Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Ο ΠΥΡΡΟΣ ΔΗΜΑΣ ΗΔΗ ΝΑ ΕΙΧΕ ΠΑΡΑΙΤΗΘΕΙ

(Σήμερα, ημέρα της Εθνικής Γιορτής, σκέφτομαι τους παρήλικές μας, που πολέμησαν πλάι με τ’ αδέλφια τους το ‘40, αλλά που σήμερα η κυβέρνηση Σαμαρά - Βανιζέλου τους χωρίζει αδίκως μεταξύ τους…)  

Κλείνουν τον βιολογικό κύκλο και φεύγουν σιγά  - σιγά από τη ζωή οι παρήλικες Βορειοηπειρώτες.

Οι καλοί μας γονείς.

Μ’ ένα παράπονο, μ ένα μεράκι στα χείλη. Που λέει:

"Γιατί - στα τελευταία μας - μας έμπηξες μαχαιριά Σαμαρά;!

Μας έκοψες το βοήθημα…;!"

Ο Πρωθυπουργός έκανε τη φοβερή, αδιανόητη, απάνθρωπη διάκριση. 

Χώρισε, διαφοροποίησε τους Έλληνες Βορειοηπειρώτες παρήλικες απ’ τους υπόλοιπους Έλληνες.

Έριξε όλο το βάρος της κρίσης στην καμπούρα του αδύναμου.

Μα η κρίση είναι κοινή!!! Και πρέπει ν’ αντιμετωπιστεί από κοινού!!!

Της Βορειοηπειρώτισσας, Έλλης Λούκα, που υπέφερε τα δεινά του σκληρού δικτατορικού συστήματος στην Αλβανία και διαμένει με τον ανάπηρο άνδρα της στην Κυψέλη, πριν από χρόνια της αφαιρέθηκε το βοήθημα.

Ενώ της Ελλαδίτισσας φίλης της, Μαρίας Γεωργιάδου μ’ όλα τα καλά του κόσμου - κινητά κι ακίνητα και χωρίς ποτέ να λερώσει τα χέρια σ’ εργασία, της παραχωρείται η πλήρης σύνταξη του ΟΓΑ.

Φοβερή η διάκριση. Δεν χωνεύεται εύκολα με τίποτε! Δεν στηρίζεται σε καμιά λογική…

… Κι ο Πύρρος Δήμας, επιμένει ακόμα στα έδρανα της Ελληνικής Βουλής. 

Σαν να συμφωνεί μ’ όλα αυτά!

Να δέχεται την προσβολή!

Μέσα στο Κοινοβούλιο έδειξε πυγμή προς τους Χρυσαυγήτες. Μα... και προς άλλους, υπάρχει λόγος, να δείξει πυγμή...!

Όπως δείχνουν τα πράγματα - ο πρώην πρωτοπόρος αθλητής, τώρα πολιτικός - την καρέκλα του βουλευτή, δεν τη δέχτηκε για θυσία, αλλά για εργασία. 

Για παχουλές αποδοχές…!

Αφού συνεχίζει να στηρίζει μια κυβέρνηση που αδικεί βάναυσα τους συμπατριώτες του.

Άλλος στη θέση του, προικισμένος μ’ εθνικά φρονήματα, με λεπτή ευαισθησία για τον ταλαίπωρο Βορειοηπειρώτη, ήδη θα είχε παραιτηθεί.


Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ

28/10/2014 

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΠΩΣ ΠΑΡΕΜΕΙΝΕ Η ΝΤΙΝΑ ΣΤΗΝ ΚΟΡΥΦΗ !

Ήταν το 1978. Μετά από πολυήμερες δοκιμές, νυχτο - ξημερώματα πάνω στο χορό, ο όμιλος γυναικών της Δρόπολης ενόψει του Φολκλορικού Φεστιβάλ τ’ Αργυροκάστρου, ήταν έτοιμος, ν’ ανέβει στη σκηνή. Ασφαλώς, με την αδιαμφισβήτητη επιτυχία. Με την τέλεια προετοιμασία του, τη δεξιοτεχνία του, θα ενθουσίαζε, στο αρχαίο κάστρο, τους θαυμαστές. Θα τους έκοβε για πολλοστή φορά, ξανά μόνο για λίγο την ανάσα. Ήταν η Ντίνα του Μήλου στην κορυφή. Η καλύτερη επιλογή - πρώτο μπόι, ευλύγιστο σώμα - με προσόντα καλλονής. Η λάμψη όλη πάνω της ... ! Αυτή καθόρισαν οι ειδικοί , αποκλειστικά, να σύρει το δροπολίτικο χορό. Ενώ, όλα ήταν έτοιμα και μετά από λίγες ώρες θα ξεκινούσε η εκδήλωση, ανώτατα κομματικά στελέχη έφεραν αντίρρηση. Παρενέβησαν στο φολκλόρ. Το ανέμισμα του μαντιλιού, δεν το εμπιστευόταν στην Ντίνα. Ως μέλος θιγμένης οικογένειας, δεν άρμοζε να είναι η Νίνα στην κορυφή. Να την έβγαζαν από το χορό; Ήταν πλέον αργά. Να την έβαζαν στο τέλος; Θα φαινόταν ξανά.  Σκέφτηκαν

«ΟΜΟΡΦΟΣ ΝΕΚΡΟΣ»

(Κοινωνικό θέμα) Φέρνω στο νου μου δύο συγκινητικές στιγμές, που σχετίζονται με το μοιραίο. Με το θάνατο. Τη μία την αποτύπωσα σε συζήτηση με τον οφθαλμίατρο, Χρηστάκη Τζούμπη. Λέει ο φίλος μου: «Δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά τον τάφο. Το παράχωμα. Το χώμα που ρίχνει πάνω στο νεκρό ο νεκροθάφτης. Απ’ αυτό πανικοβάλομε. Κι η μάνα μου δεν φοβόταν το θάνατο. Εσένα, αγόρι μου, πονώ, μου έλεγε πριν φύγει. Σε σκέφτομαι στεναχωρημένο με το δάκρυ στο μάτι, να κάθεσαι πάνω από το στολισμένο φέρετρό μου στη μέση του οντά και θλίβομαι». Ο Χρηστάκης καταλήγει:  «Ακόμα και στα τελευταία της, η καλή μου μάνα, είχε όμορφη ψυχή!»      Η δεύτερη στιγμή: Μου έχει συμβεί να ακούω, συνήθως γυναίκες, βγαίνοντας από παρηγοριά, από οικογένεια που έχασε αγαπημένο πρόσωπο, ανάμεσα στα διάφορα, να λένε: «Όμορφος νεκρός. Σαν να κοιμόταν. Σαν να ήταν ζωντανός. Έτοιμος να σου μιλήσει … !». Σε μέρα βαθιού πόνου, πένθους γίνεται η συζήτηση. Με τι να σχετίζεται τάχ

ΑΝΟΙΓΟΥΝ ΤΟΝ ΤΑΦΟ ΤΟΥΣ

(Κοινωνικό θέμα) Δεν μπορώ να καταλάβω την πράξη ορισμένων υπερηλίκων σε χωριά της Πάνω Δρόπολης, που καλούν μάστορα κι ετοιμάζει, στα «δυο μέτρα» τους στο νεκροταφείο, τον τάφο τους. Αποφασίζουν, κιόλας οι ίδιοι, να γίνει με γρανίτη ή με μάρμαρο... Για να έχει αντοχή και να μην λερώνεται... Εκτός από τον τάφο, από τις οικονομίες τους καλύπτουν-όταν έρχεται η ώρα-και τα έξοδα της κηδείας τους. Προσπαθώ να μπω στον κόσμο αυτών των ανθρώπων. Στην ψυχολογία τους, στο σκεπτικό τους, στο συναίσθημά τους κι αδυνατώ πραγματικά να συλλάβω την τόλμη τους, τη δύναμή τους. Φαίνεται, το γεγονός που τους αναγκάζει να κάνουν την πράξη αυτή, που τους οδηγεί να φτάσουν στο σημείο αυτό, είναι η ασθένεια της εποχής, που σε μεγάλο ποσοστό το παιδί παρατάει το γονιό. Κι όντας μόνος του, ο γέροντας, έχει χάσει την ελπίδα. Κι έχει αποκτήσει πλέον άλλη αντίληψη για τη ζωή του. Περιμένει χωρίς φόβο, χωρίς άγχος, ήρεμα, φυσιολογικά το θάνατό του. Ετοιμάζει και τον τάφο του.