Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Ο ΔΑΣΚΑΛΟΣ

(Στιγμιότυπο)

Τον συναντάς και τώρα, περίπου στα 80 του,

να διασχίζει ένα στενό σοκάκι, να σταματάει μπροστά σε μια εξώπορτα με σκαλιστή πέτρα, στον Κάτω Μαχαλά,

να την ανοίγει αθόρυβα και να μπαίνει μέσα.

Δίνει ειδικά μαθήματα σ’ έναν μαθητή.

Ο Γιάννης Ζιακός, φαντάζομαι είναι ο αντάξιος εκπρόσωπος όλων εκείνων των  εκπαιδευτικών μου - της παλιάς στρατιάς - που με πήραν από το χέρι και με συνόδεψαν στον όμορφο, ανηφορικό δρόμο της μάθησης.

Δάσκαλοι, οι οποίοι, βασικά, μου δίδαξαν με περίσσια υπομονή την υπομονή.

Το άλφα και το ωμέγα του αλφάβητου. Συνάμα κι όλης της ταραγμένης μου ζωής.

Σ’ όλους αυτούς, και τους ευχαριστώ, χρωστάω αυτό που είμαι.

Θυμάμαι ένα περιστατικό.

Σας το αφηγούμαι ατόφιο, ακριβώς όπως συνέβη:

…Εκείνο το απόγευμα, σύσσωμη όλη η τρίτη τάξη Δημοτικού, πετάξαμε τις τσάντες σε μια άκρη του γηπέδου και μπήκαμε ως το νύχτωμα στο πολύωρο παιχνίδι.

Η μέρα αν ήταν διπλή, εκεί θα παραμέναμε.

Θα φυτρώναμε στο γήπεδο…

Λιώμα από την κούραση - ορισμένοι, δεν το αμφισβητώ, το βράδυ πλάγιασαν στο κρεβάτι άπλυτοι και νηστικοί - την επόμενη τι μάθημα να κάναμε…(;!)

Αφού δεν έπιασε βιβλίο στο χέρι κανείς…

Σήκωσε με τη σειρά αρκετούς μαθητές ο δάσκαλος στο μάθημα, αλλά κανένας δεν του απάντησε.

Όταν βρήκε απροετοίμαστο ακόμα και τον αριστούχο μαθητή - που τον θεωρούσε τέλειο καθρέφτη του δάσκαλου, του εαυτού του, τότε του την έδωσε.

Ενώ πήρε όλη την ενοχή πάνω του, αφού δεν ήξερε τι ακριβώς είχε προηγηθεί, άρχισε να τραβάει δυνατά τα σγουρά, πυκνά μαλλιά του και να λέει φωναχτά:

«Τι ήταν αυτό που έπαθα! Δεν μου είχε ξανασυμβεί ποτέ άλλοτε στη ζωή μου…! Χθες να μην μπορέσω να σας παραδώσω καλά το μάθημα…!».

Μιλάμε για ευθύνη, για πάθος, για μεράκι, για ευαισθησία πρώην δάσκαλου…!

Για συνείδηση...

Συνείδηση από τη μια μεριά, ταχτικός έλεγχος, από την άλλη, ήταν το πακέτο που έσπρωχνε την παιδεία μπρος...

Σήμερα, σε καιρό δημοκρατίας, ούτε ατομική ευθύνη υπάρχει, ούτε τακτικός έλεγχος γίνεται.

Ελάχιστοι είναι οι παλιοί δάσκαλοι, που κρατούν ακόμα ζωντανή την παιδεία.

Αν βγουν στη σύνταξη κι αυτοί, τότε θα την πάρει εντελώς το ποτάμι.


Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ
20/08/2014

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΠΩΣ ΠΑΡΕΜΕΙΝΕ Η ΝΤΙΝΑ ΣΤΗΝ ΚΟΡΥΦΗ !

Ήταν το 1978. Μετά από πολυήμερες δοκιμές, νυχτο - ξημερώματα πάνω στο χορό, ο όμιλος γυναικών της Δρόπολης ενόψει του Φολκλορικού Φεστιβάλ τ’ Αργυροκάστρου, ήταν έτοιμος, ν’ ανέβει στη σκηνή. Ασφαλώς, με την αδιαμφισβήτητη επιτυχία. Με την τέλεια προετοιμασία του, τη δεξιοτεχνία του, θα ενθουσίαζε, στο αρχαίο κάστρο, τους θαυμαστές. Θα τους έκοβε για πολλοστή φορά, ξανά μόνο για λίγο την ανάσα. Ήταν η Ντίνα του Μήλου στην κορυφή. Η καλύτερη επιλογή - πρώτο μπόι, ευλύγιστο σώμα - με προσόντα καλλονής. Η λάμψη όλη πάνω της ... ! Αυτή καθόρισαν οι ειδικοί , αποκλειστικά, να σύρει το δροπολίτικο χορό. Ενώ, όλα ήταν έτοιμα και μετά από λίγες ώρες θα ξεκινούσε η εκδήλωση, ανώτατα κομματικά στελέχη έφεραν αντίρρηση. Παρενέβησαν στο φολκλόρ. Το ανέμισμα του μαντιλιού, δεν το εμπιστευόταν στην Ντίνα. Ως μέλος θιγμένης οικογένειας, δεν άρμοζε να είναι η Νίνα στην κορυφή. Να την έβγαζαν από το χορό; Ήταν πλέον αργά. Να την έβαζαν στο τέλος; Θα φαινόταν ξανά.  Σκέφτηκαν

«ΟΜΟΡΦΟΣ ΝΕΚΡΟΣ»

(Κοινωνικό θέμα) Φέρνω στο νου μου δύο συγκινητικές στιγμές, που σχετίζονται με το μοιραίο. Με το θάνατο. Τη μία την αποτύπωσα σε συζήτηση με τον οφθαλμίατρο, Χρηστάκη Τζούμπη. Λέει ο φίλος μου: «Δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά τον τάφο. Το παράχωμα. Το χώμα που ρίχνει πάνω στο νεκρό ο νεκροθάφτης. Απ’ αυτό πανικοβάλομε. Κι η μάνα μου δεν φοβόταν το θάνατο. Εσένα, αγόρι μου, πονώ, μου έλεγε πριν φύγει. Σε σκέφτομαι στεναχωρημένο με το δάκρυ στο μάτι, να κάθεσαι πάνω από το στολισμένο φέρετρό μου στη μέση του οντά και θλίβομαι». Ο Χρηστάκης καταλήγει:  «Ακόμα και στα τελευταία της, η καλή μου μάνα, είχε όμορφη ψυχή!»      Η δεύτερη στιγμή: Μου έχει συμβεί να ακούω, συνήθως γυναίκες, βγαίνοντας από παρηγοριά, από οικογένεια που έχασε αγαπημένο πρόσωπο, ανάμεσα στα διάφορα, να λένε: «Όμορφος νεκρός. Σαν να κοιμόταν. Σαν να ήταν ζωντανός. Έτοιμος να σου μιλήσει … !». Σε μέρα βαθιού πόνου, πένθους γίνεται η συζήτηση. Με τι να σχετίζεται τάχ

ΑΝΟΙΓΟΥΝ ΤΟΝ ΤΑΦΟ ΤΟΥΣ

(Κοινωνικό θέμα) Δεν μπορώ να καταλάβω την πράξη ορισμένων υπερηλίκων σε χωριά της Πάνω Δρόπολης, που καλούν μάστορα κι ετοιμάζει, στα «δυο μέτρα» τους στο νεκροταφείο, τον τάφο τους. Αποφασίζουν, κιόλας οι ίδιοι, να γίνει με γρανίτη ή με μάρμαρο... Για να έχει αντοχή και να μην λερώνεται... Εκτός από τον τάφο, από τις οικονομίες τους καλύπτουν-όταν έρχεται η ώρα-και τα έξοδα της κηδείας τους. Προσπαθώ να μπω στον κόσμο αυτών των ανθρώπων. Στην ψυχολογία τους, στο σκεπτικό τους, στο συναίσθημά τους κι αδυνατώ πραγματικά να συλλάβω την τόλμη τους, τη δύναμή τους. Φαίνεται, το γεγονός που τους αναγκάζει να κάνουν την πράξη αυτή, που τους οδηγεί να φτάσουν στο σημείο αυτό, είναι η ασθένεια της εποχής, που σε μεγάλο ποσοστό το παιδί παρατάει το γονιό. Κι όντας μόνος του, ο γέροντας, έχει χάσει την ελπίδα. Κι έχει αποκτήσει πλέον άλλη αντίληψη για τη ζωή του. Περιμένει χωρίς φόβο, χωρίς άγχος, ήρεμα, φυσιολογικά το θάνατό του. Ετοιμάζει και τον τάφο του.