Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΑΥΤΑ ΤΑ «ΕΡΓΑ» ΜΑΣ ΜΑΡΑΝΑΝ…!

Άλλοι «μαστόροι» μπαίνουν, άλλοι βγαίνουν στη Δερβιτσιάνη. Τις μέρες, τουλάχιστον, που είμαι εγώ εδώ.

Επισκευάζουν τηλεοράσεις, ψυγεία, πλυντήρια του κακόμοιρου κόσμου…

Πολλοί συγχωριανοί φορτώνουν σε αυτοκίνητο τις ηλεκτρικές συσκευές, που καίγονται συνέχεια από τη χαμηλή τάση ρεύματος και τις μεταφέρουν στην πόλη…

Το ηλεκτρικό 2 - 3 - 5 φορές την ημέρα φεύγει…και περιμένεις, περιμένεις… να ‘ρθει…

Χάλι μεγάλο. Αγιάτρευτη πληγή.

Τραβάει αυτή η κατάσταση 24 χρόνια τώρα. Κι ένοχος είναι ο κανείς.

Το κεφαλοχώρι, δεν έχει ούτε πόσιμο νερό.

Διψάει το 2014… το ίδιο σαν τον παλιό καιρό…

Πηγαίνει με τα πλαστικά μπουκάλια ο κόσμος να πάρει νερό σε άλλα χωριά, σε άλλες πηγές…

...Κι έφτιαξε το επαρχείο στο χωριό, τεράστια εξέδρα για χορό και για προβολή των «αξιόλογων» προσώπων, για τη μεγάλη Αυγουστιάτικη γιορτή…

Έχουμε προέδρους χωριών, έπαρχους, βουλευτές… Όλοι κάθονται και αγναντεύουν… 

Είναι απλοί θεατές της άθλιας κατάστασης.

Πιάνουν θέσεις, μόνο για τις απολαβές… Καθόλου για δουλειά… 

Για έρμη ευθύνη.

Να είναι καλά τα σιντριβάνια, οι πεζοπορίες, τα γήπεδα, οι εξέδρες, οι χοροί και δεν ξέρω τι άλλο μπορεί να σου πιάσει το μάτι τώρα τον Αύγουστο στον τόπο μας.

Καημένε κόσμε, που δεν αντιλαμβάνεσαι τι κακό σε βρίσκει κάθε τόσο με τα ανεύθυνα άτομα, τα ρεμάλια που βγάζεις στην κορυφή…!

Αυτά τα «έργα» μας μάραναν…!


Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ

14/08/2014

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

«ΟΜΟΡΦΟΣ ΝΕΚΡΟΣ»

(Κοινωνικό θέμα) Φέρνω στο νου μου δύο συγκινητικές στιγμές, που σχετίζονται με το μοιραίο. Με το θάνατο. Τη μία την αποτύπωσα σε συζήτηση με τον οφθαλμίατρο, Χρηστάκη Τζούμπη. Λέει ο φίλος μου: «Δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά τον τάφο. Το παράχωμα. Το χώμα που ρίχνει πάνω στο νεκρό ο νεκροθάφτης. Απ’ αυτό πανικοβάλομε. Κι η μάνα μου δεν φοβόταν το θάνατο. Εσένα, αγόρι μου, πονώ, μου έλεγε πριν φύγει. Σε σκέφτομαι στεναχωρημένο με το δάκρυ στο μάτι, να κάθεσαι πάνω από το στολισμένο φέρετρό μου στη μέση του οντά και θλίβομαι». Ο Χρηστάκης καταλήγει:  «Ακόμα και στα τελευταία της, η καλή μου μάνα, είχε όμορφη ψυχή!»      Η δεύτερη στιγμή: Μου έχει συμβεί να ακούω, συνήθως γυναίκες, βγαίνοντας από παρηγοριά, από οικογένεια που έχασε αγαπημένο πρόσωπο, ανάμεσα στα διάφορα, να λένε: «Όμορφος νεκρός. Σαν να κοιμόταν. Σαν να ήταν ζωντανός. Έτοιμος να σου μιλήσει … !». Σε μέρα βαθιού πόνου, πένθους γίνεται η συζήτηση. ...

ΠΡΟΒΟΛΗ

Αν ...  χορός, τραγούδι και στολή βάζαν ψηλά τον πήχη. Θα 'ταν τεράστια η προβολή,  του τόπου στον πλανήτη. Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ  27/09/2017

ΓΡΑΜΜΕΝΟ ΜΕ ΠΟΝΟ ΨΥΧΗΣ

Είναι έργο ζωής το βιβλίο «Ο ΤΟΠΟΣ ΜΑΣ, Η ΛΑΤΡΕΙΑ ΜΑΣ», του Βασίλη ΛΑΧΑΝΑ. Βαρύ σε περιεχόμενο, αλλά και σε όγκο. Βαραίνουν στο χέρι σου, ακόμα κι ως χάρτινο υλικό, οι 321 σελίδες. (Προσθέτεις εδώ και τις 259 ασπρόμαυρες και έγχρωμες φωτογραφίες που συμπεριλαμβάνονται στο έργο και του ανεβάζουν περισσότερο την αξία). Είναι άφθονα, αλλά και σωστά τεκμηριωμένα όλα τα στοιχεία. Στο σφιχτοδεμένο βιβλίο νομίζεις ότι αν ακουμπήσεις ανάλαφρα πάνω στο σώμα του μύτη μαχαιριού, θα δεις να  « ρέει »  αδιάκοπα άφθονο ποιοτικό απόσταγμα. Για το μικρό Βοδίνο, ο Βασίλης, το τέκνο του, μίλησε μέσω τού γραπτού του λόγου, με πόνο ψυχής. Η σωστή συντακτική και ορθογραφική επιμέλεια των Αλκιβιάδη Σ. ΓΚΑΖΙΚΑ και Μάρθας ΤΣΙΟΥΡΗ - ΘΑΝΑΣΗ, προσέθεσαν ομορφιά στις πολύτιμες σελίδες τού βιβλίου. Όταν τελείωσα τη σύνταξη όλου του υλικού, κατέληξα ενθουσιασμένος στο εύλογο συμπέρασμα: ότι από μικρή βατιά, βγήκε μεγάλος λαγός. Σε κάθε σειρά συναντάς την τεράστια υπομονή τ...