Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΦΡΕΝΟΚΟΜΕΙΟ

Σαν να είναι γραμμένο…

Στις προσπάθειες μου, για να ρυθμίσω κάποιες εκκρεμότητες στο ελληνικό δημόσιο, είτε σ' οποιοδήποτε άλλο ίδρυμα, συναντώ διαρκώς εμπόδια. 

Περνάω πολλά στο πετσί μου.

Για να λύσω ένα απλούστατο πρόβλημα, φτύνω, αλήθεια, αίμα.

Ότι περιγράφω, είναι πιστό. Μην το αμφισβητείται, καθόλου…

Η κατάσταση, που υπέφερα κι αποδοκίμασα στην Περιφέρεια Αττικής, για να καταθέσω τα επίσημα έγγραφα της συζύγου μου, για άδεια παραμονής, είναι απαράδεκτη.

Σε σύγκριση με τις άλλες υπηρεσίες ίδιας λογικής, είναι τρισχειρότερη;!

Αυτού ζεις, στην κυριολεξία, ένα μπάχαλο. Έναν εφιάλτη.  

Συναντάς πραγματικό φρενοκομείο.

Το ανεπίτρεπτο σκηνικό λεκιάζει ακόμα πιο πολύ την εικόνα της διεφθαρμένης χώρας από τους χθεσινούς και σημερινούς Έλληνες πολιτικούς.

Η αισχρή συμπεριφορά των νεοελλήνων, προσβάλλει σοβαρά τις αρχές και αξίες του αρχαίου πολιτιστικού. Σαν ν’ αγγίζει το κόκαλο του Περικλή, του Σωκράτη, του Θεόφραστου, του Πλάτων, του Αισχύλου…

Δεν είναι τυχαίο το συγκεκριμένο αλαλούμ. Αν το ψάξεις στο βάθος, θα δεις ότι ορισμένοι μαντράχαλοι βολεύονται ακόμα και στην κρίσιμη στιγμή…

Βάζουν, από τα χαράματα, τον κόσμο στη σειρά. Του ουρλιάζουν. Τον σπρώχνουν, τον απειλούν, τον υβρίζουν... Τον προσβάλλουν αδικαιολόγητα…

Έξω από τα σιδερένια κάγκελα… επιχειρούν να του πάρουν την ψυχή.

Μέσα από τα κάγκελα, τον ψήνουν, κάτω από τη γάστρα του ήλιου. Τον σταυλώνουν σ’ έναν τεράστιο χώρο. Τον στριμώχνουν σ' άλλες βασανιστικές ουρές.

Για ν’ αντέξεις όλο αυτό το βάσανο, πρέπει να είσαι φτιαγμένος από σίδερο. Να έχεις χαλύβδινη υπομονή.

Χαλύβδινα νεύρα.

Μια γυναίκα - αλλοδαπή - δεν αντέχει πια… Βγαίνει από τη σειρά και υψώνει τη φωνή της λογικής…

Μα ο τοίχος δεν ακούει. Ο τοίχος δεν έχει ψυχή.

Ήρθα - λέει - στην Ελλάδα για φως και βρίσκω σκοτάδι…

Άλλος, πάνω στον ανεξέλεγκτο θυμό του, επιχειρεί να καταστρέψει τα επίσημα έγγραφα. Συγκρατείται, δεν το κάνει. Απλά τα τσαλακώνει κι απομακρύνεται. Φωνάζοντας σαν τρελός: «Η Ελλάδα δεν φτιάχνεται ούτε με σφαίρες!

Δεν πρόκειται…!».

Όλη αυτή η εικόνα με πληγώνει βαριά.

Ο νεοέλληνας το κακό το ‘χει στη ρίζα. Στη νοοτροπία. Πρέπει να ξεριζώσει από μέσα του τη ρίζα του κακού.

Ν’ ανατρέψει την παλιά νοοτροπία.

Τους αλλοδαπούς αν δεν τους χρειάζεσαι, τους διώχνεις απ’ τη χώρα νόμιμα. Διαφορετικά... τους αντιμετωπίζεις πολιτισμένα, θετικά.

Όπως αρμόζει σ’ έναν συνάνθρωπο…

Από την κρίση η Ελλάδα δεν διδάσκεται. Επιμένει στην απάτη, την ψευτιά, την διαφθορά…

Διαρκώς… αυτοκαταστρέφεται…


Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ

15/07/2014  

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΠΩΣ ΠΑΡΕΜΕΙΝΕ Η ΝΤΙΝΑ ΣΤΗΝ ΚΟΡΥΦΗ !

Ήταν το 1978. Μετά από πολυήμερες δοκιμές, νυχτο - ξημερώματα πάνω στο χορό, ο όμιλος γυναικών της Δρόπολης ενόψει του Φολκλορικού Φεστιβάλ τ’ Αργυροκάστρου, ήταν έτοιμος, ν’ ανέβει στη σκηνή. Ασφαλώς, με την αδιαμφισβήτητη επιτυχία. Με την τέλεια προετοιμασία του, τη δεξιοτεχνία του, θα ενθουσίαζε, στο αρχαίο κάστρο, τους θαυμαστές. Θα τους έκοβε για πολλοστή φορά, ξανά μόνο για λίγο την ανάσα. Ήταν η Ντίνα του Μήλου στην κορυφή. Η καλύτερη επιλογή - πρώτο μπόι, ευλύγιστο σώμα - με προσόντα καλλονής. Η λάμψη όλη πάνω της ... ! Αυτή καθόρισαν οι ειδικοί , αποκλειστικά, να σύρει το δροπολίτικο χορό. Ενώ, όλα ήταν έτοιμα και μετά από λίγες ώρες θα ξεκινούσε η εκδήλωση, ανώτατα κομματικά στελέχη έφεραν αντίρρηση. Παρενέβησαν στο φολκλόρ. Το ανέμισμα του μαντιλιού, δεν το εμπιστευόταν στην Ντίνα. Ως μέλος θιγμένης οικογένειας, δεν άρμοζε να είναι η Νίνα στην κορυφή. Να την έβγαζαν από το χορό; Ήταν πλέον αργά. Να την έβαζαν στο τέλος; Θα φαινόταν ξανά.  Σκέφτηκαν

«ΟΜΟΡΦΟΣ ΝΕΚΡΟΣ»

(Κοινωνικό θέμα) Φέρνω στο νου μου δύο συγκινητικές στιγμές, που σχετίζονται με το μοιραίο. Με το θάνατο. Τη μία την αποτύπωσα σε συζήτηση με τον οφθαλμίατρο, Χρηστάκη Τζούμπη. Λέει ο φίλος μου: «Δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά τον τάφο. Το παράχωμα. Το χώμα που ρίχνει πάνω στο νεκρό ο νεκροθάφτης. Απ’ αυτό πανικοβάλομε. Κι η μάνα μου δεν φοβόταν το θάνατο. Εσένα, αγόρι μου, πονώ, μου έλεγε πριν φύγει. Σε σκέφτομαι στεναχωρημένο με το δάκρυ στο μάτι, να κάθεσαι πάνω από το στολισμένο φέρετρό μου στη μέση του οντά και θλίβομαι». Ο Χρηστάκης καταλήγει:  «Ακόμα και στα τελευταία της, η καλή μου μάνα, είχε όμορφη ψυχή!»      Η δεύτερη στιγμή: Μου έχει συμβεί να ακούω, συνήθως γυναίκες, βγαίνοντας από παρηγοριά, από οικογένεια που έχασε αγαπημένο πρόσωπο, ανάμεσα στα διάφορα, να λένε: «Όμορφος νεκρός. Σαν να κοιμόταν. Σαν να ήταν ζωντανός. Έτοιμος να σου μιλήσει … !». Σε μέρα βαθιού πόνου, πένθους γίνεται η συζήτηση. Με τι να σχετίζεται τάχ

ΑΝΟΙΓΟΥΝ ΤΟΝ ΤΑΦΟ ΤΟΥΣ

(Κοινωνικό θέμα) Δεν μπορώ να καταλάβω την πράξη ορισμένων υπερηλίκων σε χωριά της Πάνω Δρόπολης, που καλούν μάστορα κι ετοιμάζει, στα «δυο μέτρα» τους στο νεκροταφείο, τον τάφο τους. Αποφασίζουν, κιόλας οι ίδιοι, να γίνει με γρανίτη ή με μάρμαρο... Για να έχει αντοχή και να μην λερώνεται... Εκτός από τον τάφο, από τις οικονομίες τους καλύπτουν-όταν έρχεται η ώρα-και τα έξοδα της κηδείας τους. Προσπαθώ να μπω στον κόσμο αυτών των ανθρώπων. Στην ψυχολογία τους, στο σκεπτικό τους, στο συναίσθημά τους κι αδυνατώ πραγματικά να συλλάβω την τόλμη τους, τη δύναμή τους. Φαίνεται, το γεγονός που τους αναγκάζει να κάνουν την πράξη αυτή, που τους οδηγεί να φτάσουν στο σημείο αυτό, είναι η ασθένεια της εποχής, που σε μεγάλο ποσοστό το παιδί παρατάει το γονιό. Κι όντας μόνος του, ο γέροντας, έχει χάσει την ελπίδα. Κι έχει αποκτήσει πλέον άλλη αντίληψη για τη ζωή του. Περιμένει χωρίς φόβο, χωρίς άγχος, ήρεμα, φυσιολογικά το θάνατό του. Ετοιμάζει και τον τάφο του.