Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΑΠΕΝΑΝΤΙ

(Ρίχνω μια ιδέα)

Ένα κόμμα ιδρύεται από πρόσωπα που έχουν συγκεκριμένο στόχο και καλή διάθεση. Όμως, στην πορεία, καπιστρώνεται.

Το καπηλεύονται ορισμένοι, που παλεύουν να πετύχουν προσωπικά.  

Όλα περιστρέφονται γύρω από τα προσωπικά συμφέροντα και χρεώνονται στην δόλια Πατρίδα,
              στη Σημαία,
                                    στο Έθνος…

Καταφέρνουν, με πρόσχημα τ’ αριστερό και δεξιό «ιδεολογικό» πιστεύω, τη διάσπασή του κοσμάκη.

Χωρίζουν σκοπίμως τον κόσμο, που έχει σχεδόν ίδια βασικά ιδανικά, σε αντίπαλα στρατόπεδα.

Με πρώτιστο σκοπό: την αλληλοεξόντωση. 

Οι πατριδοκάπηλοι βουτάν την Πατρίδα από το λαιμό, τη βάζουν μπροστά, σαν ασπίδα, παίρνουν στα χέρια την Εθνική σημαία  και την ανεμίζουν δυνατά.

Για να πείσουν ότι  αγωνίζονται για τα «εθνικά ιδεώδη».

Για όλους μας.

Αποδείχτηκε - χειροπιαστά - ότι, κόμμα που κυβερνά, κάνει το αντίθετο.

Προσφέρει ότι επιθυμούν μόνο στους «πρωταγωνιστές» του, στο ταράφι τους.

Τη μεγάλη στρατιά, την τρέφει μόνο ελπίδα.

Στην Ελλάδα τα κόμματα εξουσίας - ΠΑΣΟΚ και ΝΔ - έκαναν εθνικό έγκλημα. Οικοδόμησαν, από κοινού, τον ουρανοξύστη του ελληνικού χρέους.

Τα δύο μαζί - να μην είμαστε παιδιά της λησμονιάς, να μην ξεχνάμε εύκολα - είναι και οι νεκροθάφτες μας.

Ελιά, όλο πίκρα και χωρίς κουκούτσι, Ποτάμι, που να μας πάρει, Γέφυρα - πασαρέλα που ταρακουνιέται… Καμένος, Καμίνης, που καίνε πατώκορφα την Πατρίδα τους, Πικραμένος, Βαρεμένος, Σαμαράς, Πεταλωτής…,  ξετσίπωτος Τσίπρας, κόκκινα κομμούνια του παρελθόντος  και του μέλλοντος…

Τίποτε δεν μας εκπροσωπεί πολιτικά σ’ ετούτον τόπο σαν Βορειοηπειρώτες.

Καλύτερα να μείνουμε μόνοι μας. Να καθίσουμε απέναντί τους. Να αγωνιστούμε, να διεκδικήσουμε, να ελπίσουμε…

Να σωθούμε.

Μαζί τους, μέσα τους, θα αφομοιωθούμε.

Θα χαθούμε.

Είναι το μόνο σίγουρο.



Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ

06/08/2014













  



Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΠΩΣ ΠΑΡΕΜΕΙΝΕ Η ΝΤΙΝΑ ΣΤΗΝ ΚΟΡΥΦΗ !

Ήταν το 1978. Μετά από πολυήμερες δοκιμές, νυχτο - ξημερώματα πάνω στο χορό, ο όμιλος γυναικών της Δρόπολης ενόψει του Φολκλορικού Φεστιβάλ τ’ Αργυροκάστρου, ήταν έτοιμος, ν’ ανέβει στη σκηνή. Ασφαλώς, με την αδιαμφισβήτητη επιτυχία. Με την τέλεια προετοιμασία του, τη δεξιοτεχνία του, θα ενθουσίαζε, στο αρχαίο κάστρο, τους θαυμαστές. Θα τους έκοβε για πολλοστή φορά, ξανά μόνο για λίγο την ανάσα. Ήταν η Ντίνα του Μήλου στην κορυφή. Η καλύτερη επιλογή - πρώτο μπόι, ευλύγιστο σώμα - με προσόντα καλλονής. Η λάμψη όλη πάνω της ... ! Αυτή καθόρισαν οι ειδικοί , αποκλειστικά, να σύρει το δροπολίτικο χορό. Ενώ, όλα ήταν έτοιμα και μετά από λίγες ώρες θα ξεκινούσε η εκδήλωση, ανώτατα κομματικά στελέχη έφεραν αντίρρηση. Παρενέβησαν στο φολκλόρ. Το ανέμισμα του μαντιλιού, δεν το εμπιστευόταν στην Ντίνα. Ως μέλος θιγμένης οικογένειας, δεν άρμοζε να είναι η Νίνα στην κορυφή. Να την έβγαζαν από το χορό; Ήταν πλέον αργά. Να την έβαζαν στο τέλος; Θα φαινόταν ξανά.  Σκέφτηκαν

«ΟΜΟΡΦΟΣ ΝΕΚΡΟΣ»

(Κοινωνικό θέμα) Φέρνω στο νου μου δύο συγκινητικές στιγμές, που σχετίζονται με το μοιραίο. Με το θάνατο. Τη μία την αποτύπωσα σε συζήτηση με τον οφθαλμίατρο, Χρηστάκη Τζούμπη. Λέει ο φίλος μου: «Δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά τον τάφο. Το παράχωμα. Το χώμα που ρίχνει πάνω στο νεκρό ο νεκροθάφτης. Απ’ αυτό πανικοβάλομε. Κι η μάνα μου δεν φοβόταν το θάνατο. Εσένα, αγόρι μου, πονώ, μου έλεγε πριν φύγει. Σε σκέφτομαι στεναχωρημένο με το δάκρυ στο μάτι, να κάθεσαι πάνω από το στολισμένο φέρετρό μου στη μέση του οντά και θλίβομαι». Ο Χρηστάκης καταλήγει:  «Ακόμα και στα τελευταία της, η καλή μου μάνα, είχε όμορφη ψυχή!»      Η δεύτερη στιγμή: Μου έχει συμβεί να ακούω, συνήθως γυναίκες, βγαίνοντας από παρηγοριά, από οικογένεια που έχασε αγαπημένο πρόσωπο, ανάμεσα στα διάφορα, να λένε: «Όμορφος νεκρός. Σαν να κοιμόταν. Σαν να ήταν ζωντανός. Έτοιμος να σου μιλήσει … !». Σε μέρα βαθιού πόνου, πένθους γίνεται η συζήτηση. Με τι να σχετίζεται τάχ

ΑΝΟΙΓΟΥΝ ΤΟΝ ΤΑΦΟ ΤΟΥΣ

(Κοινωνικό θέμα) Δεν μπορώ να καταλάβω την πράξη ορισμένων υπερηλίκων σε χωριά της Πάνω Δρόπολης, που καλούν μάστορα κι ετοιμάζει, στα «δυο μέτρα» τους στο νεκροταφείο, τον τάφο τους. Αποφασίζουν, κιόλας οι ίδιοι, να γίνει με γρανίτη ή με μάρμαρο... Για να έχει αντοχή και να μην λερώνεται... Εκτός από τον τάφο, από τις οικονομίες τους καλύπτουν-όταν έρχεται η ώρα-και τα έξοδα της κηδείας τους. Προσπαθώ να μπω στον κόσμο αυτών των ανθρώπων. Στην ψυχολογία τους, στο σκεπτικό τους, στο συναίσθημά τους κι αδυνατώ πραγματικά να συλλάβω την τόλμη τους, τη δύναμή τους. Φαίνεται, το γεγονός που τους αναγκάζει να κάνουν την πράξη αυτή, που τους οδηγεί να φτάσουν στο σημείο αυτό, είναι η ασθένεια της εποχής, που σε μεγάλο ποσοστό το παιδί παρατάει το γονιό. Κι όντας μόνος του, ο γέροντας, έχει χάσει την ελπίδα. Κι έχει αποκτήσει πλέον άλλη αντίληψη για τη ζωή του. Περιμένει χωρίς φόβο, χωρίς άγχος, ήρεμα, φυσιολογικά το θάνατό του. Ετοιμάζει και τον τάφο του.