Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΑΡΜΕΝΙΖΟΥΜΕ ΣΤΡΑΒΑ

Κάπου το 2008 έγραψα το κείμενο «Αρμενίζουμε στραβά». Συγκεκριμένη μέρα και μήνα δεν θυμάμαι. Εκδόθηκε στη στήλη «Τρικλοποδιές», που τη φιλοξενούσε τότε η εφημερίδα «Ελληνισμός». 

Η κεντρώα πολιτική τοποθετεί συνέχεια το ΚΕΑΔ σε πρωταγωνιστικό ρόλο. Να ελέγχει. Να ρυθμίζει. Να μετέχει στη μοιρασιά της πίτας.

Πετυχαίνει συνέχεια τουλάχιστον μια καρέκλα Υπουργού το κόμμα «μας».
Με λίγο «νάζι» ή «κούνημα ουράς» μπορεί να πετύχει και δεύτερη.

Η υπουργική καρέκλα, ανάμεσά μας, δημιουργεί διαρκώς εντάσεις, προκαλεί καυγά. Για ένα φεγγάρι μόνο. Μετά πέφτουν τα αίματα.

Τα αφήνουμε όλα στο «χέρι του καιρού», να κάνει τα δικά του!!!

Περισσότερο θόρυβο, συνεχόμενη σύγχυση, προκαλεί η ανάθεση διπλωματικού αξιώματος σε Βορειοηπειρώτες στην αλβανική πρεσβεία στην Αθήνα.

Προσοχή! Μην μπερδέψουμε τα πράγματα. Εδώ δεν τίθεται θέμα προσώπων. Είτε Διπλωματικών αξιωμάτων. - Θυμηθείτε είχαμε ένα φεγγάρι Γραμματέα της Αλβανικής Πρεσβείας και Μορφωτικό Ακόλουθο -.

Απλά γίνεται λόγος για λανθασμένη πολιτική θέση. Για λανθασμένη πολιτική αρχή ενός κόμματος κουτάλας.

Λογικό είναι. Γιατί όχι. Έλληνας Βορειοηπειρώτης να εκπροσωπεί με διπλωματικό αξίωμα την Αλβανία σε οποιαδήποτε άλλη χώρα.

Όμως, να εκπροσωπεί την Αλβανία στην Ελλάδα, την Πατρίδα του, το θεωρούμε αδιανόητο, απαράδεκτο. Μέχρι και καταδικάσιμο.

Αναρωτηθείτε τι θα σύμβαινε αν στη σερβική πρεσβεία στα Τίρανα θα υπηρετούσε Κοσσοβάρος.  
 
Για το παραπάνω ζήτημα λέει την άποψή του ελεύθερα προικισμένος διανοούμενός μας. Ο Αντώνης Βασίλης. Κάτοχος δύο ευρωπαϊκών πτυχίων:

«Εγώ, ως Έλληνας Βορειοηπειρώτης, δεν θα δεχόμουν με τίποτε θέση διπλωματικού εκπροσώπου της Αλβανίας στην Ελλάδα».

Η συνέχεια της μεστωμένης σκέψης του σπουδαίου φίλου μου: «Πρώτα δεν θα ένοιωθα καλά κι έπειτα δεν θα ήθελα να δώσω δικαίωμα στον απλό πολίτη να παρεξηγήσει, να παρερμηνεύσει το ρόλο μου. Να τον δει με καχυποψία. 

Σε άλλη χώρα θα πήγαινα τρεχάτος. Δεν θα άφηνα πέτρα απανωτή, για να πετύχω τη θέση».

Ορθή η παρέμβαση. Συμφωνώ απολύτως με τη διαφωνία του διανοούμενου.

Βλέπουμε ότι αρμενίζουμε στραβά. Πρέπει να αλλάξουμε πορεία.


Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

«ΟΜΟΡΦΟΣ ΝΕΚΡΟΣ»

(Κοινωνικό θέμα) Φέρνω στο νου μου δύο συγκινητικές στιγμές, που σχετίζονται με το μοιραίο. Με το θάνατο. Τη μία την αποτύπωσα σε συζήτηση με τον οφθαλμίατρο, Χρηστάκη Τζούμπη. Λέει ο φίλος μου: «Δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά τον τάφο. Το παράχωμα. Το χώμα που ρίχνει πάνω στο νεκρό ο νεκροθάφτης. Απ’ αυτό πανικοβάλομε. Κι η μάνα μου δεν φοβόταν το θάνατο. Εσένα, αγόρι μου, πονώ, μου έλεγε πριν φύγει. Σε σκέφτομαι στεναχωρημένο με το δάκρυ στο μάτι, να κάθεσαι πάνω από το στολισμένο φέρετρό μου στη μέση του οντά και θλίβομαι». Ο Χρηστάκης καταλήγει:  «Ακόμα και στα τελευταία της, η καλή μου μάνα, είχε όμορφη ψυχή!»      Η δεύτερη στιγμή: Μου έχει συμβεί να ακούω, συνήθως γυναίκες, βγαίνοντας από παρηγοριά, από οικογένεια που έχασε αγαπημένο πρόσωπο, ανάμεσα στα διάφορα, να λένε: «Όμορφος νεκρός. Σαν να κοιμόταν. Σαν να ήταν ζωντανός. Έτοιμος να σου μιλήσει … !». Σε μέρα βαθιού πόνου, πένθους γίνεται η συζήτηση. ...

ΠΡΟΒΟΛΗ

Αν ...  χορός, τραγούδι και στολή βάζαν ψηλά τον πήχη. Θα 'ταν τεράστια η προβολή,  του τόπου στον πλανήτη. Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ  27/09/2017

ΓΡΑΜΜΕΝΟ ΜΕ ΠΟΝΟ ΨΥΧΗΣ

Είναι έργο ζωής το βιβλίο «Ο ΤΟΠΟΣ ΜΑΣ, Η ΛΑΤΡΕΙΑ ΜΑΣ», του Βασίλη ΛΑΧΑΝΑ. Βαρύ σε περιεχόμενο, αλλά και σε όγκο. Βαραίνουν στο χέρι σου, ακόμα κι ως χάρτινο υλικό, οι 321 σελίδες. (Προσθέτεις εδώ και τις 259 ασπρόμαυρες και έγχρωμες φωτογραφίες που συμπεριλαμβάνονται στο έργο και του ανεβάζουν περισσότερο την αξία). Είναι άφθονα, αλλά και σωστά τεκμηριωμένα όλα τα στοιχεία. Στο σφιχτοδεμένο βιβλίο νομίζεις ότι αν ακουμπήσεις ανάλαφρα πάνω στο σώμα του μύτη μαχαιριού, θα δεις να  « ρέει »  αδιάκοπα άφθονο ποιοτικό απόσταγμα. Για το μικρό Βοδίνο, ο Βασίλης, το τέκνο του, μίλησε μέσω τού γραπτού του λόγου, με πόνο ψυχής. Η σωστή συντακτική και ορθογραφική επιμέλεια των Αλκιβιάδη Σ. ΓΚΑΖΙΚΑ και Μάρθας ΤΣΙΟΥΡΗ - ΘΑΝΑΣΗ, προσέθεσαν ομορφιά στις πολύτιμες σελίδες τού βιβλίου. Όταν τελείωσα τη σύνταξη όλου του υλικού, κατέληξα ενθουσιασμένος στο εύλογο συμπέρασμα: ότι από μικρή βατιά, βγήκε μεγάλος λαγός. Σε κάθε σειρά συναντάς την τεράστια υπομονή τ...