«ΤΙ ΣΟΥ ΚΑΝΩ ΚΑΙ ΜΕ ΒΡΙΖΕΙΣ / ΚΑΙ ΤΟ ΛΕΣ ΤΗΣ ΜΑΝΑΣ ΣΟΥ…»

(Μίνι συνέντευξη με την υπέροχη Μάνα μου).

Η γριά Μάνα μου περιπατάει στον αυλόγυρο του σπιτιού μας από το πρωί, σκουπίζει και σιγοτραγουδάει. 

Ξέρει πολλά τραγούδια.

Ένα αφήνει, άλλο πιάνει.

Τα περισσότερα τραγούδια είναι ερωτικά:

«Ως πότε αχ, ως πότε βαχ,

ως πότε Κασαβέτι,

ως πότε θα με τυραννάς,

για το δικό σου ντέρτι…»

…Ξεχνάει τη συνέχεια … και ρίχνει τη χαριτωμένη σπόνδα:

«Η δόλια, τα ‘χασα καντάρια…Πίκα, λέγω, που τραγουδάμε ως τα γεράματα. Να μας κόψει τις μέρες…, δεν θα μας τις κόψει καμιά φορά … ;!».

Και προχωράει προς το  μαγειρείο να φροντίσει το τηγάνι με τις κουφιστές τηγανίτες, που τις ετοιμάζει στη σιγμή …

- Συνέχεια τραγουδάς; - της λέω.

- Δεν τραγουδάει μόνο από καλό. Κι απ’ το κακό του τραγουδάει πολλές φορές ο άνθρωπος.

Σήμερα έμαθα κι αυτό... ότι ο άνθρωπος, δεν τραγουδάει μόνο από καλό.

Μου άνοιξε τον ορίζοντα, να της απευθύνω κι άλλα ερωτήματα:

- Γλυκιά μου Μάνα, τι είναι ο κόσμος, πώς τον κρίνεις:

- …Να σου πω, απ' όσα έχω καταλάβει εγώ. Ο κόσμος, γιε μου, είναι για να μην ρημάξει ο τόπος. Να κατοικηθεί η γη. Είναι κακός ο κόσμος. Δεν έχει αφαλό. Είναι ο πάτος του καζανιού.

Πώς να τον σεβαστείς, αφού αυτός δεν σέβεται τον εαυτό του…;!

 - Μα η παντρειά τι είναι; Μου εξηγείς;

- Ένα δεμένο σακί, που το λύνεις, βουτάς το χέρι βαθιά και παίρνεις …, ότι σου τύχει. - Ποτέ δεν ξέρεις τι παίρνεις - Στη ζωή, μετά, κρατάει δεμένο το ζευγάρι η υπομονή …

… Και απομακρύνεται η Μανούλα μου ... Πάει να περάσει μια σκούπα στο δωμάτιο της. Με το τραγούδι στο στόμα:

«Τι σου κάνω και με βρίζεις,

και το λες της μάνας σου,

το βασιλικό γυρεύω,

για την ομορφάδα σου…»

(Από "Το βιβλίο της Μάνας μου")

Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ

07/08/2014