ΑΝ ΗΤΑΝ Η ΖΗΛΙΑ ΨΩΡΑ…

(Κοινωνικό θέμα)

Δεν θ’ αναφερθώ σε πρόσωπα, για να μην ανάψω καυγά και γίνουμε από δεκαοχτώ χωριά.

Θα χειριστώ θεωρητικά ένα συγκεκριμένο περιστατικό, που δείχνει έντονα την εξωφρενική, άρρωστη ζήλια μέσα στην μικρή μας κοινωνία:

Είναι αξιέπαινη η επιχειρηματική δραστηριότητα του Θ. Τσ. Απασχολεί ο εργατικότατος άνθρωπος αρκετό κόσμο με δουλειά.

Του δίνει ψωμί…  

Στο εργοτάξιο του δουλεύουν πολλά μηχανήματα: 

Σπαστήρες πέτρας, πλυντήρια και ταινίες μεταφοράς αδρανών υλικών, μπετονιέρες…

Τα νοικοκυριά της περιοχής προμηθεύονται διαρκώς από τη μάντρα του τσιμεντόλιθους, άμμο, χαλίκι, μπετό, ασβέστη…

Η περιουσία - η προκοπή του επιχειρηματία, είναι εκτεθημένη. 

Δεν κρύβεται με τίποτε!

Τη μαρτυράει η τεράστια επιχείρηση, η πολυκατοικία του διαμονής, τα πολυτελέστατα αυτοκίνητα, με τα οποία κυκλοφορεί αυτός κι η οικογένειά του…

Όλη αυτή η αξιοζήλευτη, επιχειρηματική δραστηριότητα, στους άλλους προκαλεί ζήλια. 

Άγονη στεναχώρια.

Εκφράζεται άκομψα ένας ζηλιάρης φίλος του:

- Γιατί να έχει τη δουλειά αυτή ο φίλος μου Θ. Τσ. κι όχι εγώ;! Δεν είναι από μένα ούτε ικανότερος ούτε και καλύτερος!

Αφού δεν μπορεί να υποφέρει το καλό των άλλων, ξεστομίζει όλο μίσος:

- Μα..., τόση περιουσία δεν γίνεται με τίμιο ιδρώτα, μόνο με βρομοδουλειές.

Παίρνει μολύβι και χαρτί ο φίλος και υπολογίζει το κέδρος - τα κόπια του φίλου του. Μεταφράζοντας τα πάντα σε χρήμα, του βγαίνουν πολλά.

Μόνο που δεν λέει:

- Τα 'χει κλεμμένα, όχι δουλεμένα...  

Αντί να σκεφτεί θετικά, ανταγωνιστικά, για το πώς να πετύχει κι αυτός, μέσα του οργιάζει η ζήλια, η κακία.

Την άρρωστη ζήλια, τίθεται καθήκον, να τη δαμάσεις… Να της βάλεις χαλινάρι. Να τη μετατρέψεις, αν μπορείς, σε πηγή ενέργειας για προσωπική προόδου.

Το παραπάνω περιστατικό, για τη ζήλια - το οδυνηρό αυτό περίπλοκο συναίσθημα - μου θύμισε το ρητό, που μου το είπε πρόσφατα τραγουδιστά, στο χωριό η μάνα μου:

«Αν ήταν η ζήλια ψώρα, θα γέμιζε όλος ο κόσμος…»

Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ

19/11/2014