Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΑΠΟ ΠΟΙΟΝ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΜΕ ΧΑΪΡΙ ΚΑΙ ΠΡΟΚΟΠΗ:!

Από ΠΟΑΚΑ στο ξεκίνημα, στην παραπέρα πορεία της έγινε ΠΟΑ.

Το σαράκι του Έλληνα καταβρόχθισε τα δύο τελευταία γράμματα. 

Που αντιστοιχούν σε δύο Ηπείρους: Καναδά κι Αυστραλία.

Κατάντησαν μια μπουκιά την Πανηπειρωτική Ομοσπονδία…

Στην πορεία τους ένα τίποτε έκαναν και οι δύο Ομοσπονδίες.

Εκτός από Συνέδρια.

Τα ίδια πρόσωπα ξεκίνησαν στα νιάτα τους τα Συνέδρια. Τα συνεχίζουν και τώρα στα γερατειά.

Έκανα ίδιο ερώτημα σε ανήσυχα δικά μας άτομα: 

Αν ξέρουν την ΠΟΑ κι αν ελπίζουν στην προσφορά της;   

- Δεν ασχολήθηκα καθόλου με αυτό το θέμα - μου λέει ο ένας. - Θα πεις γιατί αδιαφορείς; Διότι ότι πουν για την υπόθεσή μας, θα είναι λόγια. Κι ότι πουν για την Ήπειρο, κούφιες υποσχέσεις.

Χρειάζονται χρήματα και χωρίς αυτά τίποτε δεν γίνεται. Αυτά (οι Ομοσπονδίες και οι μαζώξεις τους) είναι δημιουργήματα των εποχών των «παχιών αγελάδων. Τώρα και να υπάρχει κανένα ψίχουλο, το τρώνε στα Συνέδρια και τα τραπεζώματα.

Η δεύτερη φωνή λέει άλλα. Όταν προσθέσαμε στο ερώτημα και την ουρά «αν συμμετείχε κι ο ίδιος στο Συνέδριο»:

- Βρίσκομαι στα Γιάννενα νοερά - μας λέει. - Με ετήσιο Παγκόσμιο Συνέδριο Βορειοηπειρωτών να αποφασίσουμε μόνοι μας για την τύχη μας.

- Μα μείναμε λίγοι εκεί; - επεμβαίνω.

- Το μεγάλο κακό είναι ότι ήμαστε ακέφαλοι.

Και η τρίτη φωνή (πιο φαρμακερή) λέει τα δικά της κι αυτή. Την μεγάλη απογοήτευση:

- Σε Παγκόσμιο Συνέδριο των Ηπειρωτών (ενιαίας Ηπείρου) έπρεπε να υπήρχε αποκλειστικά θέμα αφιερωμένο στη Βόρειο Ήπειρο. Τουλάχιστον την τρίτη μέρα των εργασιών του. Τώρα κιόλας που βρίσκεται στην πιο δύσκολη καμπή της ιστορίας της η μικρή μας Πατρίδα. 

Τι περιμένεις από τον πρόεδρο Δήμου, το πόδι του οποίου δεν πάτησε ποτέ αυτό τον άγιο τόπο.
Κατάντησε την Ομοσπονδία σε μαγαζί του…

Προσωπικά διαφωνώ κάθετα με ορισμένους Βορειοηπειρώτες που παραπονιούνται για την αδιαφορία των Ελληνοαμερικανών για την τύχη μας.

Και διευκρινίζω: Σαν να είδε ποτέ χαΐρι και προκοπή η Ήπειρος απ’ αυτούς, που να δει τώρα και η Βόρειος Ήπειρος.


Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ

31/07/2014  

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

«ΟΜΟΡΦΟΣ ΝΕΚΡΟΣ»

(Κοινωνικό θέμα) Φέρνω στο νου μου δύο συγκινητικές στιγμές, που σχετίζονται με το μοιραίο. Με το θάνατο. Τη μία την αποτύπωσα σε συζήτηση με τον οφθαλμίατρο, Χρηστάκη Τζούμπη. Λέει ο φίλος μου: «Δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά τον τάφο. Το παράχωμα. Το χώμα που ρίχνει πάνω στο νεκρό ο νεκροθάφτης. Απ’ αυτό πανικοβάλομε. Κι η μάνα μου δεν φοβόταν το θάνατο. Εσένα, αγόρι μου, πονώ, μου έλεγε πριν φύγει. Σε σκέφτομαι στεναχωρημένο με το δάκρυ στο μάτι, να κάθεσαι πάνω από το στολισμένο φέρετρό μου στη μέση του οντά και θλίβομαι». Ο Χρηστάκης καταλήγει:  «Ακόμα και στα τελευταία της, η καλή μου μάνα, είχε όμορφη ψυχή!»      Η δεύτερη στιγμή: Μου έχει συμβεί να ακούω, συνήθως γυναίκες, βγαίνοντας από παρηγοριά, από οικογένεια που έχασε αγαπημένο πρόσωπο, ανάμεσα στα διάφορα, να λένε: «Όμορφος νεκρός. Σαν να κοιμόταν. Σαν να ήταν ζωντανός. Έτοιμος να σου μιλήσει … !». Σε μέρα βαθιού πόνου, πένθους γίνεται η συζήτηση. ...

ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ

Το 1958, ο 18χρονος Σπύρος ΚΟΥΜΠΟΥΛΗΣ μπαίνει στη φυλακή. Μόλις είχε τελειώσει τη διετή τεχνική σχολή, κι εκείνη την περίοδο, ως βοηθός τραχτερίστα, μέσα στη σκόνη και στο λιοπύρι όργωνε τα χωράφια της κρατικής επιχείρησης. Με τον Γιώργο ΛΕΖΟ από τη Λεσινίτσα και τον Παναγιώτη ΜΠΟΥΖΟΥΚΑ από το Βελιάχοβο, οι τρεις πυροστιά, αγανακτισμένοι, πήραν πάνω στους σβόλους, μια κοινή απόφαση: Να δραπετεύσουν απ’ τη χώρα αυτή, που σου στερούσε την ελευθερία. Είχαν συγκεκριμένο σχέδιο. Οι δύο να περνούσαν στην Ελλάδα, να οργανώνονταν και να γύριζαν ενισχυμένοι πίσω. Με στόχο: να ενώσουν με αγώνα τον τόπο με τον εθνικό κορμό, με την Πατρίδα τους. Ο Σπύρος, που θα έμενε στο Δέλβινο, για να παρακολουθήσει την κατάσταση, μετά τη δραπέτευσή τους, υποσχέθηκε να τους εξοπλίσει με κόκκινες ιταλικές χειροβομβίδες, απομεινάρια πολέμου, που τις έβρισκε στα καλύβια του χωριού του. Οι δύο: Γιώργος και Παναγιώτης, Χριστούγεννα του '57 βρέθηκαν στους Φιλιάτες. Ο ένας μετά τον ά...

ΠΡΟΒΟΛΗ

Αν ...  χορός, τραγούδι και στολή βάζαν ψηλά τον πήχη. Θα 'ταν τεράστια η προβολή,  του τόπου στον πλανήτη. Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ  27/09/2017