Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΤΡΕΧΟΝΤΑΣ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΕΝΑΝ ΤΟΝΙΣΜΟ

(Ο Γολγοθάς, δυστυχώς, συνεχίζεται…)

Τρέξαμε χρόνια στη σειρά πίσω από την ιθαγένεια. Ώσπου ασπρίσαμε, κατακουραστήκαμε, αγχωθήκαμε…

Μόνο, που δεν τρελαθήκαμε, δεν γίναμε ρεζίλη.

Αντέξαμε κι αποδείχτηκε έμπρακτα ότι είμαστε σκληρό καρύδι… 

Πετύχαμε πρόσφατα την ελληνική ιθαγένεια και την κάναμε βούκινο. Επειδή δεν την είδαμε σαν προσωπική επιτυχία, αλλά σαν κοινή υπόθεση της μικρής μας κοινωνίας. 

Δεν σταμάτησε η ταλαιπωρία εδώ, για να 'παιρνε τέλος μια αδικία. Μια ανοησία ενός κράτους απάτης κι απάνθρωπης συμπεριφοράς. 

Ακολούθησε το τρέξιμο πίσω από έναν τονισμό… 

Στο σωστό επώνυμο «Μύτιλης», τουφεκίστηκε ο τονισμός του ύψιλον (υ) και κάθισε, σαν τρομαγμένο πουλί, πάνω στο γιώτα (ί).

Κι έγινε έτσι το μπέρδεμα, η παραλλαγή σε «Μυτίλης». 

Άκου εκεί!!! 

Η Υπατείας μας στέλνει στο Δήμο Αθηναίων, για να γίνει η διόρθωση κι ο Δήμος μας κατευθύνει στον Εισαγγελέα… 

Ως την τελευταία στιγμή, τρέμανε τα φυλλοκάρδια μας από το άγχος, μήπως η υπόθεση απαιτούσε Δικαστήριο. 
Χρόνο, χρήμα και τεράστια υπομονή - σιδερένια νεύρα.

Ευτυχώς αποφύγαμε έξοδα βασιλικά και τρεχαντήρι… 

Τι τραβάει ο κακομοίρης Βορειοηπειρώτης…, αφού είναι γραμμένος στα παλιά υποδήματα. 

Είναι χιλιάδες οι συμπατριώτες μου, που ταλαιπωρήθηκαν από ένα - δύο τρία άτοπα γράμματα στα επίσημα έγγραφά τους.

Βρήκαν το μπελά κυρίως από το τελικό σίγμα, που μαρτυρεί την ελληνική καταγωγή. 

Όμως, να σκοντάφτεις - όταν σου έχει αποδοθεί κιόλας η ελληνική ιθαγένεια - πάνω σ’ έναν τονισμό, δεν το χωρούσε ο νους μου. 

Λες να ησυχάσουμε τώρα;! Αφού πήραμε την ελληνική ταυτότητα, που σημαίνει ίσα δικαιώματα στην Πατρίδα μας;!

Δεν το πιστεύω!

Θα βρουν ξανά από πού να μας πιάσουν οι Ελλαδίτες…!

Ξέρουν αυτοί…Για να μας έχουν υπό…!


Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ

12/03/2014

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

«ΟΜΟΡΦΟΣ ΝΕΚΡΟΣ»

(Κοινωνικό θέμα) Φέρνω στο νου μου δύο συγκινητικές στιγμές, που σχετίζονται με το μοιραίο. Με το θάνατο. Τη μία την αποτύπωσα σε συζήτηση με τον οφθαλμίατρο, Χρηστάκη Τζούμπη. Λέει ο φίλος μου: «Δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά τον τάφο. Το παράχωμα. Το χώμα που ρίχνει πάνω στο νεκρό ο νεκροθάφτης. Απ’ αυτό πανικοβάλομε. Κι η μάνα μου δεν φοβόταν το θάνατο. Εσένα, αγόρι μου, πονώ, μου έλεγε πριν φύγει. Σε σκέφτομαι στεναχωρημένο με το δάκρυ στο μάτι, να κάθεσαι πάνω από το στολισμένο φέρετρό μου στη μέση του οντά και θλίβομαι». Ο Χρηστάκης καταλήγει:  «Ακόμα και στα τελευταία της, η καλή μου μάνα, είχε όμορφη ψυχή!»      Η δεύτερη στιγμή: Μου έχει συμβεί να ακούω, συνήθως γυναίκες, βγαίνοντας από παρηγοριά, από οικογένεια που έχασε αγαπημένο πρόσωπο, ανάμεσα στα διάφορα, να λένε: «Όμορφος νεκρός. Σαν να κοιμόταν. Σαν να ήταν ζωντανός. Έτοιμος να σου μιλήσει … !». Σε μέρα βαθιού πόνου, πένθους γίνεται η συζήτηση. ...

ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ

Το 1958, ο 18χρονος Σπύρος ΚΟΥΜΠΟΥΛΗΣ μπαίνει στη φυλακή. Μόλις είχε τελειώσει τη διετή τεχνική σχολή, κι εκείνη την περίοδο, ως βοηθός τραχτερίστα, μέσα στη σκόνη και στο λιοπύρι όργωνε τα χωράφια της κρατικής επιχείρησης. Με τον Γιώργο ΛΕΖΟ από τη Λεσινίτσα και τον Παναγιώτη ΜΠΟΥΖΟΥΚΑ από το Βελιάχοβο, οι τρεις πυροστιά, αγανακτισμένοι, πήραν πάνω στους σβόλους, μια κοινή απόφαση: Να δραπετεύσουν απ’ τη χώρα αυτή, που σου στερούσε την ελευθερία. Είχαν συγκεκριμένο σχέδιο. Οι δύο να περνούσαν στην Ελλάδα, να οργανώνονταν και να γύριζαν ενισχυμένοι πίσω. Με στόχο: να ενώσουν με αγώνα τον τόπο με τον εθνικό κορμό, με την Πατρίδα τους. Ο Σπύρος, που θα έμενε στο Δέλβινο, για να παρακολουθήσει την κατάσταση, μετά τη δραπέτευσή τους, υποσχέθηκε να τους εξοπλίσει με κόκκινες ιταλικές χειροβομβίδες, απομεινάρια πολέμου, που τις έβρισκε στα καλύβια του χωριού του. Οι δύο: Γιώργος και Παναγιώτης, Χριστούγεννα του '57 βρέθηκαν στους Φιλιάτες. Ο ένας μετά τον ά...

ΠΡΟΒΟΛΗ

Αν ...  χορός, τραγούδι και στολή βάζαν ψηλά τον πήχη. Θα 'ταν τεράστια η προβολή,  του τόπου στον πλανήτη. Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ  27/09/2017