Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΝΕΡΑΪΔΑ ΕΙΝΑΙ Η ΝΥΦΗ ΤΗΣ ΠΑΡΑΔΟΣΗΣ

Η κάθε συνάντηση με τον καλό μου φίλο, Παντελή Γκόλε, από την Καλογοραντζή, έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον.

Ο οδοντίατρος στο επάγγελμα και λάτρης των αρχαιολογικών μνημείων και χώρων, διαρκώς σου ανοίγει νέα παράθυρα επικοινωνίας. 

Σου δίνει αφορμές, να δεις διαφορετικά, πιο θετικά τον κόσμο γύρω σου.

Ρίχνοντας μια ματιά στο πρόσφατο κείμενό μου: - Έκκληση για την αξιοποίηση του Σπηλαίου της Σκοτεινής - του γεννήθηκαν διάφορες ιδέες -.

Ξύπνησαν μέσα του παιδικές αναμνήσεις. Τη νύχτα δεν μπόρεσε, πραγματικά, να κοιμηθεί.

Την επόμενη, με προσκάλεσε από το πρωί να πιούμε καφέ για να μου κάνει την τεκμηριωμένη ανάλυση:

- Οι γιαγιάδες - λέει - όταν ήμασταν πιτσιρικάδες, μας συμβούλευαν:

«Μετά τα μεσάνυχτα στο πλάι των Λυταίων βγαίνουν οι Νεράιδες. Χορεύουν και τραγουδούν, χτυπώντας στους γοφούς τους το ντέφι. Εσείς δεν τις βλέπεται. Αυτές όμως, σας παρακολουθούν. Γι’ αυτό τις νύχτες μην πάτε προς τη Σκοτεινή».

Μας τις παρουσίαζαν και σαν διαβόλους με τα ντέφια…!

Αργότερα, όταν μεγαλώσαμε και καταλαβαίναμε περισσότερα, αναρωτιόμασταν: Όλη αυτή η ιστορία «κατασκευάζονταν» απ’ τις γιαγιάδες απλά για να μας εκφοβίσουν, να μας πανικοβάλουν ή στηριζόταν πάνω σε πραγματικό γεγονός…;!». 

Συνδέει ομαλά, ο μελετηρός Παντελής, το παραπάνω γεγονός και μ’ ένα άλλο, πιο δυνατό στοιχείο. Το οποίο είναι απόσταγμα από έρευνα του Pouqueville. Ο οποίος επισκέφτηκε το Σπήλαιο και κάπου στα έγκατά του, αντίκρισε κυανόκρανο. Κατέληξε τότε - περίπου το 1820 - στο συμπέρασμα, ότι στην αρχαιότητα αυτού υπήρχε βωμός των Νηρηιδών. Μέτρησε, επίσης, 40 σκαλιά, που σε οδηγούσαν στην επιφάνεια της υπόγειας λίμνης… κλπ, κλπ… Στοιχεία αληθινά. 

Διεισδύει ακόμα πιο βαθιά ο Παντελής στο μύθο του Σπηλαίου και με μια σειρά από ρητορικά ερωτήματα, όπως: «Η νεότερη παράδοση που «μιλάει» για τον πνιγμό της νύφης, μήπως έχει σχέση με τις Νεράιδες;! Από πού ερχόταν τάχα ο ήχος του ντεφιού;! Μήπως τη νύχτα, μέσα στο πυκνό σκοτάδι, στην απόλυτη ηρεμία, προκαλούσε ήχο η κατάπτωση ενός σταλακτίτη πάνω στην επιφάνεια του νερού;! Ή μήπως καμιά αέρια εσωτερική σχισμή φύσαγε και προκαλούσε την ξεχωριστή ηχητική μουσική; Κάτω από το ρυθμό της οποίας χόρευαν οι αέρινες, οι αόρατες Νεράιδες με τα μακριά ξανθά μαλλιά και την ολόσωμη κάτασπρη ενδυμασία…;!» 

Καταλήγει: Δεν τίθεται καθόλου θέμα εξερεύνησης για την εκδοχή αν υπάρχει χαραματιά στο βυθό της Σκοτεινής, απ’ όπου διαπερνά ανθρώπινο σώμα και εμφανίζεται κάπου αλλού… Η νύφη που πνίγηκε, δεν αμφισβητείται διόλου ότι ήταν Νεράιδα (νύμφη). Αέρινη, που χωράει, περνάει και πάει παντού…

Αυτή, επομένως, είναι η νεότερη παράδοση…συνέχεια της παλιάς…, που μαρτυρεί ότι ο τόπος μας είναι κατοικημένος από αρχαιότατους χρόνους…

Βασικός πόθος και έμμονη ιδέα του Παντελή είναι: Εκτός της τουριστικής αξιοποίησης του αρχαιολογικού χώρου, η Σκοτεινή να μετατραπεί συγχρόνως και σε πηγή άφθονου πόσιμου νερού.

Να είχε μετατραπεί. Τι κάνει ακόμα...(;!)


Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ

10/02/2014

(Η φωτογραφία είναι από το προσωπικό μου αρχείο)

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΠΩΣ ΠΑΡΕΜΕΙΝΕ Η ΝΤΙΝΑ ΣΤΗΝ ΚΟΡΥΦΗ !

Ήταν το 1978. Μετά από πολυήμερες δοκιμές, νυχτο - ξημερώματα πάνω στο χορό, ο όμιλος γυναικών της Δρόπολης ενόψει του Φολκλορικού Φεστιβάλ τ’ Αργυροκάστρου, ήταν έτοιμος, ν’ ανέβει στη σκηνή. Ασφαλώς, με την αδιαμφισβήτητη επιτυχία. Με την τέλεια προετοιμασία του, τη δεξιοτεχνία του, θα ενθουσίαζε, στο αρχαίο κάστρο, τους θαυμαστές. Θα τους έκοβε για πολλοστή φορά, ξανά μόνο για λίγο την ανάσα. Ήταν η Ντίνα του Μήλου στην κορυφή. Η καλύτερη επιλογή - πρώτο μπόι, ευλύγιστο σώμα - με προσόντα καλλονής. Η λάμψη όλη πάνω της ... ! Αυτή καθόρισαν οι ειδικοί , αποκλειστικά, να σύρει το δροπολίτικο χορό. Ενώ, όλα ήταν έτοιμα και μετά από λίγες ώρες θα ξεκινούσε η εκδήλωση, ανώτατα κομματικά στελέχη έφεραν αντίρρηση. Παρενέβησαν στο φολκλόρ. Το ανέμισμα του μαντιλιού, δεν το εμπιστευόταν στην Ντίνα. Ως μέλος θιγμένης οικογένειας, δεν άρμοζε να είναι η Νίνα στην κορυφή. Να την έβγαζαν από το χορό; Ήταν πλέον αργά. Να την έβαζαν στο τέλος; Θα φαινόταν ξανά.  Σκέφτηκαν

«ΟΜΟΡΦΟΣ ΝΕΚΡΟΣ»

(Κοινωνικό θέμα) Φέρνω στο νου μου δύο συγκινητικές στιγμές, που σχετίζονται με το μοιραίο. Με το θάνατο. Τη μία την αποτύπωσα σε συζήτηση με τον οφθαλμίατρο, Χρηστάκη Τζούμπη. Λέει ο φίλος μου: «Δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά τον τάφο. Το παράχωμα. Το χώμα που ρίχνει πάνω στο νεκρό ο νεκροθάφτης. Απ’ αυτό πανικοβάλομε. Κι η μάνα μου δεν φοβόταν το θάνατο. Εσένα, αγόρι μου, πονώ, μου έλεγε πριν φύγει. Σε σκέφτομαι στεναχωρημένο με το δάκρυ στο μάτι, να κάθεσαι πάνω από το στολισμένο φέρετρό μου στη μέση του οντά και θλίβομαι». Ο Χρηστάκης καταλήγει:  «Ακόμα και στα τελευταία της, η καλή μου μάνα, είχε όμορφη ψυχή!»      Η δεύτερη στιγμή: Μου έχει συμβεί να ακούω, συνήθως γυναίκες, βγαίνοντας από παρηγοριά, από οικογένεια που έχασε αγαπημένο πρόσωπο, ανάμεσα στα διάφορα, να λένε: «Όμορφος νεκρός. Σαν να κοιμόταν. Σαν να ήταν ζωντανός. Έτοιμος να σου μιλήσει … !». Σε μέρα βαθιού πόνου, πένθους γίνεται η συζήτηση. Με τι να σχετίζεται τάχ

ΑΝΟΙΓΟΥΝ ΤΟΝ ΤΑΦΟ ΤΟΥΣ

(Κοινωνικό θέμα) Δεν μπορώ να καταλάβω την πράξη ορισμένων υπερηλίκων σε χωριά της Πάνω Δρόπολης, που καλούν μάστορα κι ετοιμάζει, στα «δυο μέτρα» τους στο νεκροταφείο, τον τάφο τους. Αποφασίζουν, κιόλας οι ίδιοι, να γίνει με γρανίτη ή με μάρμαρο... Για να έχει αντοχή και να μην λερώνεται... Εκτός από τον τάφο, από τις οικονομίες τους καλύπτουν-όταν έρχεται η ώρα-και τα έξοδα της κηδείας τους. Προσπαθώ να μπω στον κόσμο αυτών των ανθρώπων. Στην ψυχολογία τους, στο σκεπτικό τους, στο συναίσθημά τους κι αδυνατώ πραγματικά να συλλάβω την τόλμη τους, τη δύναμή τους. Φαίνεται, το γεγονός που τους αναγκάζει να κάνουν την πράξη αυτή, που τους οδηγεί να φτάσουν στο σημείο αυτό, είναι η ασθένεια της εποχής, που σε μεγάλο ποσοστό το παιδί παρατάει το γονιό. Κι όντας μόνος του, ο γέροντας, έχει χάσει την ελπίδα. Κι έχει αποκτήσει πλέον άλλη αντίληψη για τη ζωή του. Περιμένει χωρίς φόβο, χωρίς άγχος, ήρεμα, φυσιολογικά το θάνατό του. Ετοιμάζει και τον τάφο του.