ΑΠΟ ΠΟΙΟΝ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΜΕ ΧΑΪΡΙ ΚΑΙ ΠΡΟΚΟΠΗ:!

Από ΠΟΑΚΑ στο ξεκίνημα, στην παραπέρα πορεία της έγινε ΠΟΑ.

Το σαράκι του Έλληνα καταβρόχθισε τα δύο τελευταία γράμματα.

Που αντιστοιχούν σε δύο Ηπείρους: Καναδά κι Αυστραλία.

Κατάντησαν μια μπουκιά την Πανηπειρωτική Ομοσπονδία…

Στην πορεία τους ένα τίποτε έκαναν και οι δύο Ομοσπονδίες.

Εκτός από Συνέδρια.

Τα ίδια πρόσωπα ξεκίνησαν στα νιάτα τους τα Συνέδρια. Τα συνεχίζουν και τώρα στα γερατειά.

Έκανα ίδιο ερώτημα σε ανήσυχα δικά μας άτομα:

Αν ξέρουν την ΠΟΑ κι αν ελπίζουν στην προσφορά της;

- Δεν ασχολήθηκα καθόλου με αυτό το θέμα - μου λέει ο ένας. - Θα πεις γιατί αδιαφορείς; Διότι ότι πουν για την υπόθεσή μας, θα είναι λόγια. Κι ότι πουν για την Ήπειρο, κούφιες υποσχέσεις.

Χρειάζονται χρήματα και χωρίς αυτά τίποτε δεν γίνεται. Αυτά (οι Ομοσπονδίες και οι μαζώξεις τους) είναι δημιουργήματα των εποχών των «παχιών αγελάδων. Τώρα και να υπάρχει κανένα ψίχουλο, το τρώνε στα Συνέδρια και τα τραπεζώματα.

Η δεύτερη φωνή λέει άλλα. Όταν προσθέσαμε στο ερώτημα και την ουρά «αν συμμετείχε κι ο ίδιος στο Συνέδριο»:

- Βρίσκομαι στα Γιάννενα νοερά - μας λέει. - Με ετήσιο Παγκόσμιο Συνέδριο Βορειοηπειρωτών να αποφασίσουμε μόνοι μας για την τύχη μας.

- Μα μείναμε λίγοι εκεί; - επεμβαίνω.

- Το μεγάλο κακό είναι ότι ήμαστε ακέφαλοι.

Και η τρίτη φωνή (πιο φαρμακερή) λέει τα δικά της κι αυτή. Την μεγάλη απογοήτευση:

- Σε Παγκόσμιο Συνέδριο των Ηπειρωτών (ενιαίας Ηπείρου) έπρεπε να υπήρχε αποκλειστικά θέμα αφιερωμένο στη Βόρειο Ήπειρο. Τουλάχιστον την τρίτη μέρα των εργασιών του. Τώρα κιόλας που βρίσκεται στην πιο δύσκολη καμπή της ιστορίας της η μικρή μας Πατρίδα.

Τι περιμένεις από τον πρόεδρο Δήμου, το πόδι του οποίου δεν πάτησε ποτέ αυτό τον άγιο τόπο.

Κατάντησε την Ομοσπονδία σε μαγαζί του…

Προσωπικά διαφωνώ κάθετα με ορισμένους Βορειοηπειρώτες που παραπονιούνται για την αδιαφορία των Ελληνοαμερικανών για την τύχη μας.

Και διευκρινίζω: Σαν να είδε ποτέ χαΐρι και προκοπή η Ήπειρος απ’ αυτούς, που να δει τώρα και η Βόρειος Ήπειρος.

Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ

31/07/2014

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΠΩΣ ΠΑΡΕΜΕΙΝΕ Η ΝΤΙΝΑ ΣΤΗΝ ΚΟΡΥΦΗ !

Ήταν το 1978. Μετά από πολυήμερες δοκιμές, νυχτο - ξημερώματα πάνω στο χορό, ο όμιλος γυναικών της Δρόπολης ενόψει του Φολκλορικού Φεστιβάλ τ’ Αργυροκάστρου, ήταν έτοιμος, ν’ ανέβει στη σκηνή. Ασφαλώς, με την αδιαμφισβήτητη επιτυχία. Με την τέλεια προετοιμασία του, τη δεξιοτεχνία του, θα ενθουσίαζε, στο αρχαίο κάστρο, τους θαυμαστές. Θα τους έκοβε για πολλοστή φορά, ξανά μόνο για λίγο την ανάσα. Ήταν η Ντίνα του Μήλου στην κορυφή. Η καλύτερη επιλογή - πρώτο μπόι, ευλύγιστο σώμα - με προσόντα καλλονής. Η λάμψη όλη πάνω της ... ! Αυτή καθόρισαν οι ειδικοί , αποκλειστικά, να σύρει το δροπολίτικο χορό. Ενώ, όλα ήταν έτοιμα και μετά από λίγες ώρες θα ξεκινούσε η εκδήλωση, ανώτατα κομματικά στελέχη έφεραν αντίρρηση. Παρενέβησαν στο φολκλόρ. Το ανέμισμα του μαντιλιού, δεν το εμπιστευόταν στην Ντίνα. Ως μέλος θιγμένης οικογένειας, δεν άρμοζε να είναι η Νίνα στην κορυφή. Να την έβγαζαν από το χορό; Ήταν πλέον αργά. Να την έβαζαν στο τέλος; Θα φαινόταν ξανά. Σκέφτηκαν

Διαβάστε περισσότερα

«ΟΜΟΡΦΟΣ ΝΕΚΡΟΣ»

(Κοινωνικό θέμα) Φέρνω στο νου μου δύο συγκινητικές στιγμές, που σχετίζονται με το μοιραίο. Με το θάνατο. Τη μία την αποτύπωσα σε συζήτηση με τον οφθαλμίατρο, Χρηστάκη Τζούμπη. Λέει ο φίλος μου: «Δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά τον τάφο. Το παράχωμα. Το χώμα που ρίχνει πάνω στο νεκρό ο νεκροθάφτης. Απ’ αυτό πανικοβάλομε. Κι η μάνα μου δεν φοβόταν το θάνατο. Εσένα, αγόρι μου, πονώ, μου έλεγε πριν φύγει. Σε σκέφτομαι στεναχωρημένο με το δάκρυ στο μάτι, να κάθεσαι πάνω από το στολισμένο φέρετρό μου στη μέση του οντά και θλίβομαι». Ο Χρηστάκης καταλήγει: «Ακόμα και στα τελευταία της, η καλή μου μάνα, είχε όμορφη ψυχή!» Η δεύτερη στιγμή: Μου έχει συμβεί να ακούω, συνήθως γυναίκες, βγαίνοντας από παρηγοριά, από οικογένεια που έχασε αγαπημένο πρόσωπο, ανάμεσα στα διάφορα, να λένε: «Όμορφος νεκρός. Σαν να κοιμόταν. Σαν να ήταν ζωντανός. Έτοιμος να σου μιλήσει … !». Σε μέρα βαθιού πόνου, πένθους γίνεται η συζήτηση. Με τι να σχετίζεται τάχ

Διαβάστε περισσότερα

ΑΝΟΙΓΟΥΝ ΤΟΝ ΤΑΦΟ ΤΟΥΣ

(Κοινωνικό θέμα) Δεν μπορώ να καταλάβω την πράξη ορισμένων υπερηλίκων σε χωριά της Πάνω Δρόπολης, που καλούν μάστορα κι ετοιμάζει, στα «δυο μέτρα» τους στο νεκροταφείο, τον τάφο τους. Αποφασίζουν, κιόλας οι ίδιοι, να γίνει με γρανίτη ή με μάρμαρο... Για να έχει αντοχή και να μην λερώνεται... Εκτός από τον τάφο, από τις οικονομίες τους καλύπτουν-όταν έρχεται η ώρα-και τα έξοδα της κηδείας τους. Προσπαθώ να μπω στον κόσμο αυτών των ανθρώπων. Στην ψυχολογία τους, στο σκεπτικό τους, στο συναίσθημά τους κι αδυνατώ πραγματικά να συλλάβω την τόλμη τους, τη δύναμή τους. Φαίνεται, το γεγονός που τους αναγκάζει να κάνουν την πράξη αυτή, που τους οδηγεί να φτάσουν στο σημείο αυτό, είναι η ασθένεια της εποχής, που σε μεγάλο ποσοστό το παιδί παρατάει το γονιό. Κι όντας μόνος του, ο γέροντας, έχει χάσει την ελπίδα. Κι έχει αποκτήσει πλέον άλλη αντίληψη για τη ζωή του. Περιμένει χωρίς φόβο, χωρίς άγχος, ήρεμα, φυσιολογικά το θάνατό του. Ετοιμάζει και τον τάφο του.

Διαβάστε περισσότερα

Αντίλογος

Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου