ΤΟ ΙΕΡΟ ΚΛΑΡΙΝΟ ΤΟΥ ΤΟΠΟΥ ΜΟΥ ΦΕΡΕΙ ΕΝΑ ΟΝΟΜΑ: ΔΗΜΟΣ ΔΕΔΕΣ

(Έμαθα το βραβείο που του απονεμήθηκε και πέταξα από τη χαρά μου)

Βραβεύτηκε «Για το ήθος, την πρεπιά και την προσφορά του ιδίου, της οικογένειάς του και του ομίλου της Δερβιτσάνης στο Ηπειρώτικο Πολυφωνικό Τραγούδι»

Ο καλός συγχωριανός μου, ο Δήμος Δέδες, δεν είναι ένα τυχαίο κλαρίνο του τόπου μας.

Είναι πάθος για τη λαϊκή παράδοση. Είναι οικογενειακή κληρονομιά.

Όλοι κάτω από την ίδια στέγη του Δέδε, από παλιά τραγουδούσαν με την ψυχή τους, χόρευαν λεβέντικα.

Κούρδιζαν τα όργανα αργότερα και του έλεγαν να καταλάβει του Σαραντινού.

Τι βραβείο απονεμήθηκε στο Δήμο....;!

Ο ΔΗΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΙΕΡΟ ΒΡΑΒΕΙΟ για όλους μας.

Του εύχομαι μακροζωία, για να μας μάθει περισσότερα. Με το κλαρίνο και με τη φωνή του τραγουδιού του. Το κελάηδημα.

Σε ευχαριστούμε Δήμο μας, για όλη την προσφορά σου...στη λαϊκή παράδοση.

Νιώθουμε όλοι μας τόσο μικροί κι ασήμαντοι μπροστά σου…!

Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ

19/06/2014

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

«ΟΜΟΡΦΟΣ ΝΕΚΡΟΣ»

(Κοινωνικό θέμα) Φέρνω στο νου μου δύο συγκινητικές στιγμές, που σχετίζονται με το μοιραίο. Με το θάνατο. Τη μία την αποτύπωσα σε συζήτηση με τον οφθαλμίατρο, Χρηστάκη Τζούμπη. Λέει ο φίλος μου: «Δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά τον τάφο. Το παράχωμα. Το χώμα που ρίχνει πάνω στο νεκρό ο νεκροθάφτης. Απ’ αυτό πανικοβάλομε. Κι η μάνα μου δεν φοβόταν το θάνατο. Εσένα, αγόρι μου, πονώ, μου έλεγε πριν φύγει. Σε σκέφτομαι στεναχωρημένο με το δάκρυ στο μάτι, να κάθεσαι πάνω από το στολισμένο φέρετρό μου στη μέση του οντά και θλίβομαι». Ο Χρηστάκης καταλήγει: «Ακόμα και στα τελευταία της, η καλή μου μάνα, είχε όμορφη ψυχή!» Η δεύτερη στιγμή: Μου έχει συμβεί να ακούω, συνήθως γυναίκες, βγαίνοντας από παρηγοριά, από οικογένεια που έχασε αγαπημένο πρόσωπο, ανάμεσα στα διάφορα, να λένε: «Όμορφος νεκρός. Σαν να κοιμόταν. Σαν να ήταν ζωντανός. Έτοιμος να σου μιλήσει … !». Σε μέρα βαθιού πόνου, πένθους γίνεται η συζήτηση. ...

Διαβάστε περισσότερα

ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ

Το 1958, ο 18χρονος Σπύρος ΚΟΥΜΠΟΥΛΗΣ μπαίνει στη φυλακή. Μόλις είχε τελειώσει τη διετή τεχνική σχολή, κι εκείνη την περίοδο, ως βοηθός τραχτερίστα, μέσα στη σκόνη και στο λιοπύρι όργωνε τα χωράφια της κρατικής επιχείρησης. Με τον Γιώργο ΛΕΖΟ από τη Λεσινίτσα και τον Παναγιώτη ΜΠΟΥΖΟΥΚΑ από το Βελιάχοβο, οι τρεις πυροστιά, αγανακτισμένοι, πήραν πάνω στους σβόλους, μια κοινή απόφαση: Να δραπετεύσουν απ’ τη χώρα αυτή, που σου στερούσε την ελευθερία. Είχαν συγκεκριμένο σχέδιο. Οι δύο να περνούσαν στην Ελλάδα, να οργανώνονταν και να γύριζαν ενισχυμένοι πίσω. Με στόχο: να ενώσουν με αγώνα τον τόπο με τον εθνικό κορμό, με την Πατρίδα τους. Ο Σπύρος, που θα έμενε στο Δέλβινο, για να παρακολουθήσει την κατάσταση, μετά τη δραπέτευσή τους, υποσχέθηκε να τους εξοπλίσει με κόκκινες ιταλικές χειροβομβίδες, απομεινάρια πολέμου, που τις έβρισκε στα καλύβια του χωριού του. Οι δύο: Γιώργος και Παναγιώτης, Χριστούγεννα του '57 βρέθηκαν στους Φιλιάτες. Ο ένας μετά τον ά...

Διαβάστε περισσότερα

ΠΡΟΒΟΛΗ

Αν ... χορός, τραγούδι και στολή βάζαν ψηλά τον πήχη. Θα 'ταν τεράστια η προβολή, του τόπου στον πλανήτη. Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ 27/09/2017

Διαβάστε περισσότερα

Αντίλογος

Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου