Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΚΟΝΤΑ ΣΤΟΝ ΑΝΑΓΝΩΣΤΗ ΤΟ ΝΕΟ ΒΙΒΛΙΟ «Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΣΕ ΑΦΗΝΕΙ ΜΟΝΟ»

Αφού κατάλαβα ότι τσίμπησε κάπως, ψιλοάρεσε στο αναγνωστικό κοινό η «Διπλή ζωή» των προσώπων που ξεχωρίζουν στη μικρή μας κοινωνία, όπως του Ανδρέα Ζαρμπαλά, του Αχιλλέα Βασιλείου, του Αλέξανδρου Μπάμπη, της Βικτωρίας Τσιούρη, του Γιώργου Μάνου, της Κατερίνας Κώτσια, του Λευτέρη Κάλλου, της Λορέτας Μπότη, του Μηνά Λέκκα, του Νικόλα Λάμπρου και του Σταύρη Τσιάτη, ανέλαβα νέα πρωτοβουλία. Έριξα και δεύτερο βήμα. Ετοίμασα κι άλλες συνεντεύξεις, που τις συμπεριλαμβάνω τώρα σε τούτη νέα συλλογή, με τον τίτλο «Η αλήθεια σε αφήνει μόνο». Την ερμηνεία, για το πώς η αλήθεια σε αφήνει μόνο, θα τη συναντήσεις, αγαπητέ μου αναγνώστη, φαρδιά - πλατιά ξεδιπλωμένη, μέσα στις σελίδες του βιβλίου.

Τα δύο βιβλία μαζί - με συνεντεύξεις - θέλω να πιστεύω, ότι αποτελούν μια ηχηρή φωνή ύπαρξης και συνάμα κραυγή αποδοκιμασίας. Λένε, σε όσους μας αγνοούν, μας υποτιμούν, μας θεωρούν αδύναμους… κι οτιδήποτε άλλο τους περνάει από το νου, ότι είμαστε κι εμείς. Έχουμε αξίες, αρετές, ανάστημα κι ανεξάντλητες δυνάμεις... 

Τα 6 νέα πρόσωπα είναι: ο Τηλέμαχος Κώτσιας, ο Παντελής Γκόλες, η Βασιλική Αγγέλη, ο Παναγιώτης Μπάρκας, ο Προκόπης Κυριάκης και ο Ελλαδίτης με ιδιαίτερη ευαισθησία και συγκεκριμένη προσφορά προς τον τόπο μας, μέσω των συγγραμμάτων του, ο καθηγητής Θεοφάνης Μαλκίδης, που τον ευχαριστώ ιδιαιτέρως. 

Δεν πρόλαβα την έβδομη συνέντευξη. Αυτή του Φίλιππα Λίτσιου. Στη σεμνή προσπάθειά μου, δεν συμπερίλαβα την ελεύθερη, τεκμηριωμένη ιστορική και γλωσσική του σκέψη, για «Το Χρονικό της Δρόπολης», την τολμηρή ανάλυση πάνω σε ζητήματα των ελληνο - αλβανικών σχέσεων, τις μελέτες για τα δικαιώματα της Εθνικής Ελληνικής Μειονότητας... Γιατί, σε βαθιά γηρατειά, έφυγε από τη ζωή. Αφήνοντας πίσω πλούσιο έργο. Με κατηγορηματικά σταθερό και συνεπή, όπως εκφραζόταν ο ίδιος, αντικειμενικό συμπέρασμα. 

Για να καλύψω το κενό, δανείστηκα από το ημερολόγιο του Φίλιππα ένα απόσπασμα. Ίσως το καλύτερο. Με τίτλο: «Οι Αμαζόνες της Δερβιτσάνης», που το αξιοποιώ στο βιβλίο μου ως επίλογο ουσίας. Τη φωτογραφία του, την τοποθέτησα στην κορυφή του εξωφύλλου, όπως του αρμόζει.

Στις συνεντεύξεις, θα σας πέσει στο μάτι, περίπου ίδιο ερώτημα, να απευθύνετε σε δύο ή τρία πρόσωπα. Δεν επιχείρησα άσκοπα αυτή την ταχτική. Στόχος μου είναι, για διάφορα βασικά ζητήματα, να καταγραφούν όσο το δυνατό περισσότερες απόψεις. Που να τείνουν σχεδόν προς την κοινή γνώμη. 

Για ορισμένους αναγνώστες, που θέλουν να γνωρίζουν κάθε λεπτομέρεια, δηλαδή ακόμα και για το πώς μπήκε στο βιβλίο η κάθε συνέντευξη - τη σειρά τοποθέτησης - τους σβήνω την περιέργεια, αποκαλύπτοντας το «μυστικό»: Κάθε συνέντευξη που έπαιρνα, από εκλεκτό πρόσωπο, την έμπαζα ευθεία στο βιβλίο. Και την κλείδωνα.



Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ
26/06/2014

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΠΩΣ ΠΑΡΕΜΕΙΝΕ Η ΝΤΙΝΑ ΣΤΗΝ ΚΟΡΥΦΗ !

Ήταν το 1978. Μετά από πολυήμερες δοκιμές, νυχτο - ξημερώματα πάνω στο χορό, ο όμιλος γυναικών της Δρόπολης ενόψει του Φολκλορικού Φεστιβάλ τ’ Αργυροκάστρου, ήταν έτοιμος, ν’ ανέβει στη σκηνή. Ασφαλώς, με την αδιαμφισβήτητη επιτυχία. Με την τέλεια προετοιμασία του, τη δεξιοτεχνία του, θα ενθουσίαζε, στο αρχαίο κάστρο, τους θαυμαστές. Θα τους έκοβε για πολλοστή φορά, ξανά μόνο για λίγο την ανάσα. Ήταν η Ντίνα του Μήλου στην κορυφή. Η καλύτερη επιλογή - πρώτο μπόι, ευλύγιστο σώμα - με προσόντα καλλονής. Η λάμψη όλη πάνω της ... ! Αυτή καθόρισαν οι ειδικοί , αποκλειστικά, να σύρει το δροπολίτικο χορό. Ενώ, όλα ήταν έτοιμα και μετά από λίγες ώρες θα ξεκινούσε η εκδήλωση, ανώτατα κομματικά στελέχη έφεραν αντίρρηση. Παρενέβησαν στο φολκλόρ. Το ανέμισμα του μαντιλιού, δεν το εμπιστευόταν στην Ντίνα. Ως μέλος θιγμένης οικογένειας, δεν άρμοζε να είναι η Νίνα στην κορυφή. Να την έβγαζαν από το χορό; Ήταν πλέον αργά. Να την έβαζαν στο τέλος; Θα φαινόταν ξανά.  Σκέφτηκαν

«ΟΜΟΡΦΟΣ ΝΕΚΡΟΣ»

(Κοινωνικό θέμα) Φέρνω στο νου μου δύο συγκινητικές στιγμές, που σχετίζονται με το μοιραίο. Με το θάνατο. Τη μία την αποτύπωσα σε συζήτηση με τον οφθαλμίατρο, Χρηστάκη Τζούμπη. Λέει ο φίλος μου: «Δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά τον τάφο. Το παράχωμα. Το χώμα που ρίχνει πάνω στο νεκρό ο νεκροθάφτης. Απ’ αυτό πανικοβάλομε. Κι η μάνα μου δεν φοβόταν το θάνατο. Εσένα, αγόρι μου, πονώ, μου έλεγε πριν φύγει. Σε σκέφτομαι στεναχωρημένο με το δάκρυ στο μάτι, να κάθεσαι πάνω από το στολισμένο φέρετρό μου στη μέση του οντά και θλίβομαι». Ο Χρηστάκης καταλήγει:  «Ακόμα και στα τελευταία της, η καλή μου μάνα, είχε όμορφη ψυχή!»      Η δεύτερη στιγμή: Μου έχει συμβεί να ακούω, συνήθως γυναίκες, βγαίνοντας από παρηγοριά, από οικογένεια που έχασε αγαπημένο πρόσωπο, ανάμεσα στα διάφορα, να λένε: «Όμορφος νεκρός. Σαν να κοιμόταν. Σαν να ήταν ζωντανός. Έτοιμος να σου μιλήσει … !». Σε μέρα βαθιού πόνου, πένθους γίνεται η συζήτηση. Με τι να σχετίζεται τάχ

ΑΝΟΙΓΟΥΝ ΤΟΝ ΤΑΦΟ ΤΟΥΣ

(Κοινωνικό θέμα) Δεν μπορώ να καταλάβω την πράξη ορισμένων υπερηλίκων σε χωριά της Πάνω Δρόπολης, που καλούν μάστορα κι ετοιμάζει, στα «δυο μέτρα» τους στο νεκροταφείο, τον τάφο τους. Αποφασίζουν, κιόλας οι ίδιοι, να γίνει με γρανίτη ή με μάρμαρο... Για να έχει αντοχή και να μην λερώνεται... Εκτός από τον τάφο, από τις οικονομίες τους καλύπτουν-όταν έρχεται η ώρα-και τα έξοδα της κηδείας τους. Προσπαθώ να μπω στον κόσμο αυτών των ανθρώπων. Στην ψυχολογία τους, στο σκεπτικό τους, στο συναίσθημά τους κι αδυνατώ πραγματικά να συλλάβω την τόλμη τους, τη δύναμή τους. Φαίνεται, το γεγονός που τους αναγκάζει να κάνουν την πράξη αυτή, που τους οδηγεί να φτάσουν στο σημείο αυτό, είναι η ασθένεια της εποχής, που σε μεγάλο ποσοστό το παιδί παρατάει το γονιό. Κι όντας μόνος του, ο γέροντας, έχει χάσει την ελπίδα. Κι έχει αποκτήσει πλέον άλλη αντίληψη για τη ζωή του. Περιμένει χωρίς φόβο, χωρίς άγχος, ήρεμα, φυσιολογικά το θάνατό του. Ετοιμάζει και τον τάφο του.