Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΕΝΩ ΤΟΥ ΑΞΙΖΕΙ ΠΡΟΤΟΜΗ

(Στο νεκροταφείο της Δερβιτσάνης ποδοπατούμε  Εθνομάρτυρα για να πάμε ν' ανάψουμε κερί σε δικό μας νεκρό.) 

Σε άλλο κείμενο, προ καιρού, ασχολήθηκα ξανά με το ίδιο πρόσωπο, με το ίδιο ζήτημα. 

Με τον Εθνομάρτυρα, Βασίλη Σαχίνη, που κανείς δεν ξέρει ακριβώς πού αναπαύεται η ψυχή του. 

Έγραψα για να ξυπνήσω συνειδήσεις. Μήπως πάρει κάποιος φορέας μας το ζήτημα στα χέρια του και δρομολογήσει λύσεις.

Ως προϊστάμενος δημοσίων σχέσεων στην Επαρχία Κάτω Δρόπολης πίεσα αρκετές φορές ασφυκτικά τον τότε πολιτικά κοντόφθαλμο έπαρχο, Παντελή Τόλη, για να φτιάξει με λεφτά της επαρχίας το μνήμα του Σαχίνη.

Η ανταπόκρισή του ήταν η σιωπή τάφου. 

Δεν δραματοποιώ το γεγονός. Δεν μυθοποιώ, ούτε υπερβάλλω. Απλά διατυπώνω μιαν αλήθεια. 


Τη λυπηρή πραγματικότητα. 

Πατάμε τον Εθνομάρτυρα, - έγραψα τότε - κι ανάβουμε κερί σε άνθρωπό μας. Ορισμένοι πρόκειται, δικαίωμά τους είναι, να τον αποκαλούν το Σαχίνη και σαράφη. 

Του πολυδιάστατου ανθρώπου, που αγωνίστηκε σκληρά για τα ελληνικά γράμματα, του Πρόεδρου της ΜΑΒΗ, που θυσίασε ακόμα και τη ζωή του για υψηλά ιδανικά 
- ενώ του αξίζει προτομή - δεν του φτιάξαμε ακόμα ούτε το μνήμα.

Ο σημερινός Δήμαρχος, Αχιλλέας Ντέτσικας, μαζί με το Δημοτικό Συμβούλιο, θέλω να πιστεύω, ότι θα σεβαστούν την πρόταση του κοινού.

Θα ψάξουν με συγγενικό πρόσωπο, που γνωρίζει καλά το σημείο ταφής των οστών του Σαχίνη - μετά την ανακαίνιση του νεκροταφείου της Δερβιτσιάνης (τότε τα οστά του δεν τα πέταξαν στο λάκκο, όπως λένε ορισμένοι, τα διατήρησαν όπως και των άλλων νεκρών) και θα σηκώσουν επιτόπου αξιοπρεπέστατο μνημείο, όχι ένα απλό.

Όπως αρμόζει σ' Εθνομάρτυρα.



Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ
19/05/2014

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

«ΟΜΟΡΦΟΣ ΝΕΚΡΟΣ»

(Κοινωνικό θέμα) Φέρνω στο νου μου δύο συγκινητικές στιγμές, που σχετίζονται με το μοιραίο. Με το θάνατο. Τη μία την αποτύπωσα σε συζήτηση με τον οφθαλμίατρο, Χρηστάκη Τζούμπη. Λέει ο φίλος μου: «Δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά τον τάφο. Το παράχωμα. Το χώμα που ρίχνει πάνω στο νεκρό ο νεκροθάφτης. Απ’ αυτό πανικοβάλομε. Κι η μάνα μου δεν φοβόταν το θάνατο. Εσένα, αγόρι μου, πονώ, μου έλεγε πριν φύγει. Σε σκέφτομαι στεναχωρημένο με το δάκρυ στο μάτι, να κάθεσαι πάνω από το στολισμένο φέρετρό μου στη μέση του οντά και θλίβομαι». Ο Χρηστάκης καταλήγει:  «Ακόμα και στα τελευταία της, η καλή μου μάνα, είχε όμορφη ψυχή!»      Η δεύτερη στιγμή: Μου έχει συμβεί να ακούω, συνήθως γυναίκες, βγαίνοντας από παρηγοριά, από οικογένεια που έχασε αγαπημένο πρόσωπο, ανάμεσα στα διάφορα, να λένε: «Όμορφος νεκρός. Σαν να κοιμόταν. Σαν να ήταν ζωντανός. Έτοιμος να σου μιλήσει … !». Σε μέρα βαθιού πόνου, πένθους γίνεται η συζήτηση. ...

ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ

Το 1958, ο 18χρονος Σπύρος ΚΟΥΜΠΟΥΛΗΣ μπαίνει στη φυλακή. Μόλις είχε τελειώσει τη διετή τεχνική σχολή, κι εκείνη την περίοδο, ως βοηθός τραχτερίστα, μέσα στη σκόνη και στο λιοπύρι όργωνε τα χωράφια της κρατικής επιχείρησης. Με τον Γιώργο ΛΕΖΟ από τη Λεσινίτσα και τον Παναγιώτη ΜΠΟΥΖΟΥΚΑ από το Βελιάχοβο, οι τρεις πυροστιά, αγανακτισμένοι, πήραν πάνω στους σβόλους, μια κοινή απόφαση: Να δραπετεύσουν απ’ τη χώρα αυτή, που σου στερούσε την ελευθερία. Είχαν συγκεκριμένο σχέδιο. Οι δύο να περνούσαν στην Ελλάδα, να οργανώνονταν και να γύριζαν ενισχυμένοι πίσω. Με στόχο: να ενώσουν με αγώνα τον τόπο με τον εθνικό κορμό, με την Πατρίδα τους. Ο Σπύρος, που θα έμενε στο Δέλβινο, για να παρακολουθήσει την κατάσταση, μετά τη δραπέτευσή τους, υποσχέθηκε να τους εξοπλίσει με κόκκινες ιταλικές χειροβομβίδες, απομεινάρια πολέμου, που τις έβρισκε στα καλύβια του χωριού του. Οι δύο: Γιώργος και Παναγιώτης, Χριστούγεννα του '57 βρέθηκαν στους Φιλιάτες. Ο ένας μετά τον ά...

ΠΡΟΒΟΛΗ

Αν ...  χορός, τραγούδι και στολή βάζαν ψηλά τον πήχη. Θα 'ταν τεράστια η προβολή,  του τόπου στον πλανήτη. Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ  27/09/2017