Δύο στοιχεία - γεγονότα και καταστάσεις - θα ‘ρθουν, σε τούτο κείμενο, αντιμέτωπα.
Είναι οι επερχόμενες δημοτικές και ευρωεκλογές στην Ελλάδα, με τον εξωφρενικό
ενθουσιασμό, τις κόντρες και την μεγάλη αγωνία των βορειοηπειρωτών για την
εκλογή - προβολή τους και η μικρή μας Πατρίδα - ξεχασμένη με τη λαχτάρα και τη
χαμένη ελπίδα για την παραμονή των ελάχιστων εναπομεινάντων στη γενέθλια γης.
1.
Η εκλογολογία, όλο αυτό το διάστημα, υπερτερεί. Το μακρύ και το κοντό
του καθενός, πηγαίνει σύννεφο.
Νομίζαμε ότι η Ελληνική Ταυτότητα ήταν δικαιώματα, ισοτιμία. Είναι
προδοσία προς τον τόπο μας.
Κακώς που τη δεχτήκαμε».
Μπαίνουμε πια σαν βορειοηπειρώτες σε εκλογική αναμέτρηση, αλλά το κόμμα,
μας θέλει για νεροκουβαλητές.
Να μαζέψουμε ψήφους, χωρίς καμιά ελπίδα εκλογής μας.
Άλλος υποψήφιος, που ταυτίζεται σχεδόν με τη λογική του πρώτου,
συγκρίνει το κάθε ελληνικό κόμμα με μυλόπετρα, που πάει να μας αλέσει.
Θα αποτύχουν παταγωδώς οι τροχισμένοι υποψήφιοι μας.
Μαζί με τα στεγνά - δυστυχώς - θα καούν και τα χλωρά.
Γιατί, ανέλαβε - προσωπική πρωτοβουλία - να ενασχοληθεί με τα κοινά, κάθε
καρυδιάς καρύδι.
Οι φορείς μας - μόνο σφραγίδες, χωρίς κόσμο πίσω - εξαρτήματα κομμάτων
και κέντρων επιρροής σε χέρια τυχοδιωκτών και καριεριστών, δεν βγάζουν τρίχα
απ’ το γιαούρτι.
Δεν καθοδηγούν, δεν συσπειρώνουν, δεν εμπνέουν…
Οι πρόεδροι παίζουν κομματικά, για να κερδίσουν προσωπικά. Δεν κοιτάνε
πέρα από τη μύτη τους.
Ήρθαμε εδώ, να «αλλάξουμε» το πρόσωπο της Ελλάδας, χωρίς να αλλάξουμε πρώτα
το δικό μας.
Το πρόσωπο του ΤΟΠΟΥ μας.
2.
Ενώ, εδώ είμαστε προσηλωμένοι στις εκλογές, στη Δερβιτσιάνη αλωνίζουν οι ληστές.
Οι βιαστές.
Χτυπάν πόρτες. Δεν απαντάει κανείς! Τότε μπαίνουν σε σπίτια ανενόχλητοι
και τα κάνουν γυαλιά καρφιά.
Η γριά μάνα, η δόλια με το φόβο στα κόκαλα, μεσ’ στο σκοτάδι καλεί: «Ελάτε
παιδιά μου! Τι θα γίνουμε! Βλέπω να μας τσιμπάει το φίδι!».
Είναι μαύρο το φίδι - κολοβό. Σε τσιμπάει και σε αφήνει επιτόπου, νεκρό…
Οι κλέφτες γνωρίζουν καλύτερα από μας τις πόρτες που παραβιάζουν. Τα
στενά και τα μονοπάτια…
Λαχταρούν οι παππούδες πριν νυχτώσει. Γι’ αυτούς… να μην πλησιάσει η
νύχτα. Κάθε βράδυ τ’ αφτιά ανοιχτά.
Το χωριό δεν κοιμάται.
Τη νύχτα, κανένα χωριό στη Μειονότητα, δεν κλείνει μάτι ήσυχο.
Κάποιος, σε λίγο να παγώσει από το φόβο, τη στιγμή που διακρίνει στην
κάμαρη το καλυμμένο πρόσωπο του ληστή…
Αρκετούς παππούδες μας - πάνω στην αντίσταση - μας τους έφαγαν λάχανο.
Τους έστειλαν στην κάτω γης…
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ
Προκύπτει το αυτονόητο λογικό συμπέρασμα: Από δω κι από κει - αρχηγοί
κομμάτων, πρόεδροι Ομοσπονδιών, διαφόρων οργανωτικών δομών, έπαρχοι και λοιποί,
με υπερυψωμένη τη γαλανόλευκη, στηρίζουν ανοικτά συγκεκριμένο υποψήφιο
ευρωβουλευτή.
«Πιστεύοντας» ότι από τις Βρυξέλλες θα προστατευτούν τα χωριά μας, η
μικρή μας Πατρίδα!!!
Όταν η Πατρίδα, που σε έχει κοντά, τόσο κοντά, σε αγνοεί.
Δεν σε προστατεύει.
Σε «σύγχρονες», δύσκολες εποχές, προχωράμε αντάρτικα. Δεν σεβόμαστε τα
μηνύματα S.O.S., που εκπέμπει η μικρή μας Πατρίδα.
Όλοι το καταλαβαίνουμε. Ελάχιστοι το λέμε. Κανένας δεν πράττει, για να
σταματήσει την κατηφόρα…
Που τελειώνουμε κι από τις δύο μεριές.
Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ
05/05/2014
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου