ΤΟ ΖΟΥΛΑΠΙ

Πρώτα, να ξεδιαλύνουμε την απορία.

Να μάθουμε πώς μπήκε ουρά, πίσω από το ονοματεπώνυμο, Κώστας Φράγκος, το «ζουλάπι». 

Το ξεκίνησε ο πατέρας του, ο Πέτρος, σαν χαϊδολόγημα. Όταν ο Κώστας ήταν τόσος δα μικρούλης. Έφτασε μετά στην παρέα του, που το χειρίστηκε σαν παρατσούκλι.

Αντί να το αισθανθεί σαν προσβολή, του έκατσε ωραία του Κώστα το παρατσούκλι. Όταν άνοιξε λογαριασμό στο facebook, αυτοσυστήθηκε με το περίφημο «ζουλάπι». 

Κάποια στιγμή, μετά από χρόνια, ο Κώστας αποφάσισε να εμφανιστεί. Να μην μείνει στην αφάνεια. Δήλωσε το πραγματικό του όνομα. Αλλά, από αδυναμία για το παρατσούκλι, κράτησε και το «ζουλάπι». 

Συχνά - πυκνά, στην τάξη, τον μικρό Κώστα, τον αποκαλούσαν Αλβανό. Μου ομολογεί την πρώτη περίπτωση, που τον πρόσβαλαν άσχημα και του έκατσε καρφί:

«Μπήκε η δασκάλα στην τάξη και ζήτησε να σηκώσουν το χέρι τα αλλοδαπά παιδιά. Το σήκωσαν κάτι Πολωνάκια, κάτι Αλβανάκια... Εγώ δεν το σήκωσα.

Ρίχνει μια ματιά η δασκάλα στον κατάλογο και με ρωτάει: Φράγκο, εσύ…, γιατί δε λες από πού είσαι…;

Και μου τράβηξε το αυτί.

Δεν το ‘κανα επίτηδες. Τότε γνώριζα μόνο την καταγωγή μου από το Γεωργουτσάτι. Κι αυτό της είπα. Πού να ‘ξερα ‘γω τι είναι Ελλάδα και τι Αλβανία τότε!

Μετά απ’ αυτό το γεγονός, κουβάλησα στην τάξη μια επιτραπέζια σημαία της Βορείου Ηπείρου. Για όλους ήταν άγνωστη. Μέσα από τις εργασίες μου, απέδειξα σε δασκάλους και συμμαθητές μου, ποιος είναι ο τόπος μου και ποια η καταγωγή μου».

Για να σβήσω την έντονη περιέργεια, μπήκα στο προφίλ του Κώστα. Ασφαλώς, για να τον δω καλύτερα. Να μάθω περισσότερα. Μόλις μπήκα, με μαγκώνει το ζουλάπι… 

…Τον χαίρομαι που σκαρφαλώνει τους βράχους του χωριού. Που κάθεται με κέφι πάνω σε πέτρες γκρεμισμένου ντουβαριού. Που κρατά στην αγκαλιά και χαϊδεύει το αρνάκι, τη γίδα, το σκύλο… Που «σημαδεύει» με κυνηγητικό όπλο «πετροπέρδικες» και «λαγούς» στις πλαγιές του χωριού… 

Έχει αρκετό φωτογραφικό υλικό και από το σχολείο στην Αθήνα. Από τα παιδιαρίσματά του: Τους χορούς σε κλαμπ, τα στέκια σε καφετέρειες με παρέες… Δείχνει ότι αγαπάει τη μουσική, το χορό. (Είναι στο χορευτικό της Δρόπολης και χορεύει αρκετά καλά το Τσάμικο, το Μπεράτι, το Ζαγορίσιο…). 

Τον βλέπεις φορεμένο τσολιά, να κρατάει σφιχτά στα χέρια και να ανεμίζει με πάθος, μπροστά στο Σύνταγμα, τη σημαία της μικρής μας Πατρίδας…

Δεν είχε στολή. Κάθε χρόνο την ενοικίαζε. Πέρυσι το καλοκαίρι έφτιαξε δική του στο Σελλειό. 

Οι συνομιλίες με φίλους του, σε βάζουν να σκεφτείς βαθιά. Κοίτα τι λένε: 

Κώστας Φράγκος - ζουλάπι: Η γεωργία και η κτηνοτροφία είναι κινητήρια δύναμη αυτού του τόπου…
Γιώργος Μπαμπούρας: Ο παππούς μου έχει 250 κεφάλια πάνω στα Ριζά και 5 τσοπανόσκυλα…
Κώστας Φράγκος - ζουλάπι: Πάμε για συνεργασία…!

Από τα δεκαοχτώ του - στην τρίτη λυκείου είναι τώρα - έχει την άποψη ότι η ζωή κοντά στη φύση είναι πιο αληθινή. Αν και σκληρή.

- Θα άφηνα εύκολα την Αθήνα - λέει - να πάω στο Γεωργουτσάτι. Με την προϋπόθεση να εργαστώ, όχι τόσο για τον εαυτό μου, αλλά για να βοηθήσω, να δημιουργήσω στον τόπο μου συνθήκες, για να μπορέσει ο κόσμος να γυρίσει πίσω. Να ασχοληθεί με τα προσοδοφόρα επαγγέλματα της κτηνοτροφίας και γεωργίας. 

Για σπουδές; Έχει στο νου την ιστορία, την αρχαιολογία, τις πολιτικές επιστήμες… Το ζουλάπι ονειροπολεί. Και… καλά κάνει.

Το άγαλμα της Βορείου Ηπείρου, που ανεβάσατε στο διαδίκτυο, με το σχόλιο: Δεν έχεις κανένα δικαίωμα να καταστρέφεις γλυπτά - μου λέει - επιχειρήσαμε με φίλους συμπατριώτες να το καθαρίσουμε από τις βρομιές. Αλλά, δυστυχώς, ήρθε και μας εκδίωξε η αστυνομία.

Γιατί «ήμασταν» βανδαλιστές.

Υστερόγραφο:

Η συνομιλία με τον φίλο μου, Κώστα Φράγκο - ζουλάπι, στο facebook, συνέχεια με αφήνει άναυδο. Με εντυπωσιάζει η ετοιμολογία και η ελκυστική ροή έκφρασης. Και πάνω απ' όλα η ειλικρίνεια. Γραμμένη στα ελληνικά. Όχι στα greeklish, που σε εκνευρίζουν και στη δίνουν στο κούτελο. Ο Κώστας, σου λέει πράγματα ουσίας. Που ξεπερνάνε, κατά πολύ, την ηλικία του. 

Κώστα μου, σε αγαπώ  και σε θαυμάζω!

Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ

25/02/2014