Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Ο ΧΑΦΙΕΣ

Πρόσφατα, όταν απειλήθηκε η Δερβιτσάνη από τραμπούκους Αλβανούς, κι είχαν βγει οι κάτοικοι ν’ αντισταθούν, μεσάνυχτα στην πλατεία ύψωσε κάποιος τη φωνή του και είπε:

- Ν’ απομακρυνθούν από δω οι χαφιέδες!

Δεν είδα κανέναν ν’ αποχωρεί…Έμειναν κι αυτοί ανάμεσά μας. Όπως πάντα…  

… Οι καταδότες εξυπηρετούν όλα τα συστήματα.

Σήμερα δεν καταδίνουν την δυσαρέσκεια για το σύστημα, την τάση για λιποταξία από τη χώρα, που θεωρούνταν προδοσία…

Ελέγχουν την σκέψη, την έκφραση, που μπορεί να μετατραπεί σε «δυσάρεστη» πράξη. Σε απειλή για την κατάρρευση του σημερινού καθεστώτος.    

Χωρίς τα καρφιά, που σε καρφώνουν σαν το Χριστό, στην Αλβανία δεν θα μπορούσε με τίποτε η δικτατορία ν’ αντέξει σχεδόν μισό αιώνα.   

Δούλευε ύπουλα ο χαφιές. Ήταν φίλος, συμμαθητής, συγχωριανός, γείτονας, συνάδελφος, συγγενής.

Ακόμα κι αδελφός σου…

Τον είχες στο ίδιο μέτωπο εργασίας, στον ίδιο χώρο αναψυχής, στο ίδιο κελί στη φυλακή.

Οι μισοί παρακολουθούσαν τους άλλους μισούς.

Έσφιγγαν στη μέγγενη τον καταδιωκόμενο, το θιγμένο και τον λύγιζαν εύκολα.

Πολλοί πιέστηκαν βίαια κι υπηρέτησαν εξαναγκαστικά. Άλλοι το ζήτησαν από μόνοι τους…, εθελοντικά.

Τους άρεσε το κάρφωμα. Πάντα με ψευδώνυμο.  

Ορισμένους καταδότες τους ήξερε ο κόσμος, αφού τους έβλεπε να επικοινωνούν μέρα μεσημέρι με τον αστυνομικό της περιοχής.

Ο καθένας πρόσεχε τις λέξεις του, τις πράξεις του.

Από τους αόρατους, τ’ αναμμένα αθράκια κάτω απ’ τη στάχτη, ήταν δύσκολη η αυτοπροστασία...   

Ο κόσμος τους στιγμάτιζε τους χαφιέδες, αλλά δεν μπορούσε ν’ αντιδράσει, να τους απομονώσει…, λόγω φοβίας.

Στις μέρες μας τον πληροφοριοδότη τον έχεις παντού. Ακόμα και σε θέσεις - κλειδί...

Όπου δεν στο χωρεί ο νους… Σε κάθε τρύπα.

Τους πρώην σπιούνους, με πλούσια εμπειρία στο "επάγγελμα", αφθονία πληροφοριών, τους εκμεταλλεύεται και το σημερινό σύστημα…

Πιο περιζήτητοι είναι οι διπλοί και τριπλοί πράκτορες, που εξυπηρετούν άπταιστα.

Θα ήταν με πολύ ενδιαφέρον τ’ άνοιγμα του προσωπικού φακέλου. Ν' ανακαλύπταμε τ’ αόρατο πρόσωπο του πράκτορα.

Την απάνθρωπη, κατάμαυρη ψυχή της σπιουνιάς του…!!!

Απλά για να σβήσουμε την περιέργεια! Για τίποτε άλλο!


Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ

15/11/2014

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

«ΟΜΟΡΦΟΣ ΝΕΚΡΟΣ»

(Κοινωνικό θέμα) Φέρνω στο νου μου δύο συγκινητικές στιγμές, που σχετίζονται με το μοιραίο. Με το θάνατο. Τη μία την αποτύπωσα σε συζήτηση με τον οφθαλμίατρο, Χρηστάκη Τζούμπη. Λέει ο φίλος μου: «Δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά τον τάφο. Το παράχωμα. Το χώμα που ρίχνει πάνω στο νεκρό ο νεκροθάφτης. Απ’ αυτό πανικοβάλομε. Κι η μάνα μου δεν φοβόταν το θάνατο. Εσένα, αγόρι μου, πονώ, μου έλεγε πριν φύγει. Σε σκέφτομαι στεναχωρημένο με το δάκρυ στο μάτι, να κάθεσαι πάνω από το στολισμένο φέρετρό μου στη μέση του οντά και θλίβομαι». Ο Χρηστάκης καταλήγει:  «Ακόμα και στα τελευταία της, η καλή μου μάνα, είχε όμορφη ψυχή!»      Η δεύτερη στιγμή: Μου έχει συμβεί να ακούω, συνήθως γυναίκες, βγαίνοντας από παρηγοριά, από οικογένεια που έχασε αγαπημένο πρόσωπο, ανάμεσα στα διάφορα, να λένε: «Όμορφος νεκρός. Σαν να κοιμόταν. Σαν να ήταν ζωντανός. Έτοιμος να σου μιλήσει … !». Σε μέρα βαθιού πόνου, πένθους γίνεται η συζήτηση. ...

ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ

Το 1958, ο 18χρονος Σπύρος ΚΟΥΜΠΟΥΛΗΣ μπαίνει στη φυλακή. Μόλις είχε τελειώσει τη διετή τεχνική σχολή, κι εκείνη την περίοδο, ως βοηθός τραχτερίστα, μέσα στη σκόνη και στο λιοπύρι όργωνε τα χωράφια της κρατικής επιχείρησης. Με τον Γιώργο ΛΕΖΟ από τη Λεσινίτσα και τον Παναγιώτη ΜΠΟΥΖΟΥΚΑ από το Βελιάχοβο, οι τρεις πυροστιά, αγανακτισμένοι, πήραν πάνω στους σβόλους, μια κοινή απόφαση: Να δραπετεύσουν απ’ τη χώρα αυτή, που σου στερούσε την ελευθερία. Είχαν συγκεκριμένο σχέδιο. Οι δύο να περνούσαν στην Ελλάδα, να οργανώνονταν και να γύριζαν ενισχυμένοι πίσω. Με στόχο: να ενώσουν με αγώνα τον τόπο με τον εθνικό κορμό, με την Πατρίδα τους. Ο Σπύρος, που θα έμενε στο Δέλβινο, για να παρακολουθήσει την κατάσταση, μετά τη δραπέτευσή τους, υποσχέθηκε να τους εξοπλίσει με κόκκινες ιταλικές χειροβομβίδες, απομεινάρια πολέμου, που τις έβρισκε στα καλύβια του χωριού του. Οι δύο: Γιώργος και Παναγιώτης, Χριστούγεννα του '57 βρέθηκαν στους Φιλιάτες. Ο ένας μετά τον ά...

ΠΡΟΒΟΛΗ

Αν ...  χορός, τραγούδι και στολή βάζαν ψηλά τον πήχη. Θα 'ταν τεράστια η προβολή,  του τόπου στον πλανήτη. Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ  27/09/2017