ΚΑΝΕΝΑΣ ΚΑΝΤΡΙ…

(Αυτή είναι λεβεντιά…)

Μέσα στην γενική απογοήτευση, που επικρατεί χρόνια τώρα στον τόπο μας, ακούς σποραδικά και καμιά θετική  πρωτοβουλία.

Γίνεται - ευτυχώς - και καμιά ενθαρρυντική πράξη. 

Ο Σωτήρης ο Ράφτης, μόλις πήρε τη σύνταξη στην Αθήνα, επέστρεψε στον τόπο του κι έβαλε το Ζερβάτι στο ρεβάνι.

Ενοικίασε αρκετούς αγρούς και τους έσπειρε με στάρι και μηδική.

Κι ας ξέρει καλά - χωριάτης είναι - ότι η γεωργία είναι χωρίς σκεπή.

Είναι ρίσκο, είναι λαχείο.

Σπέρνεις κι ίσως να μην πάρεις ούτε το σπόρο.

Να αποτύχεις παταγωδώς…

Ο Σωτήρης το αποφάσισε και το έκανε.

 
…Τώρα παλεύει με τα σπαρτά, αλλά διατρέφει κι αγελαδικά για γάλα και κρέας. Επιχειρεί να χτυπήσει μ’ ένα σμπάρο δυο τρυγόνια…

Κατέβηκε να δουλέψει στο χωριό του για τον εαυτό του. Αλλά…, συνάμα να χαλάσει και τα σχέδια ορισμένων, που αλωνίζουν ανενόχλητοι στα χωράφια μας.

Ενοικίασε με περισσότερα λεφτά τη γη. Με στόχο, να παραγκωνίσει τον Καντρί.

Σου λέει περήφανα, χτενίζοντας με τ’ αργασμένα δάχτυλα το γκριζωπό μουστάκι του: «Στον τόπο μας,…, δεν υπάρχει λόγος να μας εκμεταλλεύεται τη γη ο κάθε Καντρί…»

 
Προσπαθούν με κάθε ύπουλο τρόπο - δικοί μας συμφεροντολόγοι και αλλοεθνείς - να πάρουν του κάθε Σωτήρη το φρούριο από μέσα.

(Σε κανέναν πόλεμο το φρούριο δεν πάρθηκε απ’ έξω).

Αλλά… ο Σωτήρης δίνει μάχη, αντιστέκεται λεβέντικα, παλικαρίσια…

Με απώτερο στόχο τη νίκη.

Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ

06/01/2014

(Η φωτογραφία είναι από το προσωπικό μου αρχείο)