Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΑΡΜΕΝΙΖΟΥΜΕ ΣΤΡΑΒΑ

Κάπου το 2008 έγραψα το κείμενο «Αρμενίζουμε στραβά». Συγκεκριμένη μέρα και μήνα δεν θυμάμαι. Εκδόθηκε στη στήλη «Τρικλοποδιές», που τη φιλοξενούσε τότε η εφημερίδα «Ελληνισμός». 

Η κεντρώα πολιτική τοποθετεί συνέχεια το ΚΕΑΔ σε πρωταγωνιστικό ρόλο. Να ελέγχει. Να ρυθμίζει. Να μετέχει στη μοιρασιά της πίτας.

Πετυχαίνει συνέχεια τουλάχιστον μια καρέκλα Υπουργού το κόμμα «μας».
Με λίγο «νάζι» ή «κούνημα ουράς» μπορεί να πετύχει και δεύτερη.

Η υπουργική καρέκλα, ανάμεσά μας, δημιουργεί διαρκώς εντάσεις, προκαλεί καυγά. Για ένα φεγγάρι μόνο. Μετά πέφτουν τα αίματα.

Τα αφήνουμε όλα στο «χέρι του καιρού», να κάνει τα δικά του!!!

Περισσότερο θόρυβο, συνεχόμενη σύγχυση, προκαλεί η ανάθεση διπλωματικού αξιώματος σε Βορειοηπειρώτες στην αλβανική πρεσβεία στην Αθήνα.

Προσοχή! Μην μπερδέψουμε τα πράγματα. Εδώ δεν τίθεται θέμα προσώπων. Είτε Διπλωματικών αξιωμάτων. - Θυμηθείτε είχαμε ένα φεγγάρι Γραμματέα της Αλβανικής Πρεσβείας και Μορφωτικό Ακόλουθο -.

Απλά γίνεται λόγος για λανθασμένη πολιτική θέση. Για λανθασμένη πολιτική αρχή ενός κόμματος κουτάλας.

Λογικό είναι. Γιατί όχι. Έλληνας Βορειοηπειρώτης να εκπροσωπεί με διπλωματικό αξίωμα την Αλβανία σε οποιαδήποτε άλλη χώρα.

Όμως, να εκπροσωπεί την Αλβανία στην Ελλάδα, την Πατρίδα του, το θεωρούμε αδιανόητο, απαράδεκτο. Μέχρι και καταδικάσιμο.

Αναρωτηθείτε τι θα σύμβαινε αν στη σερβική πρεσβεία στα Τίρανα θα υπηρετούσε Κοσσοβάρος.  
 
Για το παραπάνω ζήτημα λέει την άποψή του ελεύθερα προικισμένος διανοούμενός μας. Ο Αντώνης Βασίλης. Κάτοχος δύο ευρωπαϊκών πτυχίων:

«Εγώ, ως Έλληνας Βορειοηπειρώτης, δεν θα δεχόμουν με τίποτε θέση διπλωματικού εκπροσώπου της Αλβανίας στην Ελλάδα».

Η συνέχεια της μεστωμένης σκέψης του σπουδαίου φίλου μου: «Πρώτα δεν θα ένοιωθα καλά κι έπειτα δεν θα ήθελα να δώσω δικαίωμα στον απλό πολίτη να παρεξηγήσει, να παρερμηνεύσει το ρόλο μου. Να τον δει με καχυποψία. 

Σε άλλη χώρα θα πήγαινα τρεχάτος. Δεν θα άφηνα πέτρα απανωτή, για να πετύχω τη θέση».

Ορθή η παρέμβαση. Συμφωνώ απολύτως με τη διαφωνία του διανοούμενου.

Βλέπουμε ότι αρμενίζουμε στραβά. Πρέπει να αλλάξουμε πορεία.


Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ

Σχόλια

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΠΩΣ ΠΑΡΕΜΕΙΝΕ Η ΝΤΙΝΑ ΣΤΗΝ ΚΟΡΥΦΗ !

Ήταν το 1978. Μετά από πολυήμερες δοκιμές, νυχτο - ξημερώματα πάνω στο χορό, ο όμιλος γυναικών της Δρόπολης ενόψει του Φολκλορικού Φεστιβάλ τ’ Αργυροκάστρου, ήταν έτοιμος, ν’ ανέβει στη σκηνή. Ασφαλώς, με την αδιαμφισβήτητη επιτυχία. Με την τέλεια προετοιμασία του, τη δεξιοτεχνία του, θα ενθουσίαζε, στο αρχαίο κάστρο, τους θαυμαστές. Θα τους έκοβε για πολλοστή φορά, ξανά μόνο για λίγο την ανάσα. Ήταν η Ντίνα του Μήλου στην κορυφή. Η καλύτερη επιλογή - πρώτο μπόι, ευλύγιστο σώμα - με προσόντα καλλονής. Η λάμψη όλη πάνω της ... ! Αυτή καθόρισαν οι ειδικοί , αποκλειστικά, να σύρει το δροπολίτικο χορό. Ενώ, όλα ήταν έτοιμα και μετά από λίγες ώρες θα ξεκινούσε η εκδήλωση, ανώτατα κομματικά στελέχη έφεραν αντίρρηση. Παρενέβησαν στο φολκλόρ. Το ανέμισμα του μαντιλιού, δεν το εμπιστευόταν στην Ντίνα. Ως μέλος θιγμένης οικογένειας, δεν άρμοζε να είναι η Νίνα στην κορυφή. Να την έβγαζαν από το χορό; Ήταν πλέον αργά. Να την έβαζαν στο τέλος; Θα φαινόταν ξανά.  Σκέφτηκαν
Δημοσίευση σχολίου
Διαβάστε περισσότερα

«ΟΜΟΡΦΟΣ ΝΕΚΡΟΣ»

(Κοινωνικό θέμα) Φέρνω στο νου μου δύο συγκινητικές στιγμές, που σχετίζονται με το μοιραίο. Με το θάνατο. Τη μία την αποτύπωσα σε συζήτηση με τον οφθαλμίατρο, Χρηστάκη Τζούμπη. Λέει ο φίλος μου: «Δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά τον τάφο. Το παράχωμα. Το χώμα που ρίχνει πάνω στο νεκρό ο νεκροθάφτης. Απ’ αυτό πανικοβάλομε. Κι η μάνα μου δεν φοβόταν το θάνατο. Εσένα, αγόρι μου, πονώ, μου έλεγε πριν φύγει. Σε σκέφτομαι στεναχωρημένο με το δάκρυ στο μάτι, να κάθεσαι πάνω από το στολισμένο φέρετρό μου στη μέση του οντά και θλίβομαι». Ο Χρηστάκης καταλήγει:  «Ακόμα και στα τελευταία της, η καλή μου μάνα, είχε όμορφη ψυχή!»      Η δεύτερη στιγμή: Μου έχει συμβεί να ακούω, συνήθως γυναίκες, βγαίνοντας από παρηγοριά, από οικογένεια που έχασε αγαπημένο πρόσωπο, ανάμεσα στα διάφορα, να λένε: «Όμορφος νεκρός. Σαν να κοιμόταν. Σαν να ήταν ζωντανός. Έτοιμος να σου μιλήσει … !». Σε μέρα βαθιού πόνου, πένθους γίνεται η συζήτηση. Με τι να σχετίζεται τάχ
Δημοσίευση σχολίου
Διαβάστε περισσότερα

ΑΝΟΙΓΟΥΝ ΤΟΝ ΤΑΦΟ ΤΟΥΣ

(Κοινωνικό θέμα) Δεν μπορώ να καταλάβω την πράξη ορισμένων υπερηλίκων σε χωριά της Πάνω Δρόπολης, που καλούν μάστορα κι ετοιμάζει, στα «δυο μέτρα» τους στο νεκροταφείο, τον τάφο τους. Αποφασίζουν, κιόλας οι ίδιοι, να γίνει με γρανίτη ή με μάρμαρο... Για να έχει αντοχή και να μην λερώνεται... Εκτός από τον τάφο, από τις οικονομίες τους καλύπτουν-όταν έρχεται η ώρα-και τα έξοδα της κηδείας τους. Προσπαθώ να μπω στον κόσμο αυτών των ανθρώπων. Στην ψυχολογία τους, στο σκεπτικό τους, στο συναίσθημά τους κι αδυνατώ πραγματικά να συλλάβω την τόλμη τους, τη δύναμή τους. Φαίνεται, το γεγονός που τους αναγκάζει να κάνουν την πράξη αυτή, που τους οδηγεί να φτάσουν στο σημείο αυτό, είναι η ασθένεια της εποχής, που σε μεγάλο ποσοστό το παιδί παρατάει το γονιό. Κι όντας μόνος του, ο γέροντας, έχει χάσει την ελπίδα. Κι έχει αποκτήσει πλέον άλλη αντίληψη για τη ζωή του. Περιμένει χωρίς φόβο, χωρίς άγχος, ήρεμα, φυσιολογικά το θάνατό του. Ετοιμάζει και τον τάφο του.
Δημοσίευση σχολίου
Διαβάστε περισσότερα