Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΣΕ ΑΦΗΝΕΙ ΜΟΝΟΝ

Τα βιβλία του ο κάθε συγγραφέας τα αισθάνεται σαν παιδιά του.

Όταν βγαίνουν από το τυπογραφείο και κυκλοφορούν, αισθάνεται μεγάλη χαρά.

«Η αλήθεια σε αφήνει μόνο», το τρίτο μου βιβλίο, είναι πλέον στα χέρια του αναγνώστη. 

Περιμένω με ανυπομονησία την αντίδρασή του.

Για να σας σβήσω κάπως την περιέργεια, ξεκόβω την εισαγωγή από τη συνέντευξη με την ταλαντούχα ηθοποιό, Βασιλική Αγγέλη και σας την παρουσιάζω:

«Άλλος στη θέση της, για να πετύχει στην καριέρα πιο εύκολα, την καταγωγή θα την έκρυβε. Θα την κρατούσε επτασφράγιστο μυστικό. Παρόλο που αυτό είναι κρυφτούλι πίσω από το δάχτυλο. 

Κακώς για όσους το επιχειρούν.

Η Βασιλική - όνομα και πράγμα - όχι που δεν την κρύβει την καταγωγή της, αλλά κάνει το αντίθετο. Τη φωνάζει δυνατά. Να την «ακούσει» αν μπορεί, ακόμα κι ο κωφάλαλος. Και νιώθει ωραία. 

Έχει τσαμπουκά. Λέει: «Το θεωρώ τιμή μου και καμάρι μου, που είμαι Βορειοηπειρώτισσα. Είμαστε χωρίς Πατρίδα, ουσιαστικά. Νιώθω σαν να μην έχω πατρίδα, σαν να μην έχω κάπου να ακουμπήσω.  Εκεί μας θεωρούν Έλληνες κι όλο μας βρίζουν, εδώ μας θεωρούν Αλβανούς και μας απομονώνουν».

Μέσω της οθόνης - της τηλεόρασης - και του σανιδιού - του θεάτρου - το παλεύει σκληρά, για να ανεβάσει ψηλότερα τον εαυτό της. Να γίνει καλύτερη ηθοποιός, αλλά συνάμα, προσπαθεί να ανεβάσει ψηλότερα το γόητρο του τόπου της. Επιθυμεί να τρέχουν, αυτή κι ο τόπος της, παράλληλα».


Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ

12/06/2014

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

«ΟΜΟΡΦΟΣ ΝΕΚΡΟΣ»

(Κοινωνικό θέμα) Φέρνω στο νου μου δύο συγκινητικές στιγμές, που σχετίζονται με το μοιραίο. Με το θάνατο. Τη μία την αποτύπωσα σε συζήτηση με τον οφθαλμίατρο, Χρηστάκη Τζούμπη. Λέει ο φίλος μου: «Δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά τον τάφο. Το παράχωμα. Το χώμα που ρίχνει πάνω στο νεκρό ο νεκροθάφτης. Απ’ αυτό πανικοβάλομε. Κι η μάνα μου δεν φοβόταν το θάνατο. Εσένα, αγόρι μου, πονώ, μου έλεγε πριν φύγει. Σε σκέφτομαι στεναχωρημένο με το δάκρυ στο μάτι, να κάθεσαι πάνω από το στολισμένο φέρετρό μου στη μέση του οντά και θλίβομαι». Ο Χρηστάκης καταλήγει:  «Ακόμα και στα τελευταία της, η καλή μου μάνα, είχε όμορφη ψυχή!»      Η δεύτερη στιγμή: Μου έχει συμβεί να ακούω, συνήθως γυναίκες, βγαίνοντας από παρηγοριά, από οικογένεια που έχασε αγαπημένο πρόσωπο, ανάμεσα στα διάφορα, να λένε: «Όμορφος νεκρός. Σαν να κοιμόταν. Σαν να ήταν ζωντανός. Έτοιμος να σου μιλήσει … !». Σε μέρα βαθιού πόνου, πένθους γίνεται η συζήτηση. ...

ΠΡΟΒΟΛΗ

Αν ...  χορός, τραγούδι και στολή βάζαν ψηλά τον πήχη. Θα 'ταν τεράστια η προβολή,  του τόπου στον πλανήτη. Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ  27/09/2017

ΓΡΑΜΜΕΝΟ ΜΕ ΠΟΝΟ ΨΥΧΗΣ

Είναι έργο ζωής το βιβλίο «Ο ΤΟΠΟΣ ΜΑΣ, Η ΛΑΤΡΕΙΑ ΜΑΣ», του Βασίλη ΛΑΧΑΝΑ. Βαρύ σε περιεχόμενο, αλλά και σε όγκο. Βαραίνουν στο χέρι σου, ακόμα κι ως χάρτινο υλικό, οι 321 σελίδες. (Προσθέτεις εδώ και τις 259 ασπρόμαυρες και έγχρωμες φωτογραφίες που συμπεριλαμβάνονται στο έργο και του ανεβάζουν περισσότερο την αξία). Είναι άφθονα, αλλά και σωστά τεκμηριωμένα όλα τα στοιχεία. Στο σφιχτοδεμένο βιβλίο νομίζεις ότι αν ακουμπήσεις ανάλαφρα πάνω στο σώμα του μύτη μαχαιριού, θα δεις να  « ρέει »  αδιάκοπα άφθονο ποιοτικό απόσταγμα. Για το μικρό Βοδίνο, ο Βασίλης, το τέκνο του, μίλησε μέσω τού γραπτού του λόγου, με πόνο ψυχής. Η σωστή συντακτική και ορθογραφική επιμέλεια των Αλκιβιάδη Σ. ΓΚΑΖΙΚΑ και Μάρθας ΤΣΙΟΥΡΗ - ΘΑΝΑΣΗ, προσέθεσαν ομορφιά στις πολύτιμες σελίδες τού βιβλίου. Όταν τελείωσα τη σύνταξη όλου του υλικού, κατέληξα ενθουσιασμένος στο εύλογο συμπέρασμα: ότι από μικρή βατιά, βγήκε μεγάλος λαγός. Σε κάθε σειρά συναντάς την τεράστια υπομονή τ...