ΔΕΝ ΜΟΥ ΑΡΕΣΕΙ ΤΟ ΚΡΥΦΤΟΥΛΙ

(Αφορμή από μια φωτογραφία μικρούλη, που παίζει κρυφτό)

Όταν ήμουν μικρός, μου άρεσε να παίζω με τους φίλους μου κρυφτό. Θυμάμαι και τις ζαβολιές που έκανα. Δεν έκλεινα καλά τα μάτια μου με τις απαλάμες.

Ακουμπισμένο το πρόσωπό μου πάνω σε κορμό δέντρου, είτε σε τοίχο, απ’ τις ραφές των ανοιγμένων δαχτύλων εντόπιζα όλα τα παιδιά πού κρυβόταν. 

Όταν μεγάλωσα, ακόμα και σήμερα, δεν κρύβομαι ποτέ. Στη ζωή, δεν μου αρέσει το κρυφτούλι. 

Στη δημοσιογραφική μου καριέρα, στη στήλη μου πάντα παρουσιάζομαι με τ' ονοματεπώνυμο και με τη φωτογραφία μου. Δηλώνω ότι είμαι εγώ. Κι είμαι εδώ.

Βλέπω τον κόσμο χωρίς παρωπίδες, γράφω ελεύθερα, αντικειμενικά κι όποιου αρέσω... 

Αυτή την ελευθερία χαίρομαι σήμερα, που τη στερήθηκα χθες. Και δεν την αλλάζω με τίποτε.  

Μου ροκανίζει την ψυχή η ανησυχία, το άγχος για τη σημερινή δύσκολη κατάσταση που ζούμε, η οποία θα τραβήξει χρόνια.

Παρόλα ταύτα η ελπίδα μου είναι ότι το αύριο θα βελτιωθεί αρκετά. Η ζωή θα τρέχει πιο γοργά και χωρίς σπατάλες.

Θα στρώνουμε το τραπέζι μόνο με τ’ απαραίτητα. Δεν θα πετάμε πια... οκάδες περίσσευμα... σε κάδο απορριμμάτων. 

Όμως, αυτό το μέλλον, προσέξτε καλά μου παιδιά, θα είναι υπερβολικά απαιτητικό. Θα ζητάει υψηλή ποιότητα κι απόδοση. Και, επόμενο είναι, θα επιβάλλει αυστηρή πειθαρχεία.

- Ξεχνάει πια ο κόσμος τον παλιό κακό του εαυτό και κοιτάει αισιόδοξα κατάματα το μέλλον του -

Χωρίς προσόντα, χωρίς ποροσφορά, χωρίς να διακρίνεσαι, να ξεχωρίζεις, δεν θα πηγαίνεις πουθενά.

Θα σε βγάζει, δυστυχώς, η ζωή στο περιθώριο... 

Θέλοντας ή μη, κάπως έτσι θα κυλήσουν τα πράγματα στα επόμενα χρόνια … Σας το λέω ειλικρινά. Έτσι όπως το πιστεύω και το αντιλαμβάνομαι.

Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ

01/02/2014