην κορυφή, τότε το κενό θα αναπληρωθεί…

Βασικό είναι ο κόσμος μας ν’ αγωνιστεί και να δικαιωθεί… Όλα τ’  άλλα είναι Παραμύθια της Χαλιμάς…   


Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ                                    

17/12/2014

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

«ΟΜΟΡΦΟΣ ΝΕΚΡΟΣ»

(Κοινωνικό θέμα) Φέρνω στο νου μου δύο συγκινητικές στιγμές, που σχετίζονται με το μοιραίο. Με το θάνατο. Τη μία την αποτύπωσα σε συζήτηση με τον οφθαλμίατρο, Χρηστάκη Τζούμπη. Λέει ο φίλος μου: «Δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά τον τάφο. Το παράχωμα. Το χώμα που ρίχνει πάνω στο νεκρό ο νεκροθάφτης. Απ’ αυτό πανικοβάλομε. Κι η μάνα μου δεν φοβόταν το θάνατο. Εσένα, αγόρι μου, πονώ, μου έλεγε πριν φύγει. Σε σκέφτομαι στεναχωρημένο με το δάκρυ στο μάτι, να κάθεσαι πάνω από το στολισμένο φέρετρό μου στη μέση του οντά και θλίβομαι». Ο Χρηστάκης καταλήγει:  «Ακόμα και στα τελευταία της, η καλή μου μάνα, είχε όμορφη ψυχή!»      Η δεύτερη στιγμή: Μου έχει συμβεί να ακούω, συνήθως γυναίκες, βγαίνοντας από παρηγοριά, από οικογένεια που έχασε αγαπημένο πρόσωπο, ανάμεσα στα διάφορα, να λένε: «Όμορφος νεκρός. Σαν να κοιμόταν. Σαν να ήταν ζωντανός. Έτοιμος να σου μιλήσει … !». Σε μέρα βαθιού πόνου, πένθους γίνεται η συζήτηση. ...

ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ

Το 1958, ο 18χρονος Σπύρος ΚΟΥΜΠΟΥΛΗΣ μπαίνει στη φυλακή. Μόλις είχε τελειώσει τη διετή τεχνική σχολή, κι εκείνη την περίοδο, ως βοηθός τραχτερίστα, μέσα στη σκόνη και στο λιοπύρι όργωνε τα χωράφια της κρατικής επιχείρησης. Με τον Γιώργο ΛΕΖΟ από τη Λεσινίτσα και τον Παναγιώτη ΜΠΟΥΖΟΥΚΑ από το Βελιάχοβο, οι τρεις πυροστιά, αγανακτισμένοι, πήραν πάνω στους σβόλους, μια κοινή απόφαση: Να δραπετεύσουν απ’ τη χώρα αυτή, που σου στερούσε την ελευθερία. Είχαν συγκεκριμένο σχέδιο. Οι δύο να περνούσαν στην Ελλάδα, να οργανώνονταν και να γύριζαν ενισχυμένοι πίσω. Με στόχο: να ενώσουν με αγώνα τον τόπο με τον εθνικό κορμό, με την Πατρίδα τους. Ο Σπύρος, που θα έμενε στο Δέλβινο, για να παρακολουθήσει την κατάσταση, μετά τη δραπέτευσή τους, υποσχέθηκε να τους εξοπλίσει με κόκκινες ιταλικές χειροβομβίδες, απομεινάρια πολέμου, που τις έβρισκε στα καλύβια του χωριού του. Οι δύο: Γιώργος και Παναγιώτης, Χριστούγεννα του '57 βρέθηκαν στους Φιλιάτες. Ο ένας μετά τον ά...

ΠΡΟΒΟΛΗ

Αν ...  χορός, τραγούδι και στολή βάζαν ψηλά τον πήχη. Θα 'ταν τεράστια η προβολή,  του τόπου στον πλανήτη. Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ  27/09/2017