Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

«ΑΠΟ ΔΩ Η ΤΙΜΗ !»

(Φιλική απάντηση)  

Χαίρομαι που «βοήθησα» με το κείμενο «ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΔΟΤΗΣ;!», τον Λεωνίδα Παππά. 

- Το ανήσυχο άτομο, που ενασχολείται πολλά χρόνια με τα κοινά.
Το δραστήριο μέλος του Γενικού Συμβουλίου της Ομόνοιας από παλιά -.
Τον εκτιμώ και τον σέβομαι - από άκουσμα και διάβασμα - για τον αγώνα που δίνει. 
Από κοντά - δεν θυμάμαι - να τον είδα ποτέ! 

Τον προκάλεσα, με το κείμενο κι έφερε στο νου του ένα καταπληκτικό ποίημα του αξιόλογου ποιητή και φίλου μου, Ανδρέα Ζαρμπαλά.
Αυτό με τίτλο ΟΙ ΤΑΜΠΕΛΕΣ, που μου αρέσει κι εμένα πολύ. Το αναρτώ κι εγώ με πολύ αγάπη:

ΟΙ ΤΑΜΠΕΛΕΣ 

Ο Λεωνίδας κι ο Εφιάλτης 
έβαλαν μια μέρα στη διχάλα του δρόμου δυο ταμπέλες: 
«Απ’ εδώ η Τιμή». 
«Απ’ εδώ η Προδοσία». 
Κι έφυγαν. Και περπατάν ακόμα 
ο καθένας στο δρόμο του.
Στον τόπο μου 
φύσηξε άνεμος βοριάς και γκρέμισε τις ταμπέλες. 
Οι άνθρωποι λάθεψαν το δρόμο 
κι ένα πρωί βρέθηκαν όλοι προδότες.

Γράφηκαν πολύ παλιά ΟΙ ΤΑΜΠΕΛΕΣ, αλλά πάνε γάντι στη σημερινή εποχή, στη σημερινή κατάσταση, που οι εθνοπατέρες κατάντησαν την Ομόνοια σαν να είναι μούλκι του παππού τους.
Σου έλεγαν μέχρι χθες, γιατί τώρα έχασαν αυγά και καλάθια:
«Αν συμφωνείς με μας, καλώς! Είσαι πατριώτης. Διαφορετικά…!»

Κι έριξαν έτσι, όλο τον κόσμο απέναντι. Τον στιγμάτισαν ΠΡΟΔΟΤΗ. Κι έμειναν πατριώτες μόνο πέντε.

Το παραπάνω πικρό γεγονός, θέλω να πιστεύω, ότι εννοεί ο Λεωνίδας, με το σχόλιο του:
- Μού το θύμισε ο Γιώργος Μύτιλης (το ποίημα ΟΙ ΤΑΜΠΕΛΕΣ), γιατί αναρωτήθηκε: «ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΠΡΟΔΟΤΗΣ».

Λες να συνεχίσουμε να βάζουμε ο ένας του άλλου ταμπέλα;! Εγώ, πάντως δεν το επιχειρώ. Απλά αναλογίζω ευθύνες σε ανεύθυνους.
Σε εκλεγμένα πρόσωπα.

Για να φανούμε έξυπνοι είναι εύκολο. Για να γίνουμε χρήσιμοι είναι δύσκολο. Συμφεροντολόγοι είμαστε από τη φασκιά. Προδότες, όμως, όχι όλοι!

Προσωπικά, δεν λάθεψα το δρόμο μου. Ας φυσάνε δυνατοί βοριάδες κι ας γκρεμίζονται ταμπέλες. 
Πάω από κει που γράφει: «Από δω η τιμή!».

Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ
23/11/2014

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

«ΟΜΟΡΦΟΣ ΝΕΚΡΟΣ»

(Κοινωνικό θέμα) Φέρνω στο νου μου δύο συγκινητικές στιγμές, που σχετίζονται με το μοιραίο. Με το θάνατο. Τη μία την αποτύπωσα σε συζήτηση με τον οφθαλμίατρο, Χρηστάκη Τζούμπη. Λέει ο φίλος μου: «Δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά τον τάφο. Το παράχωμα. Το χώμα που ρίχνει πάνω στο νεκρό ο νεκροθάφτης. Απ’ αυτό πανικοβάλομε. Κι η μάνα μου δεν φοβόταν το θάνατο. Εσένα, αγόρι μου, πονώ, μου έλεγε πριν φύγει. Σε σκέφτομαι στεναχωρημένο με το δάκρυ στο μάτι, να κάθεσαι πάνω από το στολισμένο φέρετρό μου στη μέση του οντά και θλίβομαι». Ο Χρηστάκης καταλήγει:  «Ακόμα και στα τελευταία της, η καλή μου μάνα, είχε όμορφη ψυχή!»      Η δεύτερη στιγμή: Μου έχει συμβεί να ακούω, συνήθως γυναίκες, βγαίνοντας από παρηγοριά, από οικογένεια που έχασε αγαπημένο πρόσωπο, ανάμεσα στα διάφορα, να λένε: «Όμορφος νεκρός. Σαν να κοιμόταν. Σαν να ήταν ζωντανός. Έτοιμος να σου μιλήσει … !». Σε μέρα βαθιού πόνου, πένθους γίνεται η συζήτηση. ...

ΠΡΟΒΟΛΗ

Αν ...  χορός, τραγούδι και στολή βάζαν ψηλά τον πήχη. Θα 'ταν τεράστια η προβολή,  του τόπου στον πλανήτη. Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ  27/09/2017

ΓΡΑΜΜΕΝΟ ΜΕ ΠΟΝΟ ΨΥΧΗΣ

Είναι έργο ζωής το βιβλίο «Ο ΤΟΠΟΣ ΜΑΣ, Η ΛΑΤΡΕΙΑ ΜΑΣ», του Βασίλη ΛΑΧΑΝΑ. Βαρύ σε περιεχόμενο, αλλά και σε όγκο. Βαραίνουν στο χέρι σου, ακόμα κι ως χάρτινο υλικό, οι 321 σελίδες. (Προσθέτεις εδώ και τις 259 ασπρόμαυρες και έγχρωμες φωτογραφίες που συμπεριλαμβάνονται στο έργο και του ανεβάζουν περισσότερο την αξία). Είναι άφθονα, αλλά και σωστά τεκμηριωμένα όλα τα στοιχεία. Στο σφιχτοδεμένο βιβλίο νομίζεις ότι αν ακουμπήσεις ανάλαφρα πάνω στο σώμα του μύτη μαχαιριού, θα δεις να  « ρέει »  αδιάκοπα άφθονο ποιοτικό απόσταγμα. Για το μικρό Βοδίνο, ο Βασίλης, το τέκνο του, μίλησε μέσω τού γραπτού του λόγου, με πόνο ψυχής. Η σωστή συντακτική και ορθογραφική επιμέλεια των Αλκιβιάδη Σ. ΓΚΑΖΙΚΑ και Μάρθας ΤΣΙΟΥΡΗ - ΘΑΝΑΣΗ, προσέθεσαν ομορφιά στις πολύτιμες σελίδες τού βιβλίου. Όταν τελείωσα τη σύνταξη όλου του υλικού, κατέληξα ενθουσιασμένος στο εύλογο συμπέρασμα: ότι από μικρή βατιά, βγήκε μεγάλος λαγός. Σε κάθε σειρά συναντάς την τεράστια υπομονή τ...