Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΔΟΤΗΣ;!

(Ο κόσμος κομμάτια κι οι πολιτικοί μας μαζί)

Είναι ωραία να είναι μαζί!

Τώρα, όμως, δυστυχώς, είναι αργά. Πολύ αργά…

Το κακό παράγινε. Για τον τόπο νύχτωσε…   

Αυτή η αργοπορημένη κοινή φωτογραφία να είχε τραβηχθεί νωρίτερα...

Από τότε που ο Τάβος πήρε ένα μεγάλο κομμάτι του κόσμου μας και τ' οδήγησε στ' αλβανικό Σοσιαλιστικό Κόμμα.

Διαλαλώντας:

- Ανεξαρτήτως πού εντασσόμαστε, Ομόνοια είμαστε κι εμείς!

Απ’ την άλλη πλευρά - την απέναντι όχθη - τον πετροβολούσε ανελέητα η παρέα Ντούλε - Ξέρρα.

Με υπερυψωμένη φωνή, εκνευρισμένα αποκαλούσε τον Τάβο ΠΡΟΔΟΤΗ. Για την αισχρή πράξη που έκανε τότε - διασπώντας τη Μειονότητα, 

Η κοινή λογική τότε έλεγε:

Βάζεις τον Τάβο σε κοινό τραπέζι διαλόγου και συνεργασίας για βασικά εθνικά ζητήματα, χαράζεις για τον τόπο κοινή στρατηγική. Κι έπειτα του λες: 

Πάμε μαζί τώρα!

Αν ο Τάβος δεν συμφωνούσε, δεν σεβόταν τους όρους - όρκο, λοξοδρομούσε, τότε είχες κάθε πιθανό δικαίωμα να τον προκαλέσεις. 

Να του αναλογίσεις Βαριές Εθνικές Ευθύνες. Να τον σταυρώσεις...

Δεν το επιχείρησαν, γιατί η απόσταση, η αντιπαλότητα, σύμφερε, βόλευε και τις δύο πλευρές.

Παράτεινε την πολιτική ύπαρξη.

…Τους έφερε μέχρι εδώ. Στη σημερινή κοινή φωτογραφία. Να παραμένουν αιώνιοι, «ισχυροί» πολιτικοί αντίπαλοι.

Να είναι όλοι μαζί, χαζοχαρούμενοι, χαμογελαστοί, βολεμένοι μια χαρά!

Τέτοιο βόλεμα, δεν θα μπορούσαν ποτέ - ούτε σε  δυο ζωές - να το πετύχουν με χειρωνακτική δουλειά... 

(... Κι ο Αλβανός Δημοκράτης Ξέρρας του Σαλί, ο «πιστός της Ομόνοιας», είναι πλάι στους δύο πρωταγωνιστές: Τάβο και Ντούλε.

Που την κατακριτέα πράξη του Τάβου την αντέγραψε ατόφια, χωρίς την παραμικρή αλλαγή, 12 χρόνια αργότερα…)

Στο ερώτημα:

- Ποιος είναι προδότης;

Η ευθεία απάντηση είναι:

- Κανένας.

Έφυγε πια η «ρετσινιά».

…Κι ο κατακαημένος τόπος μας ας κατάντησε άββυσος, μια απέραντη ερημιά… Που σε φοβίζει... Που σου τρώει τα σωθικά…


Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ
21/11/2014 

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

«ΟΜΟΡΦΟΣ ΝΕΚΡΟΣ»

(Κοινωνικό θέμα) Φέρνω στο νου μου δύο συγκινητικές στιγμές, που σχετίζονται με το μοιραίο. Με το θάνατο. Τη μία την αποτύπωσα σε συζήτηση με τον οφθαλμίατρο, Χρηστάκη Τζούμπη. Λέει ο φίλος μου: «Δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά τον τάφο. Το παράχωμα. Το χώμα που ρίχνει πάνω στο νεκρό ο νεκροθάφτης. Απ’ αυτό πανικοβάλομε. Κι η μάνα μου δεν φοβόταν το θάνατο. Εσένα, αγόρι μου, πονώ, μου έλεγε πριν φύγει. Σε σκέφτομαι στεναχωρημένο με το δάκρυ στο μάτι, να κάθεσαι πάνω από το στολισμένο φέρετρό μου στη μέση του οντά και θλίβομαι». Ο Χρηστάκης καταλήγει:  «Ακόμα και στα τελευταία της, η καλή μου μάνα, είχε όμορφη ψυχή!»      Η δεύτερη στιγμή: Μου έχει συμβεί να ακούω, συνήθως γυναίκες, βγαίνοντας από παρηγοριά, από οικογένεια που έχασε αγαπημένο πρόσωπο, ανάμεσα στα διάφορα, να λένε: «Όμορφος νεκρός. Σαν να κοιμόταν. Σαν να ήταν ζωντανός. Έτοιμος να σου μιλήσει … !». Σε μέρα βαθιού πόνου, πένθους γίνεται η συζήτηση. ...

ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ

Το 1958, ο 18χρονος Σπύρος ΚΟΥΜΠΟΥΛΗΣ μπαίνει στη φυλακή. Μόλις είχε τελειώσει τη διετή τεχνική σχολή, κι εκείνη την περίοδο, ως βοηθός τραχτερίστα, μέσα στη σκόνη και στο λιοπύρι όργωνε τα χωράφια της κρατικής επιχείρησης. Με τον Γιώργο ΛΕΖΟ από τη Λεσινίτσα και τον Παναγιώτη ΜΠΟΥΖΟΥΚΑ από το Βελιάχοβο, οι τρεις πυροστιά, αγανακτισμένοι, πήραν πάνω στους σβόλους, μια κοινή απόφαση: Να δραπετεύσουν απ’ τη χώρα αυτή, που σου στερούσε την ελευθερία. Είχαν συγκεκριμένο σχέδιο. Οι δύο να περνούσαν στην Ελλάδα, να οργανώνονταν και να γύριζαν ενισχυμένοι πίσω. Με στόχο: να ενώσουν με αγώνα τον τόπο με τον εθνικό κορμό, με την Πατρίδα τους. Ο Σπύρος, που θα έμενε στο Δέλβινο, για να παρακολουθήσει την κατάσταση, μετά τη δραπέτευσή τους, υποσχέθηκε να τους εξοπλίσει με κόκκινες ιταλικές χειροβομβίδες, απομεινάρια πολέμου, που τις έβρισκε στα καλύβια του χωριού του. Οι δύο: Γιώργος και Παναγιώτης, Χριστούγεννα του '57 βρέθηκαν στους Φιλιάτες. Ο ένας μετά τον ά...

ΠΡΟΒΟΛΗ

Αν ...  χορός, τραγούδι και στολή βάζαν ψηλά τον πήχη. Θα 'ταν τεράστια η προβολή,  του τόπου στον πλανήτη. Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ  27/09/2017