ΑΝΤΙ ΝΑ ΚΛΑΨΩ ΤΟ ΧΑΛΙ ΤΟΥ ΠΕΖΟΥ, ΚΛΑΙΓΩ ΤΟΥ ΚΑΒΑΛΑΡΗ

(Η εξομολόγηση της γιαγιά - Κατέρως από την Τρέμουλη)

Κανείς δεν έκατσε να δει τι απέγινε απ’ όλη την προεκλογική βαβούρα.

Πήγαν περίπατο: Εκφωνήσεις, αφίσες, φωτογραφίες, συνεντεύξεις, αντιπαραθέσεις, ανακοινώσεις, χειραψίες, επιστολές, τηλεφωνήματα, μηνύματα, τραπεζώματα, κλαρίνα…

Χαμός στο ίσιο…

Μας ζάλισαν οι υποψήφιοι με τα παρακάλια, για να τους ψηφίσουμε…

Τη Δεύτερα, όμως, χάθηκαν από τα μάτια μας διαμιάς.

Η γιαγιά - Κατέρω από την Τρέπουλη έχει μεγάλη συλλογιά.

Θυμωμένη, λογαριάζει με τα δάχτυλα. Της βγαίνουν μόνο δύο - τρις υποψήφιοι που μπήκαν σε δημοτικά συμβούλια. Στην Ευρωβουλή κανένας.

Σκάει από το κακό  της. Πλαντάξει…, χολιάζει πολύ η κακομοίρα.

Όταν, όμως, βαθαίνει περισσότερο και σκέφτεται τα σικλέτια της, πετιέται σαν οχιά:

- Τους έγινε φίνα! - λέει.

Αφού ξέχασαν τα κούσιαλα και τρέχανε να γίνουν γαλονάδες…!

Κοίτα τι άκουγα όλες αυτές τις μέρες στα σοκάκια του χωριού.

Ο Τέλης απ’ το Φανάρι, συνεννοήθηκε μ’ έναν Βεργά, για ν' ανοίξει τον κουμπαρά και να μας δώσει την κάψω σύνταξη του ΟΓΑ.

Το πρωί αυτά.

Το ίδιο βράδυ από την τριμπούνα ο Σαμαράς λάλησε άλλα: - Λεφτά δεν υπάρχουν, είπε. - Μόνο αγάπη έχω μπόλικη. Διπλή για τους Βορειοηπειρώτες, που πέρασαν πολλά σικλέτια.

Κατόπι τι να ‘κανε. Το ‘κλωσε κι ο μαύρος ο Βεργάς. Είπε: - Οι γέροι και οι γριές, παρακαλώ, να κάνουν λίγη υπομονή!  

Δεν μπορώ να ξεχάσω τον Τέλη μου. Που με λόγια καρδιάς μ’ έβαλε σε λεωφορείο, σε τρένο, σε παπόρι… κι έφτασα σε νησί η άλαλη, για να τον ψηφίσω.

Απόντις μάντεψε, που δεν του ‘βγαιναν τα κουκιά, χάθηκε χωρίς σημάδι.

Μόλις πέφτει απ’ τη συκιά, γίνεται άφαντος ο φαναριώτης. - Και την άλλη φορά, θυμάμαι, τα ίδια έκαμε.

Κι εμείς τον ψάχνουμε με το φανάρι ακόμα...

Λέγω με το μυαλό μου το κουτό: Καλά... πολιτικός είναι μόνο αυτός που τρυγάει την περγουλιά;! Αλλιώς..., δεν νοιάζεσαι για τον κοσμάκη;!

Φεύγει, δηλαδή ο Τέλης τώρα στην Κύπρο και μας αστοχάει;!

(Μουουου… μου κάνουν τα συμφέροντά τα πολλά, αλλά… η κακομοίρα δεν βάζω πάλε μυαλό).

Αντί να κλάψω το χάλι του πεζού, κλαίγω του καβαλάρη… Χολιάζω, μαραζώνομαι, που του κρέμονται τα πόδια…

Δεν με βαράει μια πίκα, μια αστραπή λέγω..., που κατεβάζω τέτοιες σαχλαμάρες…

                            

Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ

02/06/2014