Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΝΕΡΑΪΔΑ ΕΙΝΑΙ Η ΝΥΦΗ ΤΗΣ ΠΑΡΑΔΟΣΗΣ

Η κάθε συνάντηση με τον καλό μου φίλο, Παντελή Γκόλε, από την Καλογοραντζή, έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον.

Ο οδοντίατρος στο επάγγελμα και λάτρης των αρχαιολογικών μνημείων και χώρων, διαρκώς σου ανοίγει νέα παράθυρα επικοινωνίας. 

Σου δίνει αφορμές, να δεις διαφορετικά, πιο θετικά τον κόσμο γύρω σου.

Ρίχνοντας μια ματιά στο πρόσφατο κείμενό μου: - Έκκληση για την αξιοποίηση του Σπηλαίου της Σκοτεινής - του γεννήθηκαν διάφορες ιδέες -.

Ξύπνησαν μέσα του παιδικές αναμνήσεις. Τη νύχτα δεν μπόρεσε, πραγματικά, να κοιμηθεί.

Την επόμενη, με προσκάλεσε από το πρωί να πιούμε καφέ για να μου κάνει την τεκμηριωμένη ανάλυση:

- Οι γιαγιάδες - λέει - όταν ήμασταν πιτσιρικάδες, μας συμβούλευαν:

«Μετά τα μεσάνυχτα στο πλάι των Λυταίων βγαίνουν οι Νεράιδες. Χορεύουν και τραγουδούν, χτυπώντας στους γοφούς τους το ντέφι. Εσείς δεν τις βλέπεται. Αυτές όμως, σας παρακολουθούν. Γι’ αυτό τις νύχτες μην πάτε προς τη Σκοτεινή».

Μας τις παρουσίαζαν και σαν διαβόλους με τα ντέφια…!

Αργότερα, όταν μεγαλώσαμε και καταλαβαίναμε περισσότερα, αναρωτιόμασταν: Όλη αυτή η ιστορία «κατασκευάζονταν» απ’ τις γιαγιάδες απλά για να μας εκφοβίσουν, να μας πανικοβάλουν ή στηριζόταν πάνω σε πραγματικό γεγονός…;!». 

Συνδέει ομαλά, ο μελετηρός Παντελής, το παραπάνω γεγονός και μ’ ένα άλλο, πιο δυνατό στοιχείο. Το οποίο είναι απόσταγμα από έρευνα του Pouqueville. Ο οποίος επισκέφτηκε το Σπήλαιο και κάπου στα έγκατά του, αντίκρισε κυανόκρανο. Κατέληξε τότε - περίπου το 1820 - στο συμπέρασμα, ότι στην αρχαιότητα αυτού υπήρχε βωμός των Νηρηιδών. Μέτρησε, επίσης, 40 σκαλιά, που σε οδηγούσαν στην επιφάνεια της υπόγειας λίμνης… κλπ, κλπ… Στοιχεία αληθινά. 

Διεισδύει ακόμα πιο βαθιά ο Παντελής στο μύθο του Σπηλαίου και με μια σειρά από ρητορικά ερωτήματα, όπως: «Η νεότερη παράδοση που «μιλάει» για τον πνιγμό της νύφης, μήπως έχει σχέση με τις Νεράιδες;! Από πού ερχόταν τάχα ο ήχος του ντεφιού;! Μήπως τη νύχτα, μέσα στο πυκνό σκοτάδι, στην απόλυτη ηρεμία, προκαλούσε ήχο η κατάπτωση ενός σταλακτίτη πάνω στην επιφάνεια του νερού;! Ή μήπως καμιά αέρια εσωτερική σχισμή φύσαγε και προκαλούσε την ξεχωριστή ηχητική μουσική; Κάτω από το ρυθμό της οποίας χόρευαν οι αέρινες, οι αόρατες Νεράιδες με τα μακριά ξανθά μαλλιά και την ολόσωμη κάτασπρη ενδυμασία…;!» 

Καταλήγει: Δεν τίθεται καθόλου θέμα εξερεύνησης για την εκδοχή αν υπάρχει χαραματιά στο βυθό της Σκοτεινής, απ’ όπου διαπερνά ανθρώπινο σώμα και εμφανίζεται κάπου αλλού… Η νύφη που πνίγηκε, δεν αμφισβητείται διόλου ότι ήταν Νεράιδα (νύμφη). Αέρινη, που χωράει, περνάει και πάει παντού…

Αυτή, επομένως, είναι η νεότερη παράδοση…συνέχεια της παλιάς…, που μαρτυρεί ότι ο τόπος μας είναι κατοικημένος από αρχαιότατους χρόνους…

Βασικός πόθος και έμμονη ιδέα του Παντελή είναι: Εκτός της τουριστικής αξιοποίησης του αρχαιολογικού χώρου, η Σκοτεινή να μετατραπεί συγχρόνως και σε πηγή άφθονου πόσιμου νερού.

Να είχε μετατραπεί. Τι κάνει ακόμα...(;!)


Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ

10/02/2014

(Η φωτογραφία είναι από το προσωπικό μου αρχείο)

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

«ΟΜΟΡΦΟΣ ΝΕΚΡΟΣ»

(Κοινωνικό θέμα) Φέρνω στο νου μου δύο συγκινητικές στιγμές, που σχετίζονται με το μοιραίο. Με το θάνατο. Τη μία την αποτύπωσα σε συζήτηση με τον οφθαλμίατρο, Χρηστάκη Τζούμπη. Λέει ο φίλος μου: «Δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά τον τάφο. Το παράχωμα. Το χώμα που ρίχνει πάνω στο νεκρό ο νεκροθάφτης. Απ’ αυτό πανικοβάλομε. Κι η μάνα μου δεν φοβόταν το θάνατο. Εσένα, αγόρι μου, πονώ, μου έλεγε πριν φύγει. Σε σκέφτομαι στεναχωρημένο με το δάκρυ στο μάτι, να κάθεσαι πάνω από το στολισμένο φέρετρό μου στη μέση του οντά και θλίβομαι». Ο Χρηστάκης καταλήγει:  «Ακόμα και στα τελευταία της, η καλή μου μάνα, είχε όμορφη ψυχή!»      Η δεύτερη στιγμή: Μου έχει συμβεί να ακούω, συνήθως γυναίκες, βγαίνοντας από παρηγοριά, από οικογένεια που έχασε αγαπημένο πρόσωπο, ανάμεσα στα διάφορα, να λένε: «Όμορφος νεκρός. Σαν να κοιμόταν. Σαν να ήταν ζωντανός. Έτοιμος να σου μιλήσει … !». Σε μέρα βαθιού πόνου, πένθους γίνεται η συζήτηση. ...

ΠΡΟΒΟΛΗ

Αν ...  χορός, τραγούδι και στολή βάζαν ψηλά τον πήχη. Θα 'ταν τεράστια η προβολή,  του τόπου στον πλανήτη. Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ  27/09/2017

ΓΡΑΜΜΕΝΟ ΜΕ ΠΟΝΟ ΨΥΧΗΣ

Είναι έργο ζωής το βιβλίο «Ο ΤΟΠΟΣ ΜΑΣ, Η ΛΑΤΡΕΙΑ ΜΑΣ», του Βασίλη ΛΑΧΑΝΑ. Βαρύ σε περιεχόμενο, αλλά και σε όγκο. Βαραίνουν στο χέρι σου, ακόμα κι ως χάρτινο υλικό, οι 321 σελίδες. (Προσθέτεις εδώ και τις 259 ασπρόμαυρες και έγχρωμες φωτογραφίες που συμπεριλαμβάνονται στο έργο και του ανεβάζουν περισσότερο την αξία). Είναι άφθονα, αλλά και σωστά τεκμηριωμένα όλα τα στοιχεία. Στο σφιχτοδεμένο βιβλίο νομίζεις ότι αν ακουμπήσεις ανάλαφρα πάνω στο σώμα του μύτη μαχαιριού, θα δεις να  « ρέει »  αδιάκοπα άφθονο ποιοτικό απόσταγμα. Για το μικρό Βοδίνο, ο Βασίλης, το τέκνο του, μίλησε μέσω τού γραπτού του λόγου, με πόνο ψυχής. Η σωστή συντακτική και ορθογραφική επιμέλεια των Αλκιβιάδη Σ. ΓΚΑΖΙΚΑ και Μάρθας ΤΣΙΟΥΡΗ - ΘΑΝΑΣΗ, προσέθεσαν ομορφιά στις πολύτιμες σελίδες τού βιβλίου. Όταν τελείωσα τη σύνταξη όλου του υλικού, κατέληξα ενθουσιασμένος στο εύλογο συμπέρασμα: ότι από μικρή βατιά, βγήκε μεγάλος λαγός. Σε κάθε σειρά συναντάς την τεράστια υπομονή τ...