Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

«ΞΥΣΟΥ ΜΕ ΤΟ ΝΥΧΙ ΣΟΥ!»

(Από το δημοσιευμένο βιβλίο «Εγκατάλειψη)

Κακά τα ψέματα!

Αν η Ελλάδα, δεν συμπαρασταθεί, δεν βάλει χέρι στην πληγή που αιμορραγεί, μα θα συνεχίσει να μας γυρίζει την πλάτη, σύντομα θα χάσουμε το παιχνίδι.

Θα εγκαταλειφθεί ο τόπος μας.

Δυστυχώς το Ελληνικό Κοινοβούλιο, δεν είπε τίποτε ακόμα. Δεν άνοιξε στόμα. Δεν σκέφτηκε για μας, όχι και να πράξει.

Δεν χάραξε καμιά πολιτική για την τύχη  του τόπου μας.

Βλέπει τους εναπομείναντες, σαν αναμμένο αθράκι σε ξένη ομπλή και, με τη σιωπή του, την απραξία του, επιθυμεί να το σβήσει.

Και τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης σιωπάν.

Δεν μας πλησιάζουν. Δεν αγγίζουν καθόλου το θέμα μας.

Όλα τα τηλεοπτικά κανάλια, καλημερίζουν τους Έλληνες σ’ όλο τον κόσμο. Λένε διάφορα. Για μας, που μας έχουν έξω από την πόρτα, σ’ εδαφική συνέχεια, δεν βγάζουν μιλιά.

Σαν να έχουν κάνει κρυφή συμφωνία μεταξύ τους…

Σαν να περιμένουν τον τελευταίο ασπασμό. Το άδειασμα του τόπου. Για να βγουν και να μεταδώσουν την είδηση, που πουλάει:

«Βόρειος Ήπειρος δεν υπάρχει!».

Βλέπουμε το κατρακύλισμα, αλλά συνάμα τρέφουμε μέσα μας και την ελπίδα ότι η Μάνα θα συμπαρασταθεί.

Θα φροντίσει!

Σαν να σου διαβάζει τη σκέψη, ο Γιώργος Λύτης, που έχει ολόκληρο «βαρύ πυροβολικό», χωματουργικά μηχανήματα, έξω από την πόρτα του σπιτιού του.

Σε πλησιάζει και σου λέει:

«Μ’ ανοιχτά μάτια μην κάνετε όνειρα! Την τύχη μας την ξέρουμε από παλιά. Από τότε που βγήκαμε από το τσόφλι μας.

Αν θέλεις να αντέξεις, να μείνεις στον τόπο σου, στο σπίτι σου, αγωνίσου! Σιγά - σιγά και με υπομονή! Μην κοιτάς στα χαμένα γύρω σου!

Αν σε τρώει η καμπούρα σου, μην περιμένεις να σου την ξύσει άλλος. Άπλωσε το χέρι σου και ξύσου με το νύχι σου!».

Ο ίδιος αυτό έκανε και συνεχίζει να κάνει διαρκώς. Ανοίγει από μόνος του μέτωπα εργασίας…

Εκτός των χωματουργικών μηχανημάτων, συνεταιρίστηκε μ’ άλλο άτομο και φύτεψαν από κοινού ροδιές στα χωράφια… 

Το ένα μετά τ' άλλο...

Διαρκώς ξύνεται ο δουλευταράς με το νύχι του…!


Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ
02/10/2014  



(Η φωτογραφία είναι από το προσωπικό μου αρχείο. Σήμερα βρήκαμε το Γιώργο στο σπίτι του. Εξοικονόμησε ελάχιστο χρόνο για να καλλωπίσει από μόνος του με σκαλιστή πέτρα την εξώπορτα… Παίρνει το μυαλό του στροφές, πιάνει το χέρι του! Κάνει τα πάντα!)

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

«ΟΜΟΡΦΟΣ ΝΕΚΡΟΣ»

(Κοινωνικό θέμα) Φέρνω στο νου μου δύο συγκινητικές στιγμές, που σχετίζονται με το μοιραίο. Με το θάνατο. Τη μία την αποτύπωσα σε συζήτηση με τον οφθαλμίατρο, Χρηστάκη Τζούμπη. Λέει ο φίλος μου: «Δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά τον τάφο. Το παράχωμα. Το χώμα που ρίχνει πάνω στο νεκρό ο νεκροθάφτης. Απ’ αυτό πανικοβάλομε. Κι η μάνα μου δεν φοβόταν το θάνατο. Εσένα, αγόρι μου, πονώ, μου έλεγε πριν φύγει. Σε σκέφτομαι στεναχωρημένο με το δάκρυ στο μάτι, να κάθεσαι πάνω από το στολισμένο φέρετρό μου στη μέση του οντά και θλίβομαι». Ο Χρηστάκης καταλήγει:  «Ακόμα και στα τελευταία της, η καλή μου μάνα, είχε όμορφη ψυχή!»      Η δεύτερη στιγμή: Μου έχει συμβεί να ακούω, συνήθως γυναίκες, βγαίνοντας από παρηγοριά, από οικογένεια που έχασε αγαπημένο πρόσωπο, ανάμεσα στα διάφορα, να λένε: «Όμορφος νεκρός. Σαν να κοιμόταν. Σαν να ήταν ζωντανός. Έτοιμος να σου μιλήσει … !». Σε μέρα βαθιού πόνου, πένθους γίνεται η συζήτηση. ...

ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ

Το 1958, ο 18χρονος Σπύρος ΚΟΥΜΠΟΥΛΗΣ μπαίνει στη φυλακή. Μόλις είχε τελειώσει τη διετή τεχνική σχολή, κι εκείνη την περίοδο, ως βοηθός τραχτερίστα, μέσα στη σκόνη και στο λιοπύρι όργωνε τα χωράφια της κρατικής επιχείρησης. Με τον Γιώργο ΛΕΖΟ από τη Λεσινίτσα και τον Παναγιώτη ΜΠΟΥΖΟΥΚΑ από το Βελιάχοβο, οι τρεις πυροστιά, αγανακτισμένοι, πήραν πάνω στους σβόλους, μια κοινή απόφαση: Να δραπετεύσουν απ’ τη χώρα αυτή, που σου στερούσε την ελευθερία. Είχαν συγκεκριμένο σχέδιο. Οι δύο να περνούσαν στην Ελλάδα, να οργανώνονταν και να γύριζαν ενισχυμένοι πίσω. Με στόχο: να ενώσουν με αγώνα τον τόπο με τον εθνικό κορμό, με την Πατρίδα τους. Ο Σπύρος, που θα έμενε στο Δέλβινο, για να παρακολουθήσει την κατάσταση, μετά τη δραπέτευσή τους, υποσχέθηκε να τους εξοπλίσει με κόκκινες ιταλικές χειροβομβίδες, απομεινάρια πολέμου, που τις έβρισκε στα καλύβια του χωριού του. Οι δύο: Γιώργος και Παναγιώτης, Χριστούγεννα του '57 βρέθηκαν στους Φιλιάτες. Ο ένας μετά τον ά...

ΠΡΟΒΟΛΗ

Αν ...  χορός, τραγούδι και στολή βάζαν ψηλά τον πήχη. Θα 'ταν τεράστια η προβολή,  του τόπου στον πλανήτη. Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ  27/09/2017