Ο ΟΜΗΡΟΣ ΕΙΝΑΙ ΣΠΙΤΙ ΜΟΥ

Τον θεωρώ αδελφικό μου φίλο τον Αχιλλέα.

Όχι τον οργισμένο αρχηγό των Μυρμιδόνων της αρχαιότητας, αλλά τον φιλήσυχο, σύγχρονο κορυφαίο μας γλύπτη, ΑΧΙΛΛΕΑ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ.  

Που με την πετυχημένη σμίλη του, γέμισε τις πλατείες της Ελλάδος μ’ έργα τέχνης.

Που ξεκινούν από το μνημείο των Σαλαμινομάχων και καταλήγουν στο άγαλμα του Αλέκου Παναγούλη.

Πάμε φοβερά ο ένας τον άλλο. Αλλά…αραιά και που συναντιόμαστε. Όταν μας περισσεύει χρόνος…

- Μας έγινε η ζωή πατίνι -.

Κάποια στιγμή, δεν ξέρω τι του την έδωσε - σαφώς που του το επέβαλλε ένα δυνατό εσωτερικό συναίσθημα - να μου υποσχεθεί ένα δώρο -.

Που να μην μπορώ να το ξεχάσω εύκολα με τίποτε, σ’ όλη μου τη ζωή. - Όπως μου το ομολόγησε.

Προχθές, που πίναμε κρασί «πάνω» στη θάλασσα στην Αρτέμισα, στα κύματα που πάφλαζαν «κάτω» απ’ τα πόδια μας και συζητούσαμε για αρχαίους γλύπτες: τον Αλκαμένη, τον Βούπαλο, τον Φειδία, τον Έμιλο…, για μούσες και αρχαία ποίηση…, στην επιστροφή για το σπίτι, βγάζει απ’ τ’ αυτοκίνητο ένα πράγμα «βαρύ», συσκευασμένο προσεκτικά και μου το προσφέρει.

Το αντιλήφθηκα. Ήταν το δώρο. Σίγουρα φιλοτέχνημα.

Δεν κρατιόμουν με τίποτε… Άνοιξα τα χέρια μου και φορτισμένος από συγκίνηση… τον έβαλα μέσα στην μεγάλη μου αγκαλιά…

…Τον έσφιξα δυνατά.

Έγινα όλος συναίσθημα. Τόσο που…φοβήθηκα μην πάθω…

Τον Όμηρο - προτομή σε γύψο, τον αρχαίο ραψωδό ποιητή, που φιλοτεχνήθηκε με μεγάλη υπομονή και μαεστρία σε εργαστήριο στου Φιλοπάππου, τον κρατούσα τώρα στα χέρια μου.

Ήταν δικός μου.

Μέσα στο σπίτι μου, δεν με κρατούσε ο τόπος από χαρά. Τόσο που…, δεν αποφάσιζα εύκολα πού να τον βάλω…

Πού τάχα…;!

Τον ακούμπησα προσωρινά σε φωτισμένο μέρος κοντά σε ανοιχτό παράθυρο. Του κάθισα απέναντι κι είδα τα χείλη του να «σιγοπαίζουν». Οι κενές κουμπότρυπες των ματιών του, να «κοιτάν» χιλιάδες χρόνια μακριά…

Το πρόσωπό του βαθυστόχαστο, σκεπτικό… Το πλατύ μέτωπο οργωμένο βαθιά…

Η Ιλιάδα και η Οδύσσεια είναι πλέον μπροστά μου. Τα ομηρικά έτη όλα είναι εδώ: Με τον τρωικό πόλεμο και το ταξίδι της επιστροφής του Οδυσσέα στην Πατρίδα του, την Ιθάκη.

Πολύτιμο το δώρο. Και η υποχρέωσή μου, σαφώς, τεράστια. Παρά πολύ μεγάλη.

Όμως, το λέγω ευθέως: Να την ξεχρεώσω, δεν μπορώ.

Δεν ξεχρεώνεται εύκολα, με τίποτε, όσο κι αν το επιθυμεί κανείς.

Ένα τόσο σπουδαίο, υπέροχο, καταπληκτικό δώρο ζωής.

Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ 

14/06/2014

(Στη φωτογραφία είναι ο Όμηρος - προτομή σε γύψο. Το δώρο, που μου έκανε ο φίλος μου γλύπτης, Αχιλλέας Βασιλείου)